‘Een tweede Gouden Schoen zal Hans Vanaken op de internationale kaart zetten’

Hoofdredacteur Jacques Sys kijkt nostalgisch terug op de uitreiking van de Gouden Schoen en ziet Hans Vanaken als dé topfavoriet voor de trofee.

Gevoelens van nostalgie willen je bij de uitreiking van de Gouden Schoen wel eens overvallen. Naar de tijd dat dit gebeuren plaatsvond in de beslotenheid van een Brussels restaurant, waar journalisten en scheidsrechters rond de tafel zaten. De omslagen werden geopend, de stemmen luidop voorgelezen en terwijl het gezelschap na het officiële gedeelte aanschoof voor een heerlijk en met de beste wijnen overgoten diner, werd de laureaat opgebeld. Die spoedde zich dan naar de hoofdstad.

Heerlijke verhalen werden er toen gemaakt over de winnaars van dit referendum. Over Jean Janssens bijvoorbeeld, de linksbuiten van Beveren, die de Gouden Schoen in 1979 won. Een dokwerker gehuldigd als beste voetballer van België. Voor een midweekwedstrijd op verplaatsing pleegde Janssens rechtstreeks van zijn werk naar het hotel te gaan, waar de ploeg samen at. Zoals voor een uitwedstrijd in Beringen waar hij vuil en ongeschoren in een etablissement in Herentals arriveerde, snel luisterde naar de tactiek en vervolgens drie doelpunten aantekende in een door de Waaslanders met 1-5 gewonnen wedstrijd.

Blij als een kind was Jean Janssens met zijn Gouden Schoen. Niet altijd was er bij de winnaars die kinderlijke vreugde. Zo boycotte Standard bijvoorbeeld in 2010 de uitreiking, officieel omdat Axel Witsel na zijn horroraanval op Marcin Wasilewski op de website van de organiserende krant Het Laatste Nieuws was neergezet als een van de meest verwerpelijke figuren van 2009. Hij stond op dezelfde lijst als kindermoordenaar Kim De Gelder. Een zeer ongelukkig gegeven.

Milan Jovanovic was toen de laureaat. In Luik stond er een helikopter klaar om de Serviër naar de uitreiking, toen in het Casino van Oostende, te brengen. Maar Jovanovic hield het op gezag van zijn club bij een persconferentie, één dag later. Waarop hij drie kwartier te laat kwam.

Dat gebrek aan fatsoen zal er nu wel niet zijn. Zeker niet bij Hans Vanaken, de grote favoriet om zichzelf op te volgen. De middenvelder blijft zijn stempel drukken op het spel van Club Brugge. Hij is niet de meest explosieve voetballer, maar denkt en handelt snel. Interessant was het geweest om na te gaan of Vanaken, niet echt een leidersfiguur, zich bijvoorbeeld in het rauwe klimaat van Ajax had kunnen handhaven, de club die vorige zomer interesse in hem toonde. Al lijkt Vanaken, met zijn techniek en fysiek, meer een man voor de Duitse Bundesliga en was er anderhalf jaar geleden heel even belangstelling van Borussia Dortmund. Een tweede Gouden Schoen zal Vanaken op de internationale kaart zetten.

Maar Club Brugge wil de Limburger natuurlijk graag behouden, nu het de kloof met de concurrentie steeds verder uitdiept. En zich wapent voor de toekomst. Aan het troosteloos feuilleton rond het nieuwe stadion lijkt er nu een einde te zijn gekomen. De voetbaltempel moet worden opgetrokken op de site van Jan Breydel. Precies dertien jaar is het geleden dat de eerste plannen voor dit nieuwe project werden ontvouwd. Dat is ronduit beschamend, maar inherent aan een land waarin een soort overdemocratisering ervoor zorgt dat hier iedereen alles kan blokkeren.

Dat KV Oostende in Amerikaanse handen kan vallen, breit een vervolg aan de overname van onze clubs door buitenlandse investeerders. Als die deal doorgaat, zijn 13 van de 24 profclubs in buitenlandse handen.

Het financieel debacle lijkt in Oostende groter te zijn dan de vereniging laat uitschijnen, er wordt koortsachtig gezocht naar een reddingsboei. Intussen zou er volop een interne machtsstrijd woeden. Dat mensen zich daarbij belangrijker vinden dan de club op zich, hoort al lang bij de voetbalwereld. Wie zich in de top van een club beweegt, kan de spotlights moeilijk missen. Ook niet in donkere tijden.