Uit het archief: de gloriedag van Stevie D

Of Steven Defour werkelijk voor een tweede maal terugkeert naar België, maakt Antwerp om 17u30 bekend. We blikken alvast nog eens terug op zijn Gouden Schoen 2007. Hij won toen van Ahmed Hassan. De oude rot verloor van de jonge wolf. De estheet moest de duimen leggen voor de Luikse werkmier.

Alizée Poulicek, sinds enkele weken Miss België en dan nog geen WAG, is aanwezig. Yves Leterme, iets minder glamoureus, is er ook. Kortom: schoon volk in het Casino van Oostende op die woensdagavond in januari 2008. Het is de uitreiking van de Gouden Schoen en alle tralala die daarbij hoort.

Het wordt dan al weken geschreven en dagelijks herhaald: we stevenen af op een tweestrijd: Ahmed Hassan versus Steven Defour. Een clásico. Toch eentje in mineur, want geen enkele speler in de Belgische competitie had zijn stempel kunnen drukken op heel 2007. Akkoord, de Egyptische balkunstenaar kende enkele geniale momenten op weg naar de titel in 2006/07, zoals de dag dat hij Charleroi vloerde met drie goals. Hij had een groot aandeel in die titel. Maar in het eerste deel van 2007/08 zag je hem amper. Zag je Anderlecht amper. Bovendien vinden zijn criticasters dat hij, op zijn 32e, te zeer op zijn retour is om het casino te verlaten met een Gouden Schoen.

Defour, minder artiest, meer ijveraar, reed het omgekeerde parcours. In de eerste stemronde bleef hij relatief anoniem. In het tweede halve seizoen was hij veel meer aanwezig bij een Standard dat dan al op de titel lijkt af te stevenen. Maar ook hij kent veel tegenstanders. Ze wijzen op zijn matige statistieken ( zie kader). Eén goal en één assist in de eerste helft van het seizoen, in een halvelings offensieve rol bij een ploeg die aan de kop van het klassement staat, dat is duidelijk te weinig. En op zijn 19e acht men hem dan weer te jong voor een Gouden Schoen.

Grote verrassing

Steven Defour strijkt in Oostende neer om 19.30 uur, met zijn Irène aan zijn zijde. En Ahmed Hassan? Die zou eigenlijk in Caïro moeten zitten om de Afrika Cup voor te bereiden, die zal gespeeld worden in Ghana. Maar: hij is geschorst voor de eerste wedstrijd. Een gelukje! Vanwege die schorsing geeft de Egyptische voetbalbond hem de toestemming om heen en weer te vliegen voor het gala. Die mooie geste kwam er niet op vraag van Alain Ronsse van de organiserende krant Het Laatste Nieuws. ‘We hebben geen rechtstreeks contact gehad met Hassan opdat hij zou terugkeren uit Egypte. Het is Anderlecht dat het nodige heeft gedaan. Het bestuur van de club was er vast van overtuigd dat hij zou winnen… Uiteindelijk was iedereen ervan overtuigd dat hij evenveel kansen had als Steven Defour, misschien zelfs meer. Ik geef toe dat we de zaken zo ook een beetje hebben voorgesteld tegenover Anderlecht. Maar we kenden het resultaat niet, want destijds werden de stembiljetten van de twee rondes pas onthuld op de avond zelf. Er kon dus niks uitgelekt zijn. Dus Hassan was in Oostende, en dat was een grote verrassing, super!’

Wanneer hij over het reisje heen-en-terug van Hassan vertelt, denkt Ronsse ook terug aan de editie van 1995. ‘ Michel Preud’homme behoorde tot de favorieten, maar hij speelde al enkele maanden bij Benfica. Toen hij vernam dat we Eusébio hadden uitgenodigd om de trofee te overhandigen, had hij het sterke vermoeden dat hij gewonnen had, dat Het Laatste Nieuws de uitslag vast op voorhand al kende. Hij kwam dus zonder dat we moesten aandringen. Maar: het was uiteindelijk Gilles De Bilde die won. Jammer voor Preud’homme dat veel journalisten hun stembiljet hadden ingevuld voor ze vertrokken naar het WK’94 in de VS. Hadden ze dat nadien gedaan, dan had Preud’homme de tegenstand weggevaagd. Hij was ontgoocheld, maar hij heeft er weinig over gezegd. Hij is niet met slaande deuren vertrokken zoals Lorenzo Staelens.’

