Ethan Horvath werd een tijdje uit de ploeg gezet, maar heeft nu al enige tijd weer een vaste stek in doel bij Club Brugge. In Sport/Voetbalmagazine vertelt hij hoe die moeilijke tussenperiode beleefde.
‘Ik ben niet graag een publiek figuur’, steekt Horvath van wal in het interview. ‘Ik kan met iedereen goed overweg en we lachen veel samen bij Club Brugge. Maar ik ben niet de meest aanwezige in het geheel. Ik ben rustig, in mijzelf gekeerd, om op de achtergrond te luisteren en om me heen te kijken.’
Horvath kijkt weleens met verbazing naar zichzelf, zegt hij. ‘Het lijkt wel of ik twee persoonlijkheden heb. Op het veld word ik iemand anders. Als keeper moet je aanwijzingen geven, je ploeggenoten sturen en naar hen schreeuwen. Je moet je zesmetergebied controleren en de leiding nemen.’
Geen scène
Na een moeizaam begin heeft Ethan Horvath zijn plek onder de lat nu vast ingenomen bij Club Brugge. Over de vele wisselingen onder de lat vorig seizoen, zegt hij: ‘Het was moeilijk. En het is ook moeilijk uit te leggen wat het met me deed. Ik zou niet kunnen zeggen dat ik aanvankelijk rustig kon blijven. Ik was 22, dat is een jonge leeftijd, dus in het begin heb ik wat geworsteld. Gewoon omdat ik niet wist waarom ik uit de goal werd gehaald. Ik zat met allerlei vragen. Of ik naar de coach ben gestapt met die vragen? Nee, nee, nee! Ik ben niet het type om een grote scène te schoppen dus ik hield die vragen voor mijzelf.
‘Ik had daarbij veel hulp van mijn familie, vriendin en manager. Zij hielpen mij eraan herinneren hoe goed ik ben, dat ik geloof moest houden in mijn kwaliteiten en dat wat ik doe, het juiste is. Want ik wil niet terug naar de Verenigde Staten en daar te spelen om maar te spelen. Nee, ik wil succesvol zijn in Europa. Dat was en is mijn droom.
‘Dus op een gegeven moment heb ik mezelf streng toegesproken: stop met deze vragen te stellen in jezelf. Just shut up and do! En ik hield mezelf voor dat ik klaar móést zijn als de kans kwam; dan zou ik het wel laten zien. Dat is wie ik ben, en wie ik altijd ben geweest. Actions speak louder than words.’
