‘Dit kampioenschap zit vol grilligheden’

Jacques Sys analyseert na 7 speeldagen hoe de Belgische (top)clubs ervoor staan. Onze hoofdredacteur is vooral onder de indruk van nieuwkomers OH Leuven en Beerschot. ‘Een onmogelijke opdracht leek het wel, hun avontuur in 1A.’

Een onmogelijke opdracht leek het wel, het avontuur van Beerschot en OH Leuven in 1A. Twee clubs die tijdens het tussenseizoen baadden in een haast wurgende onzekerheid en tot op een week voor de start van de competitie nog niet wisten op welk niveau ze zouden uitkomen. Met welke (transfer)politiek moet je dan te werk gaan? Hoe slaag je er dan als trainer in je spelers scherp te houden als je hen amper een toekomstperspectief kan voorspiegelen?

Maar dit kampioenschap zit vol grilligheden. Beerschot presenteert zich als een stevig blok dat amper kansen weggeeft en dat met een ploeg die in vergelijking met vorig seizoen amper is gewijzigd. De club drijft op kameraadschap en de Antwerpse bluf, waarvan in het verleden wel eens sprake is geweest, ruimde plaats voor realisme. En met een bedachtzame Antwerpse trainer draait ook OH Leuven probleemloos mee in de middenmoot. Marc Brys zei zaterdag, na de 2-3-zege op KAA Gent, dat zijn ploeg nog moet leren wedstrijden te controleren. Werkpunten, voegde hij eraan toe, zijn er nog.

Het typeert Brys die nooit euforisch doet en niet bij die trainers hoort die zichzelf op de borst kloppen. Ook daardoor wordt hij al jaren zwaar onderschat, vrijwel alle spelers die onder hem werkten noemen Brys een van hun betere trainers. Zijn soms extreem zware oefenstof ten spijt. Brys zorgt in de wedstrijdvoorbereiding voor duidelijkheid en kan spelers naar een hoger niveau tillen. De manier waarop hij de laconieke en vroeger wel eens luie Xavier Mercier nu laat renderen, is ongemeen knap.

De Fransman, intussen al 31 jaar, is met de Oostenrijkse Beerschotstrateeg Raphael Holzhauser, een van de meest markante spelers in de Jupiler Pro League. Samen met de Iraniër Ali Gholizadeh van Sporting Charleroi. Het zijn niet bepaald de namen die in het begin van deze voetbaljaargang werden verwacht.

Met de Waalse clash tussen Sporting Charleroi en Standard kunnen de Zebra’s zondag na de halve uitschuiver op RE Mouscron verder op zoek gaan naar hun grenzen. Heel anders dan Philippe Montanier, die bij Standard tegen Zulte Waregem, een paar sterkhouders liet rusten, blijft Karim Belhocine zweren bij de kracht van de continuïteit. Net zoals Beerschot. En in mindere mate OH Leuven dat zaterdag op KAA Gent slechts twee nieuwe spelers opstelde.

Een test wordt voor Anderlecht zondag de topper op Club Brugge. Na de wedstrijden tegen Cercle Brugge en op Waasland-Beveren leek paars-wit vertrokken, maar van het dominante voetbal dat toen werd getoond bleef er tegen Eupen weinig over. Anderlecht blijft bezig aan een lange zoektocht naar de glans van vroeger. Dat nu een speler als Adrien Trebel werd gemist, eerder moest hij weg omdat hij te zwaar op de begroting drukte, zegt veel over de grillige koers die in het Astridpark wordt gevaren.

In een sfeer van rust timmert Club Brugge verder aan de weg naar boven. Een goeie eerste helft tegen Cercle, matig voetbal nadien, maar vier opeenvolgende overwinningen sterken het zelfvertrouwen. Alleen ontbreekt de efficiëntie nog steeds bij Club. Een doortastende spits blijft, zeker ook met het oog op de Champions League, een prioriteit. Dat wordt in deze fase van het seizoen geen gemakkelijke zoektocht.

Witte merels worden nu doorgaans niet meer gevonden. Toch wordt er haast overal om versterking geschreeuwd en is het huiswerk vorige zomer kennelijk niet goed gemaakt. Dat blijft een politiek van continuïteit in de weg staan. Het is een constatering die al langer is gemaakt. Maar waar uiteindelijk niemand echt iets mee doet. Omdat bestuurders steeds ongeduldiger en trainers steeds rustelozer zijn.