Een mooi maar gewaagd plan

Jacques Sys heeft zo zijn bedenkingen bij de promotie van Vincent Kompany tot T1 van Anderlecht. ‘Vandenhaute en Van Eetvelt nemen een risico door alle macht aan Kompany te geven, het is een mooi maar gewaagd plan.’

Anderlecht geeft de sleutels van zijn huis nu definitief in handen van Vincent Kompany. Eén jaar nadat Marc Coucke dat al wilde doen. Toen was de verwachting dat Kompany met zijn charisma en aanstekelijke gretigheid de spelers zou meekrijgen in zijn verhaal. Alleen al door zijn aanwezigheid, zo viel te horen, zou iedereen beter worden.

Maar het trainersdebuut van de Rode Duivel werd geen onverdeeld succes. Kompany begon met een twee op negen en stelde al in de eerste drie competitiewedstrijden 22 spelers op. Hij zocht naar iets wat hij niet vond. Toen de sportieve neergang werd verdergezet en een aantal supporters in opstand kwam, werd het vooraf zo geïdealiseerde project in de prullenmand gegooid. Frank Vercauteren moest worden binnengehaald om de nodige correcties aan te brengen. Ergens was dat gezichtsverlies voor Kompany, al werd dat nooit zo naar buiten gebracht.

Rond Vincent Kompany hangt een aureool van heiligheid. Als hij praat, is het alsof hij het evangelie verkondigt. Natuurlijk kan Kompany terugblikken op een schitterende carrière en heeft hij wat dat betreft recht van spreken. Op voorwaarde dat het niet tot zelfoverschatting leidt. Kompany wordt zelden tegengesproken en geeft wel eens de indruk dat hij het allemaal beter weet. Hij is ambitieus en legt de lat hoog. Dat is op zich natuurlijk niet verboden, integendeel zelfs. Op voorwaarde dat je de voeling met de realiteit niet verliest. In de manier waarop Kompany bij Anderlecht aan de slag wil(de), spiegelt hij zich aan Manchester City en Pep Guardiola. Natuurlijk zijn dat twee totaal verschillende werelden.

In zekere zin vroeg de samenwerking tussen Frank Vercauteren en Vincent Kompany om botsingen. Het zijn twee sterke persoonlijkheden, twee hanen op een erf, met een totaal verschillende voetbalfilosofie. Vercauteren is een pragmaticus, Kompany een romanticus. Dat bleef lang voor de buitenwereld verborgen, zeker toen paars-wit eind vorig seizoen een mooie reeks neerzette.

Maar tijdens de voorbereiding op de huidige campagne stond Kompany, nadat hij geblesseerd was uitgevallen, geregeld driftig te coachen. Dat was ongelukkig en heel vreemd voor iemand die zeer intelligent is. Maar het was op hetzelfde moment ook een signaal naar de toekomst toe.

Vincent Kompany is vergroeid met Anderlecht en heeft zich financieel geëngageerd in de club. Er kan geen twijfel over bestaan dat hij zich met hart en ziel zal inzetten om dit project met een jaar vertraging te doen slagen. Als dusdanig moet hij met zijn uitstraling en manier van praten ook de nieuwe machthebbers Wouter Vandenhaute en Karel Van Eetvelt hebben overtuigd. Zij nemen een risico door alle macht aan Kompany te geven, het is een mooi maar gewaagd plan. Ervaring als trainer heeft Kompany niet, ook al werkt hij graag met jonge voetballers en zal hij er een erezaak van maken om al die goudstukken in te passen. Zeker nu hij een punt heeft gezet achter zijn spelerscarrière en zich alleen op de sportieve leiding kan concentreren.

Vincent Kompany staat voor zeer belangrijke maanden. Hij heeft het voorbije jaar ongetwijfeld enige ervaring verzameld en uit fouten geleerd. Nu moet hij het zelf doen. Het voetbal brengen zoals hij wil, alle spelers laten voetballen binnen zijn visie, met het elftal dat hij daarvoor het best geschikt acht. Met andere woorden: het project opstarten dat toen, na vier maanden, in de prullenmand werd gegooid.

Excuses tellen nu niet meer. Niet voor Kompany, niet voor de bestuurders. Anderlecht is vanaf nu verplicht te presteren, het verhoogt door deze trainerswissel duidelijk de druk. Keert de rust nu na jaren van turbulentie in het Park eindelijk terug?