Sebastian Vettel zag de overwinning in de grand prix van Canada toegewezen worden aan Lewis Hamilton, ook al kwam hij als eerste over de streep, Elia Viviani werd een ritzege ontnomen in de Giro, Maximum Security werd (na 21 minuten en 57 seconden overleg) gediskwalificeerd in de Kentucky Derby.

De videoref is alom aanwezig. En nu al ruim een jaar dus ook in het voetbal. En dat hebben we geweten. Dit is gewoon het jaar van de VAR (video assistant referee) geworden. Hij was de meest besproken op het veld. Sorry, naast het veld.

Veel waarnemers vreesden dat de VAR de emotie uit het voetbal zou verbannen. Niets is minder waar. Je zou zelfs kunnen beweren dat het tegenovergestelde gebeurde. Een doelpunt dat na tussenkomst van de VAR wordt goedgekeurd levert twee keer gejuich op en een goal die hij annuleert, wordt bejubeld door de tegenpartij. De VAR heeft simpelweg het aantal spannende momenten bijna verdubbeld.

Wie echter verwacht had dat dankzij de videoref alle discussies uit het voetbal zouden verdreven worden, kwam bedrogen uit. Arbitrage in het voetbal zonder interpretatie is immers uitgesloten. Dat geldt zowel voor de scheidsrechter als voor de videoref. De VAR is niet meer of minder dan een hulpmiddel voor de scheidsrechter en zijn assistenten bij lastige beslissingen. Er is een dubbele controle bijgekomen. In eerste instantie door de videoscheidsrechter en eventueel door de arbiter langs de zijlijn. Wie kan daar bezwaar tegen hebben?

Soms nam de man voor de beeldschermen een verkeerde beslissing en werd een team benadeeld. Gebeurde dit in het verleden, zonder hem, dan niet? De VAR heeft vooral goed werk geleverd en dat hij niet onfeilbaar is, is geen reden om de sleutel van het busje weg te gooien. Meer, de VAR heeft het uitstekend gedaan. Ook al kan en moet het nog beter. De schuld voor het tumult op en rond de velden werd veroorzaakt door de regelmakers. Het was een onzalig idee om de nieuwe richtlijnen voor handspel in het midden van een seizoen in te voeren en al zeker niet als iedereen in het voetbal de nieuwe regel op z'n minst ongelukkig vindt.

Het was een poging om de discussies bij handspel weg te werken, maar het lijkt alleen erger geworden. Geregeld gaat de bal op de stip voor een volstrekt onschuldige ingreep. Zou het niet beter zijn om uit te gaan van de vraag of de verdediger voordeel haalde uit zijn tussenkomst? Veel voetballiefhebbers hebben altijd gedacht dat dit de regel was en op die manier kan je net zoals nu een verdediger bestraffen die zijn lichaam met de armen breder maakt in de hoop de bal te blokken.

Het enige minpunt aan de intrede van de VAR is dat vaker mooie goals geannuleerd worden vanwege buitenspel. Puristen vinden dit een goede zaak, want offside is zoals zwanger zijn: wel of niet en dus niet een beetje. Om het zacht uit te drukken, het is appelen met citroenen vergelijken.

Ronald Koeman heeft volkomen gelijk toen hij aan de vooravond van het Nations Leagueduel van Oranje tegen Engeland stelde dat 'de VAR niet eindeloos moet blijven zoeken naar fouten'. Dat zou op de koop toe als voordeel hebben dat de wedstrijd minder vaak en minder lang stilligt.

De aanvaller moet het voordeel van de twijfel blijven krijgen. De afschaffing van de terugspeelbal en de liberalisering van de buitenspelregel in 1992 heeft het voetbal veel aanvallender gemaakt en dat moet vooral zo blijven.

Bovendien kunnen er ook vragen gesteld worden bij 'de lijn' die wordt getrokken. Een fractie te vroeg of te laat, kan een paar centimeter verschil maken. Helemaal belachelijk wordt het als de positie van de voeten van verdediger en aanvaller worden uitvergroot. Op die manier kan iemand met maat 47 buitenspel staan en een spits met maatje 41 niet.

En waarom vergeet iedereen wat Massimo Busacca, de scheidsrechtersbaas van de FIFA, vorig jaar zei na de afgekeurde treffer van Abdoulay Diaby voor Club Brugge op Anderlecht? 'Een schouder nipt buitenspel is geen clear error', stelde de Zwitser. En dus mag de aanvallende partij juichen.

