Een paar maanden geleden was hij nog ‘de broer van’, vandaag is Michel-Ange Balikwisha een van de meest opmerkelijke zomertransfers van de Jupiler Pro League. Het verhaal van een blitzcarrière.
Het is zo warm dat de zomer wel in een braadpan lijkt te zitten. Toch temperen de tropische temperaturen geenszins het enthousiasme van de jonge spelers die in het begin van de zomer van 2019 verzamelen in Bretagne. Een weekend lang is Standard één van de acht U21-ploegen die uitgenodigd zijn om aan te treden op de terreinen van het Centre Technique Bretagne Henri Guérin, op een steenworp van Saint-Brieuc, tussen de beroemde havens van Brest en Saint-Malo. Het U21-toernooi dat in 2015 gewonnen werd door het Anderlecht van Wout Faes, Orel Mangala en Dodi Lukebakio, brengt in 2019 Tottenham, Standard en zes Franse clubs bij elkaar, verdeeld in twee poules van vier. Met doelpunten van Evangelos Patoulidis – uitgeroepen tot belofte van het toernooi – en Joachim Carcela – beste speler – bereiken de mannen van Stéphane Guidi de finale, waarin ze het opnemen tegen het prestigieuze Stade Rennais.
Dan acht Michel-Ange Balikwisha zijn moment gekomen. In de pressing profiteert hij van een slechte uittrap van de doelman van Rennais om de finale te openen. Later die middag zal hij ook de beslissende penalty omzetten om de trofee binnen te halen voor Standard. Mickey schrijft zijn naam bij op de erelijst van het toernooi dat sinds zijn oprichting in 1998 talenten als Riyad Mahrez, Raphaël Varane, Ousmane Dembélé en Matteo Guendouzi zag passeren.
Een jaar later klinken een aantal namen uit dat jeugdige Standardteam bekend in de oren. Joachim Carcela was al goed geïntegreerd in de ploeg van Michel Preud’homme, net als William Balikwisha, die een jaar eerder zijn profdebuut maakte op Daknam. Daarna zagen we jongens verschijnen als Hugo Siquet (die van Philippe Montanier zijn eerste basisplaats kreeg tegen Antwerp), Mitchy Ntelo (tijdens de voorbereiding opgenomen in de profploeg) en Jérémy Landu (opgeroepen voor de Europese trip naar Benfica).
Van Youth League naar Montanier
De schaduw van zijn oudere broer William weegt niet echt op Michel-Ange. Het verhaal van het ontluikende talent dat vergezeld gaat van een jongere broer die wordt voorgesteld als ‘nóg beter’ kent vaak een teleurstellend einde, maar dat lijkt niet het geval te zijn met de Balikwishas. Michel-Ange, die in 2014 zijn oudere broer volgde naar Standard, verdeelde vorig seizoen zijn tijd tussen de U21 en U18.
Bij Anderlecht, dat in de zomer van 2019 toenadering had gezocht voordat Standard Michel-Ange een contract aanbood, zijn ze verbaasd dat zo’n talent in zijn eigen leeftijdscategorie speelt, zonder promotie naar de U21. Daar is echter een goede verklaring voor. In de eerste plaats dwingt de XXL-kern die Michel Preud’homme heeft opgebouwd de U21-coach om plaats te maken voor de vele spelers uit de profgroep die op zoek zijn naar speeltijd. Jongeren die nog bij de U18 kunnen meespelen, zijn dan het eerste slachtoffer.
Bovendien wil Standard zich kwalificeren voor de Youth League, en een titel op U18-niveau is het toegangsticket voor deze prestigieuze baby Champions League. De Rouches aarzelen dan ook niet om hun U18-team zoveel mogelijk te versterken, waar clubs als Anderlecht met veel jongere spelers werken die een categorie hoger spelen. Het plan werkt, met onder meer een spectaculaire 10-0 overwinning tegen Charleroi, maar het voortijdige einde van het seizoen fnuikt de Luikse plannen. Genk pakt uiteindelijk de titel en het ticket voor de Youth League op doelpuntensaldo (+39 voor Racing, +35 voor Standard).
Talent en discipline
Bij gebrek aan een Europese uitdaging komen de beste producten van de generatie 2001 aan het begin van het seizoen in handen van Philippe Montanier. Onder leiding van Nicolas Raskin, lange tijd het boegbeeld van deze lichting voor hij naar Anderlecht en vervolgens Gent vertrok, worden de jonge wolven geïntegreerd in de profgroep. Montanier geeft Damjan Pavlovic en Hugo Siquet speeltijd, maar de twee blijven in de schaduw van Raskin en Balikwisha, die vaste waarden worden in zijn team.
