Gilles De Bilde presenteert vanavond mee het gala van de Gouden Schoen. Jacques Sys mijmert over de geschiedenis van de trofee en blikt terug naar die avond in 1994, toen De Bilde verrassend won.
Een jaarlijks onderonsje tussen scheidsrechters en journalisten, dat is de Gouden Schoen jaren geweest. Er werd steevast op een maandag vergaderd in het restaurant ‘Oud Berchem’ in Sint-Agatha-Berchem en dat verliep telkens op dezelfde manier: om elf uur werd er een aperitief genuttigd, dan schoof iedereen aan tafel aan en werden alle omslagen geopend. Iedereen van de genodigden kreeg er tien en las dan zijn formulier voor.
Er was een deurwaarder aanwezig en René Lombaerts, een wielerjournalist van de organiserende krant Het Laatste Nieuws, noteerde alles netjes. Na ongeveer anderhalf uur was de winnaar bekend.
Vervolgens werd die opgebeld om zich naar het bewuste restaurant te begeven. Intussen schoof het gezelschap aan tafel aan, er werden delicieuze gerechten opgediend, overgoten met de heerlijkste wijnen. Op het moment dat de winnaar arriveerde werd er een interview afgenomen en tal van foto’s geschoten. Naarmate de dag vorderde werden de verhalen aan tafel steeds sterker. Het was een soort voetbalromantiek uit de oude doos.
Pas veel later barstte het evenement uit zijn voegen. De uitreiking werd vanaf 1991 rechtstreeks uitgezonden door de televisie, van een rendez-vous tussen voetbalmensen was er al lang geen sprake meer.
Steeds meer BV’s maken hun opwachting, steeds groter werd het showgehalte, steeds meer werd de Gouden Schoen gemediatiseerd. Het was een ontwikkeling die niet meer te stoppen viel.
Parallel daarmee steeg het belang van deze trofee. Ooit was er een tijd dat de Gouden Schoen voor een wedstrijd snel in de kleedkamer aan de laureaat werd overhandigd en dat er na de wedstrijd een receptie werd georganiseerd of iets dat daarvoor moest doorgaan.
Of dat Jan Boskamp, die in 1975 als allereerste buitenlander de Gouden Schoen won, niet eens wist dat die trofee een betekenis had. Toen de uitslag bekend raakte, lag hij met een kapotte meniscus in het ziekenhuis. En toen Michel Verschueren, op dat moment manager van RWDM, aan zijn ziekbed kwam vertellen dat hij had gewonnen, keek Boskamp nauwelijks op. Veel meer was hij geïnteresseerd in het genezingsproces van zijn blessure.
Bij de presentatoren voor de uitreiking van de Gouden Schoen staat ook Gilles De Bilde vanavond mee op het podium. Als eerste ex-laureaat. Hij won in 1994 het referendum op grond van de eerste stemronde, van een periode van zes maanden bij Eendracht Aalst. Het was het jaar dat Lorenzo Staelens als grote favoriet naar voren werd geschoven en ziedend van woede de zaal verliet.
Nooit was de sfeer zo gedempt als die avond. En De Bilde was de kluts kwijt en wist niet wat hem overkwam: hij moest de dag nadien een oneindig aantal verslaggevers te woord staan en vond pas ’s avonds op het oefenveld enige ontspanning.
En Lorenzo Staelens? Die won vijf jaar later de Gouden Schoen wel en wilde vooraf niet naar het Casino van Oostende komen, waar de uitreiking toen plaats had. Hij werd in extremis per helikopter overgevlogen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
