Dennis Praet leeft al een dik jaar op het helse ritme van de Premier League en toch straalt hij als nooit tevoren bij het Leicester City van Brendan Rodgers. Verlost van het Italiaanse schaakvoetbal schittert de Gouden Schoen van 2014 weer als in zijn beste dagen.
Hij was op Neerpede ooit een garantie voor esthetische schoonheid, in het Calcio groeide hij uit tot een gerespecteerde duizendpoot en hij gaat nu helemaal uit de bol in de Premier League. Maar een interview geven via een conference call in een door neonlichten verlichte perszaal met bedenkelijke kerstversiering op de achtergrond? Dat vergt moed. Zeker in volle lockdown.
Maar van Dennis Praet zijn we intussen veel gewoon. Vijftien maanden geleden gaf hij zijn routineleven op om op zijn 25e de Premier League te veroveren. Zijn traject is dat van een man die het gewend is om overal uitgespeeld te worden en zonder morren zijn plichten te vervullen. Hij is het prototype van de moderne voetballer, maar hij ademt ook nostalgie uit. Praet is de voetbalheld in een ander soort verhaal. Dat van een nummer tien die zich altijd al tackelend heeft willen uitleven op een veld en dat van een kindster die na verloop van tijd heeft leren leven in de schaduw van anderen. Zonder dat hij ooit bevreesd was dat hij in de vergetelheid zou belanden.
Bij Sampdoria heeft de Leuvenaar zich in alle anonimiteit en in de buik van de Serie A klaargestoomd voor het zwaardere werk. Ondanks enkele sterke prestaties kwam hij er geen stap dichter bij de Rode Duivels. Met zijn transfer naar Leicester City kon Praet, die in een vorig leven gepolijst werd door John van den Brom, opnieuw voor het voetlicht treden. Hij beseft nu pas hoe hard hij de schijnwerpers gemist heeft.
Weinigen hadden gedacht dat ik op zo’n duidelijke manier zou slagen in Italië. Hetzelfde verhaal is zich nu aan het herhalen bij Leicester.’
Hoger ritme
Het is geen toeval dat we jou interviewen, want het gaat jou momenteel voor de wind. Wat vind jij van je seizoensbegin?
Dennis Praet: ‘Ik ben goed bezig, maar het is zo dat heel de ploeg het prima doet sinds de start van het seizoen. Jammer genoeg heb ik net na de match tegen Manchester City ( 2-5-overwinning op 27 september, nvdr) drie weken last gehad van een kleine blessure waardoor ik niet honderd procent fit was voor de laatste samenkomst met de Rode Duivels in oktober. Dat is de enige zwarte vlek in het seizoen tot dusver, want ik zou tijdens de drie interlands wellicht speelkansen gekregen hebben. Bon, het heeft mij niet belet om deel uit te maken van de groep. Al heb ik meer tijd doorgebracht bij de fysiotherapeut dan op het trainingsveld.’
Tijdens jouw laatste interview met Sport/Voetbalmagazine, dat in Leuven doorging, lag je nog onder contract bij Sampdoria. Je zei toen dat je voor een topclub wilde spelen. Is Leicester de topclub waarvan je droomde?
Praet: ‘Het is in ieder geval de club die mij toegelaten heeft om de volgende stap te zetten in mijn carrière. Ik heb er dus niet lang over moeten nadenken toen de mogelijkheid zich voordeed om naar hier te komen. Leicester heeft zich de laatste jaren ontwikkeld tot een topclub in de Premier League. Het bouwde een gloednieuw oefencentrum uit en heeft reële sportieve ambities. Als zo’n club jou aan de haak probeert te slaan, dan hoef je geen afweging te maken tussen de voor- en nadelen.’
Je heb drie jaar in Italië doorgebracht bij Sampdoria. Wat is er concreet voor jou veranderd?
Praet: ‘Behalve dat ik niet meer elke dag wakker wordt aan zee en dat ik niet meer de indruk heb dat ik het hele jaar door op vakantie ben? Heb je het daarover? Nu even serieus: ik ben geschokt dat de twee competities zo verschillend zijn van elkaar. In Italië lag de nadruk vooral op de tactiek en het neerzetten van een goede organisatie. In Engeland zit er meer tempo in de wedstrijden. Het gaat constant op en af, zonder tussenpauze. Op training spelen we veel wedstrijden en ook daar ligt het ritme hoger. Bij Leicester moet ik tijdens de week geen twee of drie dagen binnen zitten om de tactiek van de tegenstander te bestuderen.
