De opmars van Amallah bij Standard

© BELGAIMAGE

Via Excel Mouscron en de tweede klasse kwam Selim Amallah in 2019 bij Standard terecht, waar hij zich erg snel in het aanvallend compartiment inpaste. De Luikenaars zijn momenteel heel afhankelijk van de geniale invallen van de jongen uit Hautrage. Een terugblik op zijn opmars bij de Rouches.

Voorzichtige, maar enthousiaste pasjes, wiebelende armen en twinkelende ogen. Selim Amallah danst in de tribune van de Freethiel, op zijn eentje. Om zijn ploegmaats op te zwepen en misschien ook wel om die vervloekte pandemie uit te dagen. De Belgische Marokkaan, die weggestuurd werd bij Anderlecht en dan via Tubize en Mouscron passeerde, heeft zijn stempel weten te drukken op het middenveld van Standard en viert met zijn dansje de tweede opeenvolgende zege van zijn ploeg, op de grasmat van Waasland-Beveren. Op die 18 augustus maakt hij de gelijkmaker – een volley met de wreef die in de winkelhaak belandt – en luidt hij nadien de ommekeer in (1-2).

Zes maanden later treft hij op de oevers van de Maas opnieuw zijn favoriete slachtoffer: hij maakt twee van de drie goals van de Rouches, waarvan één geborstelde vrije trap in diezelfde rechterhoek. Het is een welkomstgeschenk voor Mbaye Leye, zijn ex-ploegmaat bij Mouscron, die zijn vuurdoop als trainer meemaakt op Sclessin.

Na de 3-0-zege verschijnt Amallah voor de microfoon van Eleven Sports. Hij is gehuld in een metaalgrijze jack met het vergulde logo van Standard en draagt onder zijn korte broek alleen slippers die zijn tenen bloot laten – en dat in het putje van de winter. De jongen uit Hautrage mag dan al 24 kaarsjes uitgeblazen hebben in de ziekenboeg, hij lijkt bij het interview evenzeer op zijn gemak als op de velden van de Jupiler Pro League, ongeacht de temperatuur.

Daarna rijgt Standard drie overwinningen aaneen en daarbij scoort Amallah opnieuw een dubbel, dit keer tegen KV Mechelen (0-4), waarmee hij denkt dat hij nu echt op de trein richting play-off 1 zit. Maar helaas hervalt hij weer wanneer hij geraakt wordt aan de knie en met stamnummer 16 gaat het daardoor ook weer minder goed. De afhankelijkheid van Amallah was in Luik nog nooit zo schrijnend: Standard won dit seizoen maar één match waarin hij geen titularis was, op 30 augustus op Beerschot (0-3).

In het dagelijks leven is Amallah eerder timide, maar op het veld heeft hij een grote mond en in de kleedkamer is hij een grappenmaker.

Deutsche Qualität

Eind 2018 ontvangt de clan-Amallah ons in hun woonst in Hautrage, niet ver van Bergen. In het midden van een residentiële straat die een klassiek beeld biedt van ons vlakke land – okergele huizen onder een grijze hemel – opent Amallah de voordeur. Dit keer is hij gekleed in een trainingspak dat qua kleur het midden houdt tussen paars en bordeaux. Hij zet zich neer op de sofa in de salon, waar in de hoek een Bundesligawedstrijd opstaat. Zijn vader Houcine en zijn oudere broer Mohamed zetten zich er wat later ook bij.

Op dat moment begint de jongste van de broers bij Excel Mouscron stilaan in het oog te springen van het grote publiek. Excel zal wat later een memorabele terugronde neerzetten, weer op de rails gezet door Bernd Storck. Op de rechterflank van Les Hurlus ontploft Amallah, geruggesteund door Mërgim Vojvoda.