De kleine Gattuso

Terug naar 16 januari 2008. De winnaar wordt zo meteen bekendgemaakt. Het loont de moeite om de beelden nog eens te bekijken. Van links naar rechts, op een grote rode canapé, zitten Ahmed Hassan, Lucas Biglia, Marouane Fellaini en Steven Defour. De presentator laat het verdict horen: ‘De Gouden Schoen 2007, Steven Defour!’ De droefenis van Hassan staat in zijn ogen te lezen. Defour staat op en drukt de drie anderen de hand. Op dat moment zit de Egyptenaar in gedachten alweer op het vliegtuig naar Caïro, met de focus op de Afrika Cup. Dat vertelt hij later in een flashinterview: ‘Ik heb er geen spijt van naar België gekomen te zijn, maar zodra de uitslag bekend was, heb ik me opnieuw geconcentreerd op de Afrika Cup. Ik ben sterk in mijn hoofd, allicht omdat ik al wel andere dingen meegemaakt heb, zwaardere ontgoochelingen. Ik heb een penalty gemist in de finale van een Afrikaanse beker, dat is erger dan een Gouden Schoen missen. En ik heb andere individuele trofeeën gekregen die de moeite waard waren. Tot 20 januari ben ik nog officieel de beste speler van Afrika. Een prijs die ik kreeg uitgereikt in aanwezigheid van 100.000 mensen.’

In de kleedkamer van Anderlecht de dag nadien veroorzaakt het resultaat geen commotie. ‘Telkens een speler van Anderlecht de Gouden Schoen kreeg, zagen we dat als een collectieve bekroning’, vertelt Walter Baseggio, destijds ploegmaat van Hassan. ‘Maar op dat ogenblik gingen we allemaal akkoord met de uitslag. Defour verdiende het te winnen.’ Bovendien lag de relatie tussen de Egyptenaar en zijn ploegmaats soms wat moeilijk. ‘Hassan was een genie, geen discussie daarover’, gaat Baseggio voort. ‘Maar een genie dat niet bepaald hard werkte. Hij heeft ons soms door moeilijke momenten gesleept, zoals in die fameuze match tegen Charleroi in het jaar dat we kampioen speelden. De Carolo’s lieten niet af. Hassan maakte 1-0, zij maakten gelijk. Hassan scoorde de 2-1, zij tekenden opnieuw de gelijkmaker aan. In de slotminuten maakte hij dan de winning goal. Op zulke momenten was hij een echte artiest. Maar hij hield niet zo van defensief werk, waarschijnlijk omdat bij zijn clubs in Egypte en Turkije en bij de nationale ploeg alles rond hem draaide. Hij was bovendien ook geen leidersfiguur. Hij kwam aan, kleedde zich om, ging het veld op en vertrok direct na afloop van de training. Hij was redelijk op zichzelf. Hij dacht meer aan zichzelf dan aan de groep. Defour was anders. Op zijn 19e, 20e was hij al een patron. En hij werkte keihard, recupereerde ballen aan de lopende band en gaf dan goeie passes naar voren. Van de eerste tot de laatste minuut combineerde hij defensief werk met aanvallende bijdragen. En dan was er zijn verbetenheid, die bijdroeg aan de titel van Standard. Destijds noemden we hem ‘de kleine Gattuso‘, dat zegt veel.’

Duo met Fellaini

Het succes van Stevie D in de tweede kiesronde ( zie kader) valt gemakkelijk te verklaren. De stemming vindt plaats rond Kerstmis 2007, wanneer Standard als een machine de titelstrijd met Club Brugge voert, terwijl Anderlecht pas zevende staat. In 17 wedstrijden hebben de Luikenaars 10 keer gewonnen en 7 keer gelijkgespeeld. Michel Preud’homme heeft zijn team goed geolied. Centraal op het middenveld klaren Defour en Fellaini de klus. Op de flanken staat Grégory Dufer rechts en Axel Witsel links. Vooran zijn Igor de Camargo en Milan Jovanovic onstuitbaar en dan is er ook nog Dieumerci Mbokani om te depanneren als een van de twee titularissen uitvalt.

‘Preud’homme had de kapiteinsband aan Defour gegeven en dat was een verrassende keuze, want je hebt een sterke persoonlijkheid nodig om op zo’n jonge leeftijd een ploeg met sterke karakters in de hand te houden’, herinnert Grégory Dufer zich. ‘Jovanovic, De Camargo, Mbokani, Oguchi Onyewu, Dante Bonfim, dat waren allemaal potentiële aanvoerders. Preud’homme moet gezien hebben dat Defour al buitengewoon rijp was. Toen hij de Gouden Schoen kreeg, wezen veel critici op zijn statistieken, op het feit dat hij weinig scoorde en weinig assists gaf. Maar dat was heel normaal. Als je Witsel, De Camargo, Jovanovic en Mbokani hebt, wat zou een verdedigende middenvelder dan nog in de buurt van de vijandelijke goal gaan doen? Fellaini en Defour wisten dat de aanvallers hun werk zouden doen. En die aanvallers wisten dat ze zich niet defensief hoefden uit te sloven omdat ze alle vertrouwen hadden in Fellaini en Defour.’