‘In de Premier League is het gewoon leuker voetballen dan in de Serie A. Daar ga ik niet over liegen. Hier kan je van het spelletje genieten zonder er echt over te moeten reflecteren. Terwijl in Italië alles geanalyseerd en ontleed wordt. Je zou kunnen zeggen dat de Serie A van mij een betere voetballer heeft gemaakt, maar dat ik gelukkiger word van de Premier League.
Positiewissels
Dankzij de blessure van James Maddison stond je in zes van de laatste zeven Premier Leagueduels aan de aftrap. Op middellange termijn moet jij aan Brendan Rodgers tonen dat je niet enkel gebruikt kan worden als plan B?
Praet: ‘Ik weet dat ik elke week mijn beste niveau zal moeten halen om titularis te blijven. Maar voor ik hier aankwam, wist ik dat het niet eenvoudig zou zijn om mijn plek te bemachtigen in de driehoek op het middenveld met Wilfred Ndidi, James Maddison en Youri Tielemans. Ik had zelfs verwacht dat ik in het begin weinig zou spelen ( Praet kwam in zijn eerste seizoen aan 33% van de totale speeltijd, nvdr). Maar ik hou van uitdagingen en daarom mag ik best tevreden zijn over mijn eerste seizoen.
Ik moet realistisch zijn: op dit moment is er voor mij geen plaats in het elftal van de Rode Duivels.’
‘In dit team een basisplaats afdwingen, heeft mij gemotiveerd om hier te tekenen. Ik zie enkele gelijkenissen met mijn vertrek naar Italië in 2016. Veel mensen waren toen verrast door mijn keuze en weinigen hadden gedacht dat ik op zo’n duidelijke manier zou slagen. Hetzelfde verhaal is zich nu aan het herhalen bij Leicester.’
Je speelt niet meer op dezelfde positie als vorig seizoen. Je hebt vaak moeten pendelen tussen verschillende posities en je werd zelfs op de rechterflank geposteerd in een 4-3-3. Je had toen geruime tijd niet meer zo hoog op het veld gestaan.
Praet: ‘Ik begon het seizoen als nummer tien, de positie waar ik werd uitgespeeld bij mijn debuut in België. Uiteraard riep dat goede herinneringen op, maar ik had er al zo lang niet meer gespeeld dat ik automatismen miste. De coach verandert graag en regelmatig van systeem en onlangs heb ik twee of drie matchen als rechteraanvaller gespeeld in een 3-4-3 die ook Roberto Martínez gebruikt bij de Rode Duivels. Het leek wel alsof ik op de plek van Dries Mertens speelde ( lacht). Tegen Arsenal en Manchester City stond het blok laag en op die positie werd er van mij verwacht dat ik ook veel meeverdedigde.
‘Eigenlijk hanteren we een aantal varianten. Tegen Aston Villa ( 0-1 nederlaag, nvdr) was het een klassieke 4-3-3, maar in de Europa League tegen Zorja Loehansk ( 3-0 zege, nvdr) schakelden we over op een ruit met vier op het middenveld. Kortom: er wordt veel gewisseld van systeem en er wordt veel met mij geschoven. Het is een feit dat ik nu hoger speel dan in Italië, maar niemand zal van mij een echte flankspeler maken. Ik blijf ervan overtuigd dat ik het beste tot mijn recht kom en het meest van nut ben op de acht of op de tien. Als ik aan de bal kom, zal ik de ruimtes vinden. In balverlies ben ik in staat om de bal snel te heroveren.’
Je vertelde ooit dat je in Italië gemiddeld 45 keer per wedstrijd aan de bal kwam. Maar je was in een fase aanbeland dat je bijna op automatische piloot speelde omdat het spel van Sampdoria zo geautomatiseerd was. Nu je een tikkeltje hoger speelt, moet je in een fractie van een seconde het verschil kunnen maken. Was dat het moeilijkste aspect dat je te boven moest komen?
