De wonderjaren van KV Mechelen: over Aad de Mos zijn bijgeloof en zijn visrestaurant

Dertig jaar geleden begon KV Mechelen aan een wonderbaarlijk Europees avontuur.

Het was even schrikken: dertig jaar geleden maakte bekerwinnaar KV Mechelen zijn eerste Europese verplaatsing naar Boekarest waar er tegen het plaatselijke Dinamo moest worden aangetreden. De avond voor de wedstrijd nodigde de bestuurstop de pers uit op een etentje. Het is een traditie die Belgische verenigingen al jaren in ere houden. Alleen waren de geplogenheden bij KV Mechelen wel enigszins anders. Na het voorgerecht stond voorzitter John Cordier recht, de andere bestuursleden volgden zijn voorbeeld. Toen begonnen de heren zowaar uit volle borst het clublied te zingen. ‘De club zal zegepralen, de club van geel en rood’, het galmde door het restaurant. Iedereen keek verbaasd, niet in het minst de Roemeense obers. Het bestuur van KV Mechelen amuseerde zich kostelijk. Het leken wel een bende scouts die vrolijk op uitstap waren.

Er zouden nog vier Europese verplaatsingen volgen. Tot in Straatsburg waar KV Mechelen dan de Europacup voor Bekerwinnaars won. In de finale werd Ajax met 1-0 verslagen. Niet overal werd het clublied tijdens het persdiner aangeheven. Zou iemand de voorzitter toch in het oor hebben gefluisterd dat het een beetje ongepast is?

KV Mechelen zette dat seizoen een topprestatie neer. Aan de hand van Aad de Mos trok het zich los uit het provincialisme. De Mos speelde in zijn zeer directe en soms botte stijl in op de revanchegevoelens van spelers die elders waren afgeschreven. Daar maakte hij een granieten blok van. De Mos stelde hoge eisen en voerde strenge leefregels in. Maar hij zorgde ook voor ontspanning. Zo verwonderden de spelers zich over zijn extreme vorm van bijgeloof. De winter voor de winst in de Europacup trok KV op trainingskamp naar de Canarische Eilanden. Op de laatste avond ging de ploeg eten in een visrestaurant. De chauffeur misreed zich in de smalle en kronkelende straten. Uiteindelijk hield de bus halt. Het was nog een halfuur stappen. Zes maanden later was er dus de triomf in Straatsburg.

Het daaropvolgende jaar trok de ploeg weer naar de Canarische Eilanden. En opnieuw werd er de laatste avond in hetzelfde visrestaurant gegeten. De chauffeur moest dezelfde zijn als het jaar voordien en hij diende opnieuw verkeerd te rijden en de groep op dezelfde plaats af te zetten. Opnieuw werd er een halfuur gestapt. Zes maanden later werd KV Mechelen kampioen.

De spelers vonden het allemaal prachtig, dat bijgeloof. Dat wist Aad de Mos. Dus ging hij helemaal in die rol op. En intussen stelde hij vast dat de spelers zijn bijgeloof hadden overgenomen. Zo was er Myriam die het spelershome openhield en altijd in het zwart gekleed was. Eén enkele keer had ze toch iets anders aangetrokken. Ze werd door de voltallige groep meteen naar huis gestuurd. Ze mocht, kreeg ze berispend te horen, zich alleen in het zwart kleden.