Wanneer de Kosovaarse international over zijn maat spreekt, die hij bestempelt als zijn ‘broer’, is zijn glimlach zo door de telefoon te horen. ‘Toen mijnheer Storck arriveerde, zat ik bij de nationale ploeg en was Selim geblesseerd’, vertelt Vojvoda, die zijn telefoon opneemt na een trainingssessie met zijn Italiaanse club Torino. ‘Toen we terugkeerden, had de coach andere spelers uitgeprobeerd, dus liet hij ons met de B-ploeg spelen, tegen de U21. Selim en ik keken elkaar aan en zeiden: ‘Die denkt dat wij papkindjes zijn. We zullen hem eens iets laten zien!’ Vier dagen later stonden we in de basis tegen Lokeren…’

Vojvoda lacht en vertelt vervolgens over de Deutsche Qualität die Bernd Storck aanbracht. Vlot voetbal, maar ook discipline, en dus net wat Amallah, vastbesloten om door te breken, nodig heeft. ‘Welke vrijheid ik ook krijg, ik ga altijd stevig in mijn schoenen blijven staan. Dat zit in mijn opvoeding, zo ben ik grootgebracht’, verklaarde hij in maart 2019. In het dagelijks leven is hij eerder timide, maar op het veld heeft hij een grote mond en in de kleedkamer is hij een grappenmaker, net als tijdens interviews: ‘Ik ben altijd een brave soldaat geweest die rechtdoor marcheert.’

Die waarden heeft hij meegekregen van zijn vader, een voormalige voetballer in tweede klasse, die hem traint tot bij de U11 van RAEC Mons en hem in de tuin reeksjes controles en passes laat uitvoeren. Maar zijn prestaties zijn niet op het niveau van de eerste ploeg van RAEC Mons en dus gaat hij elders kijken. Bij Mouscron wordt hij weggestuurd, waardoor hij op een lager niveau moet gaan voetballen, maar na drie jaar keert hij sterker terug op Le Canonnier en wordt hij zelfs de revelatie van Excel 2.0, een statuut dat hij definitief verwerft op een avond in maart 2019 op Sclessin. Na een heerlijke balcontrole biedt hij Taiwo Awoniyi een goal op een schoteltje aan. Daarmee overtuigt hij de beleidsmensen bij Standard om hun chequeboek boven te halen.

Ruime interesse

Die avond maakt Selim Amallah zich niet alleen een naam, hij versiert ook een transfer. Maar de fan van Barcelona, van de arabesken van Ronaldinho en de dribbels van Lionel Messi, houdt het hoofd koel: ‘Ik ben niet gek. Ik ga me niks in mijn hoofd halen omdat ik een goeie pass gegeven heb, hé. Wat wel klopt, is dat ik vandaag dingen aandurf waar ik tot voor kort niet het lef voor zou hebben gehad.’ Met andere woorden: de voormalige metronoom van Tubize heeft een flinke stap voorwaarts gezet. Al voor deze sleutelwedstrijd had hij contact gehad met Standard en daarbij had hij natuurlijk raad gevraagd aan zijn maat Mërgim Vojvoda, die wel bekend was met het rode huis. ‘Er waren meerdere clubs in hem geïnteresseerd, maar ik heb hem overtuigd: als Standard komt aankloppen, moet je niet twijfelen’, weet de rechtsachter nog, die zelf via meerdere clubs uit de carrousel van Roland Duchâtelet passeerde, van STVV tot Carl Zeiss Jena. ‘We wilden allebei andere oorden opzoeken. Net na de wedstrijd heeft voorzitter Bruno Venanzi tegen mijn makelaar Yuri Selak gezegd: ‘Laat die jongen naar de loges komen.’ Ik ben ernaartoe gegaan en de dag erop heeft hij me gebeld om te praten.’

