Ethan Horvath: ‘Ik leef graag in mijn eigen bubbel’

© KOEN BAUTERS
Mayke Wijnen Medewerker van Sport/Voetbalmagazine.

Hij is Amerikaan, maar Ethan Horvath (23)is zich na zeven jaar in Europa meer en meer Europeaan gaan voelen. ‘Mijn ouders maakten in Noorwegen vloeren en toiletten schoon en haalden afval op. Ik vond het oneerlijk… Echt, ik ben hen alles verschuldigd.’

Het duurt niet lang of een lach verschijnt op het gezicht van Ethan Horvath. Niet dat het zijn favoriete bezigheid is: interviews geven en poseren voor de camera, maar de doelman van Club Brugge maakt er het beste van. Hij is open, vriendelijk en praat gemakkelijk. ‘Het past gewoon niet bij mij om me als persoon naar voren te duwen, om in de spotlights te staan’, zegt de Amerikaan. ‘Ook al is het moeilijk om daar níét in te staan als je in de goal staat, in die positie staan de lichten altijd op jou gericht. Maar ik ben niet graag een publiek figuur. Hier bij Club geldt hetzelfde: ik kan met iedereen goed overweg en we lachen veel samen. Maar ik ben niet de meest aanwezige in het geheel. Ik ben rustig, in mijzelf gekeerd, om op de achtergrond te luisteren en om me heen te kijken.’

Ik houd van plannen. Niet alles hoeft van minuut tot minuut bepaald te zijn, maar ik wil wel op voorhand vastleggen wat ik elke dag ga doen.

Ethan Horvath

Horvath kijkt weleens met verbazing naar zichzelf, zegt hij. ‘Het lijkt wel of ik twee persoonlijkheden heb. Op het veld word ik iemand anders. Als keeper moet je aanwijzingen geven, je ploeggenoten sturen en naar hen schreeuwen. Je moet je doelgebied controleren en de leiding nemen.’

Het is geen aangeleerd leiderschap, zegt de doelman. Als kind al was er dat verschil van persoonlijkheid op en buiten het veld. ‘Zodra ik met mijn vrienden speelde – welke sport dan ook – werd ik een heel ander persoon. Ik wil zó graag winnen, en dan doe je alles wat binnen je mogelijkheden ligt om dat voor elkaar te krijgen. Dan komt die mentaliteit vanzelf. Dat is misschien de Amerikaanse mentaliteit. Als iets verkeerd ging, wanneer ik een fout maakte bijvoorbeeld, dan uitte ik mijn frustraties luid en duidelijk door heel slechte woorden te gebruiken. Ik liet mijn spel daar vervolgens de gehele wedstrijd door beïnvloeden. Dat is al beter nu, maar ik háát verliezen echt zó erg. Ik háát het gewoon.’

Structuur

Een vurige blik spreekt uit Horvaths ogen, terwijl hij nog altijd die glimlach om zijn mond heeft – alsof hij zijn eigen functioneren op het veld direct kan relativeren eens hij zijn keepershandschoenen heeft uitgetrokken. ‘Ik beschouw mijzelf als een perfectionist. Misschien net geen OCD-freak ( een dwangstoornis, nvdr), maar het komt toch in de buurt.’ Hij lacht opnieuw. ‘Alles in huis moet netjes en schoon zijn, bijvoorbeeld. En ik houd ervan als alles gestructureerd is en ik weet hoe mijn dag eruit gaat zien. Het moet gaan zoals ik het in mijn hoofd heb. Op vakantie ook. Ik houd van plannen. Niet alles hoeft van minuut tot minuut bepaald te zijn, maar ik wil wel op voorhand vastleggen wat ik elke dag ga doen. Ik begon dat gedrag in mezelf te herkennen toen ik naar Europa kwam, omdat je die mentaliteit hier gewoon niet zo ziet. Sindsdien heb ik mezelf verteld dat niet alles perfect hoeft te zijn, dat niet alles kan gaan zoals ik het in mijn hoofd had bedacht. En dat dat oké is. Want zo werkt het leven nu eenmaal niet.’

Als keeper bracht hem dat aanvankelijk in een lastige spagaat. ‘In je hoofd bedenk je je dat je geen fout gaat maken. Toen dat in het begin van mijn carrière gebeurde, wist ik niet wat me overkwam. Ik werd overvallen door de frustraties. Nu laat ik een fout achter me en richt me op de tijd die er nog te spelen is. Dat is het mooie van topsport: dat je groeit als speler, maar dus ook als mens. Je gaat je zo veel gelukkiger voelen buiten het veld als je progressie ziet. En het helpt als je een goede omgeving hebt. Mijn familie, mijn vriendin, onze hond. Dat beestje helpt me te relativeren. Doordat hij zijn liefde laat zien, verzet je je gedachten. De focus komt op andere dingen te liggen dan altijd maar op je werk.’

