‘De vooroordelen over het vrouwenvoetbal brokkelen stilaan af’

David Steegen, tien jaar lang communicatieverantwoordelijke bij Anderlecht, vertelt over de inhaalbeweging van het vrouwenvoetbal in binnen- en buitenland.

Zomer 2007. Ik mag voor de eerste keer in mijn leven van een volledige vrouwenvoetbalwedstrijd genieten, en dat in het legendarische Maracanãstadion. Als 41-jarige voetbalgek zie ik nu pas een vrouwenwedstrijd. Het is de finale van de Pan American Games – de Olympische Spelen van de America’s – in Rio De Janeiro: de Verenigde Staten tegen Brazilië.

De Braziliaanse Marta is de absolute ster. Fluwelen voeten, smetteloze techniek: de Messi der vrouwen. Ik kijk mijn ogen uit. Het stadion is tot de nok gevuld om de vrouwelijke Seleção te steunen. Brazilië wint overtuigend voor een familiaal en uitzinnig publiek. Mannen supporteren voor vrouwen. Nog nooit eerder gezien. Marta is de enige vrouw die haar voeten heeft mogen vereeuwigen in het cement aan de ingang van Maracanã. In goed gezelschap, ergens tussen Pelé, Zico en Garrincha.

Aan de andere kant van de aardbol, enkele jaren voor de finale in Rio, wil een klein meisje uit Waals-Brabant altijd en overal voetballen. Na lang aandringen mag ze zich van haar ouders aanmelden op een voetbalstage in haar dorp. Ze is het enige meisje en de familie is doodongerust. Haar grootmoeder is elke dag trouw paraat en wanneer een van de jongens pestgedrag vertoont, grijpt oma kordaat in.

Audrey bijt zich jarenlang vast in voetbal en knokt zich naar de top. Geen sinecure. We hebben het over een niet zo lang vervlogen tijd dat vrouwenvoetbal stiefmoederlijk behandeld wordt. Het is pas recent dat we, als mannelijke voetballiefhebber, dankzij de inspanningen van de media en vele clubs het vrouwenvoetbal met mondjesmaat volgen. De vooroordelen brokkelen stilaan af mede dankzij de star quality van wereldsterren als Marta, de natuurlijke schoonheid en voetbaltalent van speelsters als de Amerikaanse Alex Morgan en dankzij onze eigen Tessa Wullaert, wereldster in Europa en Brussel.

Audrey heeft intussen haar grote droom waargemaakt. Ze is Red Flame geworden (40 interlands) en heeft een bewonderenswaardig palmares bij elkaar gespeeld. Ze heeft met Standard de BeNe League gewonnen, zeven nationale titels bij elkaar gevoetbald en volgens bondscoach Ives Serneels is Audrey een van de beste speelsters met wie hij ooit gewerkt heeft.

Vandaag leidt Audrey Demoustier zes voetbalacademies in Brussel waar ze jonge meisjes vanaf 5 jaar laat voetballen. De inhaalbeweging met het mannenvoetbal draait op volle toeren.