Selim Amallah draait weg van Gerardo Arteaga.
Selim Amallah draait weg van Gerardo Arteaga.© BELGAIMAGE

Standard trekt dus al snel de kaart van twee jongens die elkaar goed kennen. ‘We waren bijna zeker dat we naar Standard zouden gaan. Voor mij was het een terugkeer naar de oude stal en voor Selim was het natuurlijk nog gemakkelijker.’ Amallah, ook gegeerd door Lens, Reims en het Hongaarse Ferencvaros, kiest voor Luik en de vernieuwde wijk Guillemins, waar hij het perron maar hoeft af te lopen om aan de ene kant het stadscentrum en aan de andere kant de Académie Robert Louis-Dreyfus aan te treffen. De twee kameraden gaan geregeld samen eten in hun nieuwe hoofdkwartier, het restaurant Ô Brasier. En hoewel hun komst naar Luik enigszins sceptisch onthaald werd in een transferperiode dat er wel meerdere spelers uit Henegouwen overkwamen, krijgen ze bijna vanzelf al vlug een plek in de basiself van Michel Preud’homme.

Amallah werpt zich daar op als een van de beste spelers uit de heenronde en in augustus 2019 geeft Roberto Martínez toe dat hij hem in de gaten houdt (zie kader). Alles komt in een stroomversnelling terecht. ‘Selim trekt altijd naar voren, maar hij knapt zijn verdedigend werk op en is een bijtertje’, gaat Vojvoda voort. Hij verklaart Amallahs snelle ontwikkeling door de mantra die ze gemeenschappelijk hebben: vertrouw op je kwaliteiten. Met zijn Amerikaanse torso – maar zonder de arrogantie die daar vaak bij hoort – is de Henegouwer een fan van Amerikaanse series en van de film Remember the Titans, waarin Denzel Washington met behulp van een rugbybal de raciale spanningen in het Virginia van de jaren 70 aanpakt.

Het net doorboren

Het is een goeie motivatie om een mooie revanche te nemen. In december 2019 scoort Amallah in drie dagen tijd tegen de Gunners van Arsenal in de Europa League (2-2) en zet hij een eerste treffer in de clásico tegen Anderlecht (1-1) op zijn cv. Hij werkt hard op de strook voor Tribune 3, voor het oog van de Ultra’s. Wanneer Gojko Cimirot het leer recupereert en hem het strafschopgebied binnen loodst, trapt hij de bal met de punt van de schoen keihard in het zijnetje. Goal! ‘Niks aan te doen, ik wou het net doorboren’, vertelt hij na afloop aan zijn vriend Vojvoda. ‘Natuurlijk zat daar een zeker revanchegevoel bij, maar ik wilde vooral tonen dat ik gewoon de beste ben.’

Ik denk dat mijnheer Montanier Selim niet goed begreep. Ik wist dat het ging klikken met Mbaye.’

Mërgim Vojvoda

Nochtans zet de Marokkaanse international er een mooie neus mee naar Anderlecht, dat hem niet wou houden toen hij vijftien was. Dat gebeurde na het seizoen waarin zijn moeder Antoinette overleed – ze werd in zijn aanwezigheid getroffen door een aneurysma. Dat was een moment dat hem gevormd heeft, aldus Laurent Demol, ex-ploegmaat van Amallah senior en coach van Selim, die de jongen al kent ‘van toen hij nog pampers droeg’ tot hij bij Mouscron ging spelen. ‘Zijn familie is daardoor nog hechter geworden. Selim wordt heel goed omringd. Hij is fysiek misschien niet de stevigste, maar mentaal is hij héél sterk.’

Door die mentaliteit komt hij telkens terug na een aantal blessures, aan de enkel, de knie of de vele kleine kwaaltjes van de afgelopen maanden. Ook zijn geniale momenten keren terug: weer een pareltje in de winkelhaak tegen Anderlecht op Sclessin (1-3), een dubbel in en tegen Eupen (0-4) en vooral, eveneens aan de Kehrweg, een doelpunt dat zijn team naar de finale van de beker van België loodst (0-1). Hij beschouwt dat als de belangrijkste goal uit zijn carrière.