Praet: ‘Ja en dat komt neer op wat ik eerder zei. In de Premier League wordt er spontaner gevoetbald en door mijn hogere positionering moet ik daar nog meer het accent op leggen. De spelpatronen zijn hier niet helemaal vastgeroest. En dat betekent dat je op de zes of de acht meer aan de bal komt dan een aanvaller of een nummer tien. Dit geldt des te meer omdat we meestal met een laag blok aan een match beginnen. Ik moet er dus naar streven om secuur om te springen met de weinige ballen die ik krijg die tot een doelkans kunnen leiden. Als je tegen City of Arsenal speelt, weet je vooraf dat je niet veel mogelijkheden zal krijgen.’
Geen chouchous
Timothy Castagne begon ook als titularis aan de competitie. Ben je verrast dat hij zich zo snel heeft aangepast aan de Premier League?
Praet: ‘Spelers die slagen in Italië zetten zich niet systematisch door in Engeland. En vice versa. Timothy van zijn kant is perfect geschikt voor de Premier League. De overgang was voor hem bijzonder gemakkelijk omdat zijn uithoudingsvermogen boven het gemiddelde ligt. Hij is een machine die negentig minuten aan een stuk kan lopen. De competitie en zijn positie als stofzuiger op rechts zijn hem op het lijf geschreven. Hij vindt het leuk om als een ruitenwisser te fungeren op zijn flank. Eigenlijk is hij gemaakt voor die positie.’
Ik geloof niet dat Martínez chouchous heeft en ik ga niet akkoord met mensen die dat wel denken.’
Roberto Martínez ziet het alleszins in hem. En het is niet de enige speler waar de bondscoach recent zijn oog op liet vallen. Er wordt zelfs beweerd dat hij zijn chouchous heeft. Vroeger was dat Youri Tielemans, vandaag zijn dat Jérémy Doku en Yari Verscheren. Wat moet jij doen om Martínez te overtuigen om jou een echte kans te geven bij de nationale ploeg?
Praet: ‘Ik geloof niet dat Martínez chouchous heeft en ik ga niet akkoord met mensen die dat wel denken. Yari en Jérémy hebben van meet af aan laten zien waar ze toe in staat zijn. Eerst op training en daarna in de wedstrijden. Ik vind dat de coach over het algemeen correct is geweest in zijn keuzes. Hij kijkt naar de prestaties in clubverband, hoe we daar trainen, in welke formatie we spelen en op basis daarvan beslist hij.
‘Natuurlijk zijn er spelers die beter passen in zijn systeem – wat niet abnormaal is – maar de resultaten pleiten in zijn voordeel. Ik zie dus niet in waarom er een polemiek gevoerd moet worden rond de keuzes van de bondscoach. Het belet mij niet om tegen mezelf te zeuren over het gebrek aan speelkansen, maar dat is geen oneer in een ploeg met de standing van België. Ik vermoed dat de coach mij ooit speelgelegenheid zal geven en dan zal ik moeten tonen dat hij zich niet vergist heeft.’
De vraag is: voor welke positie kom je in aanmerking? Wat zou je beste positie zijn in het systeem van Martínez?
Praet: ‘Zonder twijfel is dat een van de twee posities centraal op het middenveld. Liefst op de acht. En dan maakt het niet uit wie er naast mij speelt, al ken ik Youri het best. Ik moet realistisch zijn: op dit moment is er voor mij geen plaats in het elftal. Maar ik hoop binnenkort een kans te krijgen. Waarom niet in een van de drie interlands in november? In de oefenmatch tegen Zwitserland zou de bondscoach speelminuten kunnen geven aan spelers die er gewoonlijk minder krijgen.’
Martínez maakt er een gewoonte van om veel spelers op te roepen. Nochtans zullen er voor het EK, dat er al over zeven maanden aankomt, slechts 23 gegadigden zijn. Voel je dat er spanning in de lucht hangt en dat het een gespreksonderwerp is onder de spelers?
Praet: ‘Nee, iedereen werkt hard om erbij te zijn. Meer kunnen we niet doen. We hebben een beroep gekozen waarin de onderlinge concurrentie hoog is en het is dus normaal dat er spelers ontgoocheld zullen worden. Aan mij om er alles aan te doen om niet tot die groep te behoren. En dat zal vooral afhangen van hoe ik de komende maanden zal presteren bij Leicester.’