Het profdebuut van Mickey heeft een Europees tintje. Hij start verrassend in de Europa Leaguekwalificatiewedstrijd tegen Bala Town FC, en wordt door zijn coach geprezen na een niptere overwinning dan verwacht. ‘Het was een goede start. Hij was zeer actief en liet zijn techniek en gevoel voor beweging zien. Ik had graag gehad dat hij wat meer een killer was, want hij is goed voor het doel. Maar hij heeft potentieel dat we moeten blijven ontwikkelen.’
Het zijn geen loze woorden. In de zeventien wedstrijden sinds de Europese overwinning op Bala Town speelt Mickey dertien keer. Het lijkt bijna te veel van het goede voor een speler die net komt piepen in het profvoetbal, maar het is begrijpelijk voor een jongere die zoveel métier laat zien. Tegen Charleroi speelt hij op de rechterflank om de offensieve neigingen van Joris Kayembe af remmen. De linksbuiten speelt een sleutelrol in de aanvallen van de Zebra’s. Tegen Brugge zet Balikwisha als valse negen met zijn gedisciplineerde en energieke loopacties druk op de verdediging van Philippe Clement, die de bal zelden zo slecht voor de voeten kregen en talrijke kansen weggeven.
De Mickey van morgen
Michel-Ange Balikwisha is het tegenbeeld van de jonge speler die aankomt bij de profs en zich verder ontwikkelt door veel te spelen. Getalenteerde aanvallers kunnen vaak op één heel sterk wapen rekenen, maar krijgen het moeilijk op het veld door een gebrek aan discipline of omdat hun spel nog niet matuur genoeg is. Mickey loopt daarentegen kilometers als een soldaat. ‘Hij heeft altijd bovengemiddelde fysieke capaciteiten gehad. Hij kan negentig minuten lang lopen,’ zegt zijn U21-coach Stéphane Guidi in La Dernière Heure
Er zijn echter minder kansen om het verschil te maken. De speelstijl van Montanier is waarschijnlijk niet de meest ideale om aanvallend talent naar voren te brengen. Bovendien beschikt Balikwisha niet over een grote troef in de zone van de waarheid: zijn schot is niet uitzonderlijk, hij heeft niet de flair om een onverwachte pas te geven en zijn dribbel is degelijk, maar zaait zelden verwarring.
‘Normaal maken we altijd een video voor onze verdedigende spelers om hen voor te bereiden op de sterke punten van de aanvallers van de tegenpartij,’ vertelde een rivaal uit de bovenste tabelhelft vorig seizoen. ‘Bij Balikwisha was het onmogelijk om er één te maken, omdat hij niet echt een grote aanvallende troef heeft die eruit springt.’
Het is een vaststelling die vraagtekens plaatst bij de progressiemarge van de speler. Ruwe talenten ontwikkelen zich meestal door de opeenstapeling van speelminuten en maturiteit, zodat ze het tempo van hun tussenkomsten kunnen opvoeren. Balikwisha speelt al als een volwassene, maar kan hij offensief nog vooruitgang boeken? De vraag moet gesteld worden, maar op de Bosuil lijkt men zich niet te veel zorgen te maken. De jongste Balikwisha heeft in zijn eerste seizoen bij Luik immers al negen doelpunten gemaakt en is daarmee een van de topscorers in een team dat voortdurend verbouwd wordt.
Van Brugge naar Antwerpen
Het vermogen van Michel-Ange Balikwisha om inspanningen met hoge intensiteit aan elkaar te rijgen, valt waarnemers meteen op. Standard realiseert zich al snel dat Mickey waarschijnlijk het meest gegeerde jonge talent van de Académie is. In januari informeert Brugge al naar de mogelijkheden van een transfer om zijn aanvallend compartiment te versterken. Vervolgens toont ook de Red Bullgroep belangstelling voor het profiel van Balikwisha. Even mag de jonge aanvaller dromen van een buitenlands avontuur door de tussenkomst van Didier Frenay, die hem graag naar een club uit Wolfsburg had willen brengen, maar uiteindelijk zal Balikwisha naar Antwerp trekken. Na een woelige discussie die het schrikbeeld oproept van de wet van 78, bereiken Standard en Antwerp een akkoord van ongeveer zes miljoen euro, een welkom bedrag voor de schatkist van de Rouches.
Michel-Ange Balikwisha, die tegenover Mbaye Leye zijn ongenoegen nooit onder stoelen of banken stak wanneer hij als eerste gewisseld werd als Standard slecht speelde, neemt meteen zijn verantwoordelijkheid door voor het nummer tien te kiezen. Hij lijkt zijn nieuwe trainer te charmeren. ‘Zijn touch, aanname, passing, visie: alles is van een heel hoog niveau,’ vertelt Brian Priske in Het Laatste Nieuws. ‘Hem zo snel mogelijk integreren hier: da’s mijn taak. Op welke positie? Meestal links, maar hij kan ook op de tien of rechts uit de voeten.’ Voor een speler die werd opgeleid in het hart van het spel, is het nummer op zijn truitje misschien een boodschap.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
