Een halve goal per interland voor Lukaku

Elke maandag berichten we in Piazza Romelu over het wedervaren van Romelu Lukaku in Milaan, en deze keer ook in België. Vandaag een nieuwe brief van onze redacteur.

Beste Romelu,

Je hebt er wel het weekje opzitten, met absolute topwedstrijden in de Champions League en in je eigen competitie. Bij de ene was het even schrikken dat je er niet bij was, bij de andere bleek dat Inter voorlopig nog een maatje te kort komt om Juventus te bedreigen.

Juve heeft het voordeel dat ze ’the art of winning’ tot in de puntjes beheersen, na acht opeenvolgende jaren met prijzen. Bij Inter is het al weer een tijdje geleden dat er nog eens iets gewonnen werd, die cultuur is een beetje weggesijpeld uit de club. Het is net daarom dat ze onder meer jou gehaald hebben, omdat jij, net als je trainer Antonio Conte zo’n honger hebt.

Gisteravond/zondagavond was het nog net niet, maar geen nood. Als je bij deze interlandbreak terugblikt op je eerste maanden in Italië, mag je tot het besluit komen dat je het tot nu toe heel goed hebt gedaan. Beter dan velen hadden verwacht, in een totaal nieuwe omgeving waar de uitdagingen voor jou voor het grijpen liggen, op en naast het veld.

Een nieuwe uitdaging wacht je ook weer deze week. Die om je vijftigste doelpunt voor de Rode Duivels te scoren. Je zit, sinds je debuut in 2008 aan een ongelofelijk gemiddelde van een halve goal per interland. Het zorgt er voor dat de ogenschijnlijk saaie interland tussen de nummer één en de nummer laatst van de wereld toch nog wat piment krijgt, naast het feit dat België zich officieel kan plaatsen voor het EK.

Grote Vriendelijke Reus

In een verhaal dat deze week in Sport/Voetbalmagazine verschijnt hebben we een aantal mensen gecontacteerd die betrokken waren bij je vroegste ontwikkeling als aankomend topsporter in ons land. Wat opvalt, is dat ze allemaal met plezier aan hun samenwerking met jou terugdenken. Uiteindelijk is dat toch wat we allemaal graag willen, dat we later herinnerd worden om de goeie redenen.

Een quote die me daarbij is bijgebleven, is: ‘Elke keer als Romelu een grens bereikte, legde hij weer een nieuwe voor zichzelf.’ Dat ging over de periode toen je nog een tiener was, Romelu. Altijd wilde je winnen, ook als het om een sportquiz op trainingskamp ging. Maar, en dat viel ook op, nooit uitte je je ambitie op een negatieve manier. Altijd was je respectvol naar trainers, begeleiders en ploegmaats. De Grote Vriendelijke Reus, noemde één van hen je in het verhaal dat woensdag verschijnt. Nooit keek je op een inspanning, als iemand je overtuigde dat je die moest doen om beter te worden.

Het is die drive die je gemaakt heeft tot wat je bent, om jezelf steeds weer te pushen. De twijfels die er bij iedereen waren toen je begon – ‘hij is wel groot en sterk, maar is hij straks, als iedereen groot en sterk is, nog wel bij de besten?’ – hebben je extra gemotiveerd, maar jouw drive komt in de eerste plaats diep uit jezelf.

On-Belgische mentaliteit

Een van de gesprekspartners verbaasde zich ook over de steeds aanhoudende kritiek, terwijl je op jouw leeftijd toch al geschiedenis aan het schrijven bent.

Het is iets wat we hier in dit landje waar we soms nog moeite mee hebben, ondanks alle zure oprispingen. We leven hier nog altijd goed en comfortabel. Wie daaraan twijfelt, moet maar eens de rugzak pakken en de wereld rondtrekken om te vergelijken met hoe het elders is. Kortom, dat altijd maar verder willen gaan is een on-Belgische mentaliteit, maar wél één die je nodig hebt om de top te bereiken. In die zin ben je, veel meer dan je misschien beseft, een rolmodel voor veel jongeren, en niet alleen voor degenen met een andere afkomst dan de meesten van ons.

Dus: scoor ze, en laat de vele jonge kijkers in het stadion en voor hun scherm dromen van wat een Belgische topsporter bereiken kan.

A presto,

Geert