Leidersrol
Je werd voor het eerst geselecteerd op 12 november 2014 door Marc Wilmots voor een oefenwedstrijd tegen IJsland. Dat is bijna dag op dag zes jaar geleden. Zie jij jezelf als een ancien en een leider van de groep?
Praet: ‘Nee, ik besef dat ik niet genoeg wedstrijden heb gespeeld om die status te verdienen. Je moet veel meer caps tellen om als een leider gezien te worden. Zolang de generatie die aanwezig was op het WK in Brazilië hier rondloopt, weten wij dat zij de echte patrons zijn van de ploeg. Wij profiteren nu nog van hun ervaring, goed wetende dat wij op een dag onze rol van leider zullen moeten opnemen. Martínez anticipeert daar nu al op door regelmatig jongeren bij de groep te nemen.’
Zijn de Rode Duivels van Martínez in zekere zin een fusie tussen de dogma’s van de Premier League en het pragmatisme van de Serie A?
Praet: ‘We weten dat de ideeën van de coach fel beïnvloed werden door wat hij heeft gezien in de Premier League. Hij vraagt ons om veel tempo in ons spel te steken, maar hij dringt er ook op aan om de organisatie te behouden. Hij is voorstander van een hoge pressing. Met behoud van de controle. Hij wil dat we op het goede moment toeslaan zonder de organisatie te verwaarlozen. Als je het zo bekijkt, is het een goede mix tussen wat ik gekend heb in Italië en wat ik nu meemaak in de Premier League.’
‘Ik herken mezelf in Yari Verschaeren’
Je hebt dit seizoen jouw positie als nummer tien herontdekt. In die rol ben je bij Anderlecht ontploft en het was ook de positie waarin Yari Verschaeren zich aan België toonde. Schuilt er een soort Dennis Praet in hem?
Dennis Praet: ‘Ja, toen ik jong was leek ik een beetje op hem. Het is een speler die graag de bal voelt, die graag de diepte opzoekt, beweeglijk is en een laag zwaartepunt heeft. Met de tijd ben ik robuuster geworden en ben ik op verdedigend vlak sterker geworden, maar toen ik zo oud was als Yari speelde ik ongeveer op dezelfde manier als hij.
‘Op een uitzondering na: Ik ben een liefhebber van tackles. Ik kan genieten van zo’n actie. Wat mij betreft heeft een mooi uitgevoerde tackle iets stijlvols. Op mijn 17e of 18e was ik behoorlijk mager – op het veld maakte ik op niemand indruk met mijn lichaam – maar ik was wel dé spelverdeler van Anderlecht. Van mij moest het gevaar komen, ik was de man die het sierlijke spel op gang moest brengen. Mijn tegenstanders waren dus verrast om mij te zien tackelen. Mijn ploegmaats waren dat in feite ook ( lacht).’
Yari en jij hebben nog een gemeenschappelijk punt: op een gegeven moment werd er verwacht dat jullie het gewicht van het offensieve compartiment van Anderlecht op jullie frêle schouders zouden dragen. Nochtans waren jullie nog niet klaar om die druk te torsen.
Praet: ‘Ik heb het geluk dat ik twee of drie titels heb gewonnen. ( In theorie werd hij vier keer kampioen: in 2012, 2013, 2014 en 2017, maar in het seizoen van de laatste titel speelde hij slechts een paar wedstrijden, nvdr). Ik hou dus goede herinneringen over aan die periode. Als je kampioen speelt, is het goed toeven op Anderlecht. Maar zelfs toen heb ik lastige momenten gekend. Ik kan mij dus goed inbeelden dat het vandaag voor een gast als Yari allesbehalve gemakkelijk is. Als jonge kerel ben je geneigd om te veel de kranten te lezen en wat er over jou verschijnt kan hard aankomen. Op dat vlak herken ik mezelf ook in Yari. Zou hij daaronder lijden? Ik denk het niet. Het is iemand die het hoofd koel houdt.
‘Ik lees af en toe wat er over hem geschreven wordt. Het gaat er vaak over dat hij een geweldige speler is, maar soms zijn de commentaren minder vriendelijk. Op zich is het geen slechte leerschool. Als je op een dag aanspraak wil maken op een grote club, dan moet je wennen aan de gedachte dat mensen een positieve en negatieve mening hebben over jou.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