Sinds het begin van het seizoen is Amallah de Rouche die het vaakst beslissend is. Hij is het gezicht van een Standard dat op wisselstroom werkt en afhankelijk is van de voeten van zijn spelmaker om het licht te vinden. Door Philippe Montanier werd hij nu eens op de flank gezet, dan weer als valse 9 opgesteld, maar zijn goede gevoel kreeg hij vooral onder Mbaye Leye, die hem vaak in het hart van de ploeg opstelde, een beetje als een ouderwetse nummer 10, die niet altijd aan het spel deelneemt maar opeens uit het niets kan uitpakken met een vijfsterrenactie. Begiftigd als hij ook is met een van de meest verwoestende schoten uit de Pro League, scoorde hij dit seizoen al vijf keer van buiten de grote rechthoek – alleen Théo Bongonda doet beter. En dat ondanks het feit dat hij in totaal bijna twee maanden in de ziekenboeg doorbracht. ‘Ik denk dat mijnheer Montanier Selim niet goed begreep’, zegt Vojvoda. ‘Ik wist dat het ging klikken met Mbaye, omdat die ons kent, hij is als een broer voor ons.’ Op een dag verplichtte die de twee jongens om in maatpak naar de training van Mouscron te komen, net als hijzelf, omdat ze met hem gelachen hadden vanwege zijn casual stijl. Ze kwamen die dag enigszins onwennig opdagen, maar wel enthousiast, en alleszins beter gekleed dan in een combo van jack, korte broek en slippers zonder kousen.

Marokko rekent op hem

Vahid Halilhodzic heeft nog altijd die strenge toon en dat accent die van hem een legende hebben gemaakt – in zijn periode als trainer van PSG werd er in satirische tv-programma’s vaak de draak met hem gestoken wegens zijn spaarzaamheid met woorden. Tien minuten heeft Halilhodzic over om zijn licht te laten schijnen over het onderwerp Selim Amallah, die hij vier keer heeft geselecteerd voor de nationale ploeg van Marokko (waarin Amallah één keer scoorde). Zoals altijd is het de coach die het gesprek richting geeft: ‘Vooruit, stel je vragen’, zegt hij meteen, waarna hij plots de woorden uit zijn mond laat rollen en zelfs een vleugje humor toevoegt: ‘Selim heeft nog een mooie progressiemarge, maar hij moet nog wat stabieler worden, want bij Standard speelt hij op elke positie behalve die van doelman…’

Net voor de zomer van 2019 verkeert Amallah in dubio. Roberto Martínez volgt zijn evolutie op de voet, terwijl de Leeuwen van de Atlas, waar Halilhodzic het overgenomen heeft van Hervé Renard, hem uitnodigingen blijven sturen. De speler werd in de jeugdreeksen niet geselecteerd door Marokko, noch door België. Hij maakte alleen enkele ’trainingssessies’ mee met de Jonge Duivels U12, U13 en U14. ‘Sindsdien had ik van niemand nog iets gehoord’, zei hij met spijt in maart 2019. Hij verwachtte toen stilaan wel dat hij eens zou opgeroepen worden en concludeerde betekenisvol: ‘Wie eerst komt, eerst maalt.’

Uiteindelijk maakte Amallah een keuze met het hart, het hart van zijn vader Houcine, die op zijn vijfde in de regio van Bergen aankwam, waar Selims grootvader in de mijnen ging werken. ‘België heeft ons alles gegeven, maar als je het land van je herkomst vertegenwoordigt, voel je je een echte piot’, zo vat Mërgim Vojvoda het samen. Vojvoda vertrok vorige zomer naar Torino, terwijl zijn maatje Selim sirenezangen te horen kreeg uit het Midden-Oosten. Maar die vond dat op zijn 24e geen goeie plek om te gaan voetballen. Misschien vertrekt hij in de komende transferperiode. Alleszins zit de kalender van de Belgische Marokkaan al erg vol in 2021, met de Afrika Cup en de kwalificaties voor het WK 2022. ‘We zijn een ploeg aan het bouwen. Hij moet zijn plaats nog verdienen, maar we rekenen wel op hem’, zegt Halilhodzic geruststellend. De bondscoach kan ook rekenen op het trio Bounou- Hakimi- Ziyech om ‘iets te proberen’ en ‘waarom niet?’ de finale van de Afrika Cup te halen.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content