Gedaan met de voorbereiding, vanaf nu is het voor echt. Het vliegtuig in en spelen, twee keer in Rusland, een keer in Denemarken, voor stadions die halfvol zullen zijn. Inzet: de Europese titel. Zo ambitieus zijn de Rode Duivels wel.
Een voetballer bij de kampioen in Engeland, eentje bij de Spaanse en eentje in Italië. De beste speler van Engeland, de beste van Italië én de op een na minst gepasseerde doelman van Spanje. De bekerwinnaar van Engeland, die van Duitsland, en een verliezende finalist van de Champions League: er zitten in de kern van de Rode Duivels spelers die weten wat het is om in een lang en moeilijk seizoen zonder de hulp van fans prijzen te pakken, doelpunten te maken of ballen te stoppen. De voorbije maanden in hun clubkleuren, nu in het shirt van de nationale ploeg.
De voorbije week spraken ze allemaal hun ambitie uit. We gaan om te winnen. Als toernooifavoriet zien ze zichzelf niet, maar ze mikken allemaal wel hoog. Deze mannen moet je niet van buitenaf druk opleggen, dat doen ze zelf wel. Op de zege mikken ze.
Wie al sinds 2018 onafgebroken aan de leiding staat van de wereldranking, koppelt regelmaat aan goeie resultaten en is dat einddoel wel een beetje aan zichzelf verplicht. Soms zeer goeie resultaten, zoals recent nog de 8-0 tegen Wit-Rusland.
Een paar dagen nadat ze ook met de schrik wegkwamen in Tsjechië. Daar alsnog een gelijkspel uit de brand slepen, kan je in twee richtingen interpreteren. Een als: oei, de dalende trend is ingezet (zie ook de nederlaag in Engeland voor de Nations League, in oktober vorig jaar). Of kijk eens: we hebben dat toch mooi gedaan, bij een team dat ook op dit EK aanwezig is. Ook toen was dat zonder aanvoerder Hazard, al anderhalf jaar stilaan een missing link.
Ervaring
Geen enkele Duivel haalde vorige week een excuus boven. Hazard, Witsel, De Bruyne, ze zijn er, komen straks ook alle drie wel in actie. In een ideaal scenario op speeldag drie, tegen de Finnen. Zeker die eerste twee.
Dan kan Martínez testten of hij straks echt op hen kan rekenen in een latere fase. De Bruyne zien we allicht in Kopenhagen al op het blad. Bank of veld zal van zijn eerste trainingen afhangen. De voorbije dagen bleef hij aan de kant.
De tegenstander van morgen, Rusland, kruiste de voorbije jaren diverse keren het pad van de Duivels. Er is veel kennis, wederzijds, en er is een gunstige geschiedenis. In de kwalificaties richting dit EK zaten de Russen ook in onze groep: thuis werd het 3-1, uit 1-4. Een vriendschappelijke interland in 2017 eindigde op 3-3, en deze generatie Duivels won op het WK 2014 ook al eens met 1-0 het duel in de groepsfase.
Achttien spelers van onze WK-selectie in Rusland zijn er nu ook weer bij. Talent gekoppeld aan ervaring, in principe zou dat moeten volstaan om straks een goeie start te maken. Op de tien goals in die laatste drie onderlinge duels rekenen we niet als richtinggevend. Kwalificatiewedstrijden in een groep zijn heel anders dan op een tornooi. Toen gaf Roberto Martínez geregeld de jeugd ook een kans. Dit keer is Doku uniek, als negentienjarige.
Nationalisme?
Wat brengen de Russen? Discipline, en dan de verticaliteit via Golovin, met Dzjoeba als targetspits. Drie jaar geleden verwachtte niemand wat van de Russen op hun WK. Ook niet in eigen land. Het slechtste team uit de geschiedenis ontpopte zich evenwel van een lelijke pop tot een dartele vlinder. Bij aanvang van het tornooi geloofde niemand in de ploeg, op het einde stond een hele stad op stelten. In de Moskouse metro klonk het ‘Rossiya, Rossiya‘. Ook na de uitschakeling.
Zo’n nationalisme verwachten we nu niet. Sint-Petersburg, epicentrum van de Russische voetbalmacht, is maar een deeltje van dit tornooi. Of het straks gaat leven, hangt van de openingsmatch af. En een resultaat daar. De start zal ongetwijfeld enthousiast zijn, het komt erop aan om rustig te blijven en dan tegen te prikken.
Veel goals
Krijgen we – algemeen – een spetterend EK, met veel doelpunten, of wordt het in de groepsfase vooral organiseren en afwachten? Met weinig goals? Hoge pressing, de evolutie van de voorbije vijf jaar, kan dat het anders wordt dan in Frankrijk. Italië-Turkije kan richtinggevend zijn.
Vijf jaar geleden stond de groepsfase bol van berekening. Italië-België werd bepaald door een lange bal, waarop Alderweireld zich verkeek. België-Ierland (3-0) en later België-Hongarije (4-0) waren uitzonderlijk.
In groep A eindigde slechts één wedstrijd (Frankrijk-Zwitserland) met 2 doelpunten verschil. Groep B idem, met Rusland-Wales (0-3). De Russen verloren ook van Slovakije en speelden 1-1 tegen Engeland. Vandaar de teleurstelling bij de fans twee jaar later.
In Groep C eindigden drie van de zes wedstrijden op 1-0, een keer werd het 0-0, twee keer 2-0.
In groep D was Spanje-Turkije (3-0) de uitschieter. Ook daar was in de andere matchen het verschil klein.
Drie van de zes matchen in groep E, die van de Belgen, eindigden op 1-0. In groep F tenslotte konden slechts twee ploegen elk één keer winnen: Hongarije en IJsland. De latere toernooiwinnaar Portugal speelde drie keer gelijk.
Wil dat iets zeggen? Misschien niet. Tenzij dit: a) een slechte start is geen ramp in een tornooi waarin we twee weken en 54 wedstrijden spelen om van acht landen afscheid te nemen, en b) verwacht toch maar geen doelpuntenkermis. Tenzij de VAR er anders over beslist en het aantal strafschoppen exponentieel stijgt.
Veel plezier.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
