De woelige maanden van Lucas Bijker (KV Mechelen): ‘Opluchting sloeg in fractie van seconde om naar angst’

Lucas Bijker, linksachter van bekerfinalist KV Mechelen, heeft een bijzonder turbulente periode achter de rug. Waarbij hij constant tussen sportief geluk en de bekommernis over zijn te vroeg geboren drieling slingerde. In Sport/Voetbalmagazine brengt hij een pakkende getuigenis.

Lucas Bijker (24) heeft vier kindermondjes te voeden: Jenoah, Novaley, Chevy en Jaycie. De oudste is 2,5. De jongsten zijn een drieling van bijna zes maanden. In een box in hun woonkamer in Tilburg liggen de drie gebroederlijk naast elkaar te slapen. Twee zijn in het roze gestoken, de middelste in het blauw. Hun oudste zoontje ligt boven in bed: hij is ziek.

Het zijn heftige maanden geweest voor het gezin. De dag dat ze hoorden dat er drie kindjes op komst waren, plaatste hen in een sneltrein die hen voorbij allerlei emoties voerde. Er was de onzekerheid of de drieling gezond zou kunnen groeien in de buik van de moeder. Er traden complicaties op; Melissa (24) kreeg al in een vroeg stadium rust voorgeschreven.

Omgeven door die onzekerheid reed Bijker begin augustus in het midden van de nacht met zijn vrouw naar het ziekenhuis. De heftige buikpijnen die ze had, konden nog geen weeën zijn, dat zou veel te vroeg zijn. Maar dat waren ze wel degelijk: nog een week hield Melissa het vol voordat de bevalling doorzette. De drieling werd uiteindelijk al na 26 weken geboren; ruim drie maanden te vroeg. Wat volgden waren momenten van angst, telkens weer die onzekerheid, maar ook de hoop en uiteindelijk kracht, toen er twee meisjes en een jongen zonder moeilijkheden ter wereld kwamen. Ondanks de vroege geboorte deden ze het relatief goed. Melissa toont een piepklein dekentje in de box. ‘Hier waren ze vlak na de geboorte in gewikkeld. Nu gebruiken we het als spuuglapje. Zo klein waren ze.’

Bange uren

De artsen en verpleging hielden de kindjes in het ziekenhuis nauwlettend in de gaten; de apparaten deden de rest. ‘De kleintjes lagen aan een hoop draden en droegen maskertjes’, zegt Lucas Bijker. Melissa: ‘Maar wij zagen dat zelf niet. Daar kijk je doorheen: je ziet alleen maar jouw kindjes.’ Lucas Bijker: ‘We waren enorm gelukkig en opgelucht dat ze de bevalling hadden overleefd.’

Maar binnen 24 uur sloeg de opluchting om naar angst. ‘In het ziekenhuis sliepen we op een paar meter van de couveusekamer. Voor ik ging slapen, liep ik nog even naar binnen om welterusten te zeggen. Normaal gesproken stonden er weleens een of twee mensen bij onze kindjes, maar nu dromde een groep rondom het bedje van Jaycie. Ze waren druk bezig. Dan voel je meteen dat het niet goed zit.’

De nog onontwikkelde longetjes van het jongste meisje waren naar binnen geklapt, ademen lukte niet meer. ‘Urenlang zijn ze met haar bezig geweest. Ik stond daar maar naast, met haar kleine handje in de mijne. Ik kon niets doen. Enkel hopen.’

Midden in de nacht werd Melissa wakker en zag dat haar man niet terug was gekomen in de kamer waar zij sliepen. Ongerust riep ze de verpleging, enkele minuten later werd haar bed de ruimte van hun kindjes binnengereden. Daar beleefden ze met zijn tweeën bange uren. Maar het kwam goed: Jaycie kon de zuurstof weer opnemen en om vijf uur gingen Bijker en zijn vrouw naar bed, waar slapen nooit echt goed lukte.

Zo leefden de twee in die periode: op een overlevingsmodus. ‘Voetbal was een fijne afleiding. Ik voel wel dat ik op de training en in wedstrijden weer een heel ander niveau haal dan toen, maar ik was er niet mee bezig dat ik moe was. Ik was vooral heel blij dat ik telkens het veld op kon.’

Pas rond kerst, toen de drukte van de voetbalagenda even was gaan liggen, kwam er tijd om terug te kijken. ‘Vooral dat moment van opluchting dat in een fractie van een seconde omsloeg naar angst… Dat blijft me bij. Het is heftig geweest. Heel heftig. In die eerste periode, die zo fragiel was en waarin de kindjes fysiek eigenlijk nog helemaal niet in staat waren om zelfstandig te leven – ze behoorden nog in de buik te zitten -, wisten we dat er ieder moment iets kon gebeuren. We zijn bang geweest, zeker. Bang om een of meerdere kindjes te verliezen.’

Echt kunnen verwerken wat er allemaal is gebeurd, hebben de twee nog niet. Er staan nog vaak afspraken in het ziekenhuis gepland, ter controle of voor een ingreep. Zo moet hun jongste zoontje binnenkort geopereerd worden omdat zijn schedel te klein is en de hersenen zo niet goed kunnen groeien.

Toch overheerst in huize Bijker het geluk. Dat de kindjes na drie maanden in het ziekenhuis thuis zijn. En dat alles relatief goed gaat, de onzekerheid nemen ze erbij. Er is al zo veel moois naast komen staan, zeggen ze. ‘Onze ouders komen zo veel mogelijk naar hier, we kunnen alle hulp gebruiken. Maar we zijn ook heel gelukkig om met zijn zessen alleen thuis te zijn. Na al die maanden in het ziekenhuis verlang je naar rust, naar ruimte voor jezelf. Ik prijs me dan ook heel gelukkig met hoe het nu gaat, met zowel de kindjes als met Melissa. Voor haar is het ook enorm zwaar geweest.’

Mayke Wijnen