Wat dacht Jovanovic (negende in het referendum) toen zijn ploegmaat werd bekroond? Niet alleen maar goeds… ‘Ik ben blij voor hem, maar ik stel me wel vragen bij de criteria voor de Gouden Schoen. Als zijn jonge leeftijd en zijn regelmaat criteria zijn, dan verdient hij het zonder enige twijfel. Maar er spelen toch nog andere dingen mee? Tellen goals en assist dan niet mee? Je kunt de supporters niet voor de gek houden. Zij gaan naar het stadion om goals en vreugde-uitbarstingen te zien. Deze Gouden Schoen is pure showbusiness. In de weken voor de stemming wordt er overal gelobbyd. Daar doe ik niet aan mee.’

De les van Thionville

De avond dat Defour zijn Gouden Schoen kreeg, werd Jérôme Efong Nzolo verkozen tot beste scheidsrechter van 2007. Wanneer we hem contacteren in Gabon, herinnert hij zich die avond nog goed: ‘Dat is altijd een grote show, zo’n beetje als in Cannes. Je hebt wel een keer de gelegenheid om te praten met spelers en bestuurders. Met spelers is dat onmogelijk op wedstrijddagen. Ik herinner me nog het sterke karakter van Steven Defour op het veld. Hij wachtte niet tot hij wat ouder was om een leider te worden. En dus wond hij zich geregeld op als de ploeg niet draaide. Maar we hebben nooit echt problemen met hem gehad. Als hij, net zoals anderen, over de rooie dreigde te gaan, dan haalde ik snel de lont eruit. Ik riep de speler en tegen dat die bij mij was, was hij al wat gekalmeerd en hielden we het bij een kleine en eerder vriendschappelijke babbel.’

Van sterke persoonlijkheden gesproken… Voor de titelmatch tegen Anderlecht in april 2008 was Preud’homme razend op Mbokani, die te laat was opgedaagd. De anekdote wordt verteld door Paul Stefani, destijds de makelaar van Defour, De Camargo en Mbokani. ‘Preud’homme had gezegd dat Dieumerci niet zou spelen tegen Anderlecht. Mbokani had geantwoord: coach, laat me meedoen, ik scoor twee keer en Standard is kampioen!’ De Congolees speelde uiteindelijk, maakte… twee goals en Standard pakte de titel.

‘Een eerste sleutelmoment dat seizoen was de laatste vriendschappelijke wedstrijd in de zomer’, weet Alain Ronsse nog. ‘Dat was in Thionville, tegen Metz. Men ging ervan uit dat Preud’homme zijn type-elftal zou opstellen voor deze generale repetitie. Hij verraste iedereen door Defour op de bank te zetten. We vroegen ons af wat er aan de hand was en stelden natuurlijk ook die vraag aan Preud’homme. Waarom stelde hij zijn kapitein niet op? Hij verblufte ons met zijn antwoord: ‘Ik heb hem dicht bij mij gehouden om hem de werking van de ploeg uit te leggen, om hem te laten zien wat marcheert en wat niet.’ Enkele dagen later opende Standard de competitie met een 1-4-zege op Zulte Waregem. Een echte demonstratie. De trein was vertrokken.’ De Rouches zullen dat seizoen kampioen spelen en maar één match verliezen. Op Charleroi, de week na de titelviering.

Jaloezie

Steven Defour bleef vijf jaren in Luik. Paul Stefani maakte die allemaal mee. De hoogtes en laagtes, de blessures en de trofeeën. Defours turbulente privéleven ook. ‘Ik zweer je: er was concrete belangstelling van heel grote clubs’, vertelt hij ons. ‘Steven was het plan B van Real Madrid als Xabi Alonso niet zou komen. Indertijd belde een bestuurder van AC Milan me op om te zeggen: laat hem niet naar Real gaan, stuur hem naar ons! Ik heb ook met Liverpool gepraat. En dan was er nog zijn contact met Alex Ferguson van Manchester United, waar iedereen wel weet van heeft. Nadien vertelde Ferguson aan een intimus dat hij de piste-Defour had laten vallen omdat hij te vaak geblesseerd was en zijn privéleven nogal ingewikkeld leek.’

Tijdens zijn verblijf bij Standard kreeg Defour drie keer een contractverbetering, vertelt Stefani. ‘Hij werd echt vet betaald en op sommige momenten sloop er wat jaloezie in de groep. Na de Gouden Schoen ben ik met het bestuur gaan praten over een salarisverhoging. Toen ik aankwam, verborg ik een bandrecordertje achter mijn zetel. Ik zei: ‘Ik wil dat Steven Defour beter betaald wordt.’ Ze antwoordden mij: ‘Waarom dan wel?’ Toen haalde ik die bandrecorder boven en speelde ‘ Simply The Best‘. We lagen allemaal plat van ’t lachen.’