‘Er is nood aan sportieve continuïteit en rust bij KAA Gent’

KAA Gent bestaat 120 jaar en dat viert Sport/Voetbalmagazine met een groot dossier. Hoofdredacteur Jacques Sys blikt al eens vooruit.

KAA Gent wordt op 31 oktober 120 jaar. Het is voor dit blad ondanks de huidige sportieve crisis aanleiding om een dossier te brengen over de wondere wereld van de Buffalo’s. Met centraal mensen die van buitenaf hun liefde voor de club betuigen en zo een aparte kijk geven in de ziel van de Buffalo’s. Want KAA Gent blijft een speciale club waarrond ontelbare mooie verhalen zijn geschreven. Met folkloristische figuren als bijvoorbeeld de kolerieke voorzitter Albert De Meester die ooit in een interview op het hoofd van zijn zoon zweerde dat hij zijn trainer, Léon Nollet, niet zou ontslaan, maar het de dag daarop wel deed.

Trainers waren bij KAA Gent lang passanten. In de transferpolitiek viel geen lijn te ontdekken en er werden schulden gemaakt. De club bouwde op drijfzand in plaats van op fundamenten. Pas met de intrede van Ivan De Witte week het emotionele voor het rationele, maar ook de nieuwe voorzitter moest zich leren distantiëren van de waan van de dag. Ook nu mag die kortzichtigheid zich in deze turbulente tijden niet herhalen.

Vijf en een half jaar is het intussen geleden dat KAA Gent de titel pakte en de hele stad baadde in een licht van blauw en wit. Het hees zich qua budgettaire slagkracht meteen op de hoogte van Club Brugge, de eeuwige rivaal. En de infrastructuur om commercieel nog sterker te worden stond er. Gent leek de nieuwe voetbalhoofdstad van België te worden en toen Ivan De Witte en Michel Louwagie naar Monaco trokken om de loting van de Champions League bij te wonen, bleek nog maar eens welk memorabel voetbalsprookje er was geschreven. En toen nog wat later in de Ghelamco Arena voor de eerste keer de hymne van de Champions League weerklonk, voor de wedstrijd tegen Olympique Lyon, werd iedereen er even stil van. Het was een moment van ontroering. Intussen nam de hype rond de club groteske vormen aan.

Veel is er sindsdien gebeurd. KAA Gent speelde uitstekend in de Champions League, maar het kon de opgebouwde status niet echt behouden, al werden de Buffalo’s vorig seizen nog tweede in de competitie en was het nu de bedoeling om de strijd met Club Brugge aan te gaan. Te luid werd dat laatste verkondigd. Het schiep een verkeerd verwachtingspatroon. Intussen komt het in de loop van deze competitie allicht tot een vierde trainerswissel. En kunnen de contrasten met het verleden niet groter zijn: een uitstekende wedstrijd in de Champions League tegen Valencia tijdens de voetbaljaargang 2015/16, een tamme prestatie voor de Europa League op het veld van het modale Slovan Liberec, vorige week donderdag.

KAA Gent heeft de afgelopen jaren een fraai parcours afgelegd. Met het nieuwe stadion verruimde het zijn draagvlak tot ver buiten de stadsgrenzen. De band tussen de club en de stad is beter dan ooit tevoren, de tijd dat vele Gentse voetbalfans naar Club Brugge en in mindere mate naar Anderlecht trokken, lijkt voorbij. De identificatie met de club groeide.

Maar hetgeen de afgelopen jaren werd opgebouwd, brokkelt dit seizoen af. Het bijtend Gentse cynisme rond de club neemt weer toe, het is al even legendarisch als het sarcasme van de plaatselijke pers. Ook daarom is er nood aan sportieve continuïteit en aan rust. KAA Gent mag niet meer uitgroeien tot het trainerskerkhof van vroeger, tot een club die doordachtheid in de transferpolitiek miste. Van doorgewinterde bestuurders als De Witte en Louwagie zou je mogen verwachten dat ze ook in deze omstandigheden het hoofd koel houden. Twaalf ingaande en achttien uitgaande transfers staan niet echt model voor de gewenste koers van stabiliteit die KAA Gent toch wil voeren. Nog los van de trainersdans van dit seizoen.