De eerste Anderlechtweken van Vanhaezebrouck: ‘Soms moet je een klets krijgen om je te herpakken’

Hein Vanhaezebrouck is een jaar aan de slag bij RSC Anderlecht. Sport/Voetbalmagazine keert even terug in de tijd naar die wittebroodsweken.

3 oktober 2017. Met een kordate beweging legt Hein Vanhaezebrouck zijn zwarte stropdas een laatste keer in de goede plooi. De trainer, die van op het podium een panoramisch zicht heeft op de perszaal, slaat geen acht op de tien microfoons die hem moedwillig aanstaren en trotseert onbewogen de fotografen die een flitsmarathon lijken te houden. De media zijn massaal naar het Vanden Stockstadion afgezakt om de inauguratie van HVH live mee te maken en ze krijgen waar ze voor gekomen zijn.

Op die veelbesproken 3 oktober mag Herman Van Holsbeeck eindelijk met zijn droomtrainer pronken. Achter zijn enorme wallen kan de algemeen manager van Anderlecht zijn opluchting nauwelijks verstoppen. ‘Ik moet bekennen dat we de laatste jaren met bewondering en soms met afgunst naar het voetbal van Gent hebben gekeken. Ik herinner mij een match in augustus 2016. Nog nooit had een Belgische ploeg ons zo weggespeeld als Gent. Na die match heb ik met de voorzitter beslist dat we Vanhaezebrouck naar Anderlecht zouden proberen te halen mocht de kans zich voordoen. Het zal niet simpel zijn voor hem, want er is véél werk.’

Vanhaezebrouck weet op dat moment al dat hij niet over de sterkste kern van België beschikt. Maar, zo zegt hij zelf, Anderlecht moet de komende vijf jaar wel mikken op drie landstitels.

De context waarin de West-Vlaming aan zijn opdracht moet beginnen, is behoorlijk ondankbaar: hij krijgt amper de tijd om zijn kern te kneden en in de coulissen wordt de verkoop van de club voorbereid. In die omstandigheden zou elke coach moeite hebben om een standvastig sportief beleid te voeren.

Knikkende knieën

Maar Vanhaezebrouck blijft zichzelf. De eerste weken toont hij tijdens de theorie tot ieders verbazing – zeker bij de spelers – telkens beelden van Gent. Het voetbal waarmee hij de Buffalo’s naar de titel en de Champions League heeft geleid, is zijn houvast. Tot iemand er hem binnen de club attent op maakt dat het wellicht beter is om te switchen en geen videofragmenten meer te tonen van zijn ex-club.

De begindagen van Vanhaezebrouck zijn veelbelovend. Hij slaagt erin om Adrien Trebel en Sven Kums te laten samenspelen en doet de supporters van Anderlecht krijsen van de pret met spectaculair voetbal. Al valt het dan al op dat Anderlecht gemakkelijk de grip op een match kan verliezen. Op het veld van KV Mechelen (3-4) en Eupen (2-3) gaat paars-wit telkens met drie doelpunten voorsprong de rust in, maar haalt het met knikkende knieën het eindsignaal. Aanvoerder Sofiane Hanni speelt naar het beeld van zijn ploeg: leuk om naar te kijken, maar heel onregelmatig.

Door de drie serieuze pandoeringen tegen Club Brugge (5-0) en PSG (5-0 en 4-0) wordt al het positivisme in geen tijd weggeblazen. Vooral de historische nederlaag in Jan Breydel, een week voor de officiële start van de winter, komt hard aan. Maar op geen enkel moment zal Vanhaezebrouck de indruk geven diep te zitten. ‘Hein is niet iemand die na zo’n nederlaag uitgeteld in de zetel zal liggen. En mocht het hem ooit overkomen, dan zal hij dat zeker niet met andere mensen delen’, aldus perswoordvoerder David Steegen. ‘Natuurlijk was hij ontgoocheld na de 5-0 in Brugge. Maar hij heeft dat binnenskamers en op een pedagogische manier afgehandeld. Je mag een ding niet vergeten: de 5-0 was het logische gevolg van een bepaalde situatie die gecreëerd was. Blessures, de overname, enzovoort. De club was op dat moment geen toonbeeld van stabiliteit. We beseften dus waarom het ons was overkomen. Soms moet je een klets krijgen om je te herpakken.’