‘De Rode Duivels zijn het aan hun status verplicht een prijs te pakken. Nu meer dan ooit’

Hoofdredacteur Jacques Sys overschouwt de Belgische troepen nog een laatste keer voor het EK begint.

Meningen en analyses wilden de voorbije dagen wel eens wijzigen in de aanloop van de Rode Duivels naar het EK. Het ene moment, na de match tegen Griekenland, lijkt de kern niet breed genoeg om aan zo’n toernooi te beginnen en is er sprake van een wankele verdediging, een paar dagen later zijn na de uitzwaaimatch tegen Kroatië een aantal donkere wolken die over het team hingen weggeblazen. Al blijven er veel vragen. De onzekerheid over de fitheid van Eden Hazard, de onduidelijkheid of Axel Witsel inderdaad vanaf de achtste finale weer speelklaar is en daarmee met het oog op volgend seizoen een risico wil aangaan, het afwachten of Kevin De Bruyne na zijn operatie weer kan flitsen zoals hij de voorbije maanden bij Manchester City deed.

Resultaten van vriendschappelijke wedstrijden zijn zelden een waardemeter voor zo’n toernooi. Een enkele keer gebeurde het zelfs dat ze de eendracht verstoorden. Dat was in 1994 toen de Rode Duivels net voor het WK in de Verenigde Staten in een laatste oefengalop Zambia met 9-0 versloegen. De tot Belg genaturaliseerde Josip Weber maakte vijf goals. Dat zorgde voor een bepaalde afgunst bij een aantal van zijn ploegmaats. Het zou zich de daaropvolgende weken doortrekken.

Deze lichting lijkt te volwassen om zich tot dat soort puberale oprispingen en egotripperij te laten verleiden. De Rode Duivels worden overal afgeschilderd als een hecht blok en dat zijn ze ook. Telkens ze naar een training komen, lijken ze wel een bende oude schoolkameraden die vanuit alle hoeken van Europa (en Azië) samenkomen en blij zijn als ze elkaar terugzien. Dat is ook de verdienste van Roberto Martínez die de spelers niet verstikt en verstrikt in allerhande regels.

Het enthousiasme voor dit EK komt, gezien de omstandigheden, langzaam op gang, maar als de resultaten er zijn zal iedereen zich weer eendrachtig achter de ploeg scharen. Zo is het de laatste jaren altijd geweest: de Rode Duivels als nationaal product, als bindmiddel tussen gemeenschappen.

Met een goed gevoel stapt de nationale ploeg vrijdag het vliegtuig in naar Sint-Petersburg. Met een zeer gretige Romelu Lukaku. Net zoals Kevin De Bruyne steekt de spits in de vorm van zijn leven. Lukaku is al lang veel meer dan een spits die scoort en de bal bijhoudt, hij koppelt techniek aan balcontrole en valt door niemand af te remmen. Nooit is hij opportunistischer geweest dan op dit moment. De titel bij Inter heeft hem nog meer vertrouwen gegeven en van hem een leider gemaakt. Die rol neemt hij nu ook bij de Rode Duivels op. Vanuit zijn honger naar prijzen trekt hij anderen mee.

Als Kevin De Bruyne straks aan de aftrap staat moet dat zijn rendement nog meer verhogen, net zoals ook Eden Hazard normaal het niveau van de ploeg optrekt. Het zijn drie troefkaarten in de jacht naar EK-goud. Waarbij het hoog tijd is dat Lukaku, die zich lang niet door de supporters aanvaard voelde, door het publiek in de armen wordt gesloten.

Het valt te hopen dat dit EK na een seizoen zonder publiek een ode brengt aan het voetbal. Met ploegen die voor het offensief gaan en zich niet laten vastbinden in de netten van een tactisch spinnenweb. Kwaliteiten zijn er genoeg. Bij wereldkampioen Frankrijk, met zijn onvolprezen aanval, bij Europees kampioen Portugal waar de ploeg al lang veel meer is dan alleen Cristiano Ronaldo, bij het jonge Engeland dat al zijn groepswedstrijden en eventuele halve finale en finale in Londen speelt. En bij de Rode Duivels, de al zo vaak bejubelde gouden generatie die het aan zijn status is verplicht om een prijs te pakken. Nu meer dan ooit.