De rode slip van Michel Preud’homme

Jacques Sys, hoofdredacteur van Sport/Voetbalmagazine en al 45 jaar in de journalistiek, diept iedere zondag een anekdote op uit zijn lange carrière.

Grasduinend in de geschiedenis van Standard stuit je op vreemde verhalen. Over trainers en spelers. Over bijgeloof en koppigheid.

Zo pleegde Standard in het begin van de jaren zeventig telkens op afzondering te gaan in Chaudfontaine. De Franse trainer René Hauss liet dan systematisch voor hem dezelfde kamer reserveren. Hij hechtte daar veel belang aan. Op een bepaalde dag, tijdens een niet echt voorbereide stage, bleek kamer 35 ingenomen te zijn door de vrouw van de Franse ambassadeur in Denemarken. Zij kwam in Chaudfontaine een kuur volgen. De zeer bijgelovige trainer van de Rouches wilde absoluut geen andere ruimte. Hij vroeg de zaakvoerder van het hotel een matras te leggen voor de kamer die hem geluk bracht. Toen de ambassadrice de voorbereidingen van de verhuis zag, stond ze haar kamer voor één nacht aan Hauss af. Standard won de daaropvolgende wedstrijd.

Bijgeloof in het voetbal, de verhalen zijn oneindig. Michel Preud’homme was op dat vlak allicht de ergste van allemaal. Aan iedere wedstrijd ging een onvoorstelbaar aantal rituelen vooraf. Hij speelde altijd met de rode slip die hij droeg toen hij voor Standard debuteerde. Hetzelfde in de 264 wedstrijden die hij voor KV Mechelen speelde en in de 147 matchen waarin hij voor Benfica uitkwam. Er was geen sprake van dat die slip, met de rest van de uitrusting, zou gewassen worden. Preud’homme trok eerst zijn kousen aan, dan zijn beenbeschermers en vervolgens zijn linkerschoen. Hij stapte altijd met dezelfde voet het veld op, raakte de grond met de hiel, zocht een stukje papier dat in de middencirkel lag, wilde dat het laatste schot van de opwarming in doel belandde en weigerde voor de wedstrijd bloemen.

Vreemde gewoontes waren het soms bij Standard. Spelers die op afzondering tot drie uur ’s ochtends een kaartje legden bijvoorbeeld en rookten als Turken. De andere spelers keken wel uit voor ze aan de deur van die kamer aanklopten, door de rook hing er een dichte mist. Michel Renquinwas een van die vier. Een koppige Ardennees die wist wat hij wilde.

Nadat hij uitblonk tijdens het EK 1980 kreeg de enige Waalse speler in de nationale ploeg verschillende aanbiedingen, waaronder een offerte van Fortuna Düsseldorf dat hem een salaris bood dat drie keer hoger lag dan dat van Standard. Maar in een periode dat de Bosmanaffaire de verhoudingen nog niet overhoop had gegooid, wilde de memorabele en autoritaire voorzitter Roger Petit geen medewerking verlenen aan een overgang.

Renquin weigerde vervolgens aan te treden in de Europese wedstrijd tegen Kaiserslautern dat eerder Anderlecht had uitgeschakeld. Hij werd vervangen door de onervaren Anthony Englebert. Dat draaide catastrofaal uit en na een halfuur zocht ploegafgevaardigde Henri Markovic, op gezag van trainer Ernst Happel, in de tribune Roger Petit op en plaatste hem het mes op de keel. In volle Europese wedstrijd moest Petit een briefje tekenen waarin stond dat hij een transfer van Renquin niet in de weg zou staan. De verdediger verliet vervolgens de bank en verscheen alsnog op het veld. Standard kwalificeerde zich en Renquin kreeg op het einde van het seizoen zijn transfer naar … Anderlecht.