Sebastian Vettel zag de overwinning in de grand prix van Canada toegewezen worden aan Lewis Hamilton, ook al kwam hij als eerste over de streep, Elia Viviani werd een ritzege ontnomen in de Giro, Maximum Security werd (na 21 minuten en 57 seconden overleg) gediskwalificeerd in de Kentucky Derby. De videoref is alom aanwezig. En nu al ruim een jaar dus ook in het voetbal. En dat hebben we geweten. Dit is gewoon het jaar van de VAR (video assistant referee) geworden. Hij was de meest besproken op het veld. Sorry, naast het veld. Veel waarnemers vreesden dat de VAR de emotie uit het voetbal zou verbannen. Niets is minder waar. Je zou zelfs kunnen beweren dat het tegenovergestelde gebeurde. Een doelpunt dat na tussenkomst van de VAR wordt goedgekeurd levert twee keer gejuich op en een goal die hij annuleert, wordt bejubeld door de tegenpartij. De VAR heeft simpelweg het aantal spannende momenten bijna verdubbeld. Wie echter verwacht had dat dankzij de videoref alle discussies uit het voetbal zouden verdreven worden, kwam bedrogen uit. Arbitrage in het voetbal zonder interpretatie is immers uitgesloten. Dat geldt zowel voor de scheidsrechter als voor de videoref. De VAR is niet meer of minder dan een hulpmiddel voor de scheidsrechter en zijn assistenten bij lastige beslissingen. Er is een dubbele controle bijgekomen. In eerste instantie door de videoscheidsrechter en eventueel door de arbiter langs de zijlijn. Wie kan daar bezwaar tegen hebben? Soms nam de man voor de beeldschermen een verkeerde beslissing en werd een team benadeeld. Gebeurde dit in het verleden, zonder hem, dan niet? De VAR heeft vooral goed werk geleverd en dat hij niet onfeilbaar is, is geen reden om de sleutel van het busje weg te gooien. Meer, de VAR heeft het uitstekend gedaan. Ook al kan en moet het nog beter. De schuld voor het tumult op en rond de velden werd veroorzaakt door de regelmakers. Het was een onzalig idee om de nieuwe richtlijnen voor handspel in het midden van een seizoen in te voeren en al zeker niet als iedereen in het voetbal de nieuwe regel op z'n minst ongelukkig vindt. Het was een poging om de discussies bij handspel weg te werken, maar het lijkt alleen erger geworden. Geregeld gaat de bal op de stip voor een volstrekt onschuldige ingreep. Zou het niet beter zijn om uit te gaan van de vraag of de verdediger voordeel haalde uit zijn tussenkomst? Veel voetballiefhebbers hebben altijd gedacht dat dit de regel was en op die manier kan je net zoals nu een verdediger bestraffen die zijn lichaam met de armen breder maakt in de hoop de bal te blokken. Het enige minpunt aan de intrede van de VAR is dat vaker mooie goals geannuleerd worden vanwege buitenspel. Puristen vinden dit een goede zaak, want offside is zoals zwanger zijn: wel of niet en dus niet een beetje. Om het zacht uit te drukken, het is appelen met citroenen vergelijken. Ronald Koeman heeft volkomen gelijk toen hij aan de vooravond van het Nations Leagueduel van Oranje tegen Engeland stelde dat 'de VAR niet eindeloos moet blijven zoeken naar fouten'. Dat zou op de koop toe als voordeel hebben dat de wedstrijd minder vaak en minder lang stilligt. De aanvaller moet het voordeel van de twijfel blijven krijgen. De afschaffing van de terugspeelbal en de liberalisering van de buitenspelregel in 1992 heeft het voetbal veel aanvallender gemaakt en dat moet vooral zo blijven. Bovendien kunnen er ook vragen gesteld worden bij 'de lijn' die wordt getrokken. Een fractie te vroeg of te laat, kan een paar centimeter verschil maken. Helemaal belachelijk wordt het als de positie van de voeten van verdediger en aanvaller worden uitvergroot. Op die manier kan iemand met maat 47 buitenspel staan en een spits met maatje 41 niet. En waarom vergeet iedereen wat Massimo Busacca, de scheidsrechtersbaas van de FIFA, vorig jaar zei na de afgekeurde treffer van Abdoulay Diaby voor Club Brugge op Anderlecht? 'Een schouder nipt buitenspel is geen clear error', stelde de Zwitser. En dus mag de aanvallende partij juichen.