Liefde van een dier

Horvath heeft een Engelse cockerspaniël: Milo. Het dier is nu een jaar bij hem en zijn vriendin. ‘Hij betekent veel voor ons, heel veel. Het mooiste moment is wakker worden of thuiskomen. Je doet de deur open en Milo is daar direct, hij springt op ons en geeft ons kusjes. Deze week, bijvoorbeeld, hadden we twee dagen vrij en mijn vriendin en ik zijn naar Parijs geweest. We lieten Milo achter bij een dogsitter en dat voelde heel dubbel. We gingen weg voor een mooie tijd met ons tweeën, maar het was ook moeilijk om hem achter te laten. Je mist wakker worden met hem, dat hij tegen je aan komt knuffelen en blij is. We reden terug naar huis en konden niet wachten om hem weer te zien.

‘Ik ben mijn hele leven omringd geweest door dieren. Ik groeide op met een hond en drie katten en veel van mijn vrienden hadden een hond. De liefde van een dier… Dat is iets bijzonders. Iets onvoorwaardelijks. Je kunt iets heel slechts hebben gedaan, maar een dier zal je daar niet voor veroordelen. Hij zal altijd van je houden, hoe dan ook. Ik denk dat zo’n band en de impact van een verlies onderschat worden in onze maatschappij.

‘Ik kan me nog heel goed herinneren dat we onze hond en onze katten die we thuis hadden, moesten laten inslapen. Ik was aan het huilen, ik zag mijn vader en moeder huilen. Zo’n verlies heeft een enorme impact op de familie. De hond was a big thing. Voor mijn gevoel had ze altijd naast me gestaan, ze was al die tijd met mij opgegroeid en mijn beste vriendin. Ik weet: als Milo ons verlaat, zal ik waarschijnlijk breken. Hij is voor mij, als een volwassene, het eerste dier dat ik heb grootgebracht. Hij zal altijd speciaal blijven.’

Met zijn vriendin, een Noorse die Horvath leerde kennen als speler van Molde FK, woont hij nu in Assebroek. Ze bezochten ook enkele appartementen in de stad, maar beiden houden van de rust en de natuur, zoals ze het in hun geboorteland gewend zijn. ‘We gaan met onze hond graag naar een plek dat ze hier ‘het bos’ noemen.’ De doelman grijnst: de bossen rond Brugge zijn struiken voor een man die in Colorado opgroeide. ‘Maar als het weer goed is, gaan we het liefst daarnaartoe. Want het is toch een stukje natuur… Het is een herkenning van wat ik ken in Colorado, van hoe ik opgroeide. Dat blijft dan toch trekken. Maar toen we met Club voor de Europa League tegen Salzburg speelden, stuurde ik mijn vriendin meteen een berichtje zodra ik geland was om haar te zeggen hoe mooi het was om de bergen weer te zien.’

Het mooie van topsport, is dat je groeit als speler, maar ook als mens.

Ethan Horvath

De natuur

Horvath werd geboren in Denver, maar verhuisde al op jonge leeftijd naar Highlands Ranch, zo’n veertig minuten ten zuiden van de stad en aan de voet van grote natuurgebieden in Colorado. ‘Op tien, vijftien minuten vond je prachtige parken en natuurpaden, de Rocky Mountains liggen op een uur, twee uur rijden. Niet dat ik een echt outdoortype ben; we gingen niet kamperen en zochten de wildernis van de natuur niet op, maar ik houd heel erg van de bergen, de bomen, de paden en om daar te wandelen of te lopen. Toen ik op mijn zestiende naar Molde in Noorwegen vertrok was het fijn om ook daar in zo’n natuurrijk gebied terecht te komen. Dat is mijn tweede natuur en die zal ik ook altijd het liefste opzoeken. Ik houd van het buitenleven.’

Zijn jeugd speelde zich dan ook vrijwel enkel buiten af. ‘Ik was altijd samen met de jongens uit mijn buurt. We woonden slechts op een boogscheut van elkaar vandaan en gingen naar de basisschool die zich op een paar minuten van ons huis bevond. We speelden basketbal, baseball, voetbal en spelletjes bij de jongens thuis. Echt, mijn jeugd was geweldig: plezier maken en echt kind zijn.

‘Op mijn vijftiende ging ik naar de highschool en het meest logische was om dat te doen met de jongens met wie ik heel mijn leven samen was geweest. Maar mijn ouders besloten dat het tijd was voor verandering. En dus ging ik naar een andere highschool, met andere mensen, in een andere omgeving, met nieuwe prikkels. Dat was moeilijk. Ik ben een verlegen jongen, niet echt outgoing. Ik leef graag in mijn eigen bubbel en ben ook wel gevoelig. Mijn vriendin, bijvoorbeeld, is meer go with the flow: we zien wel wat er gebeurt en nemen het leven zoals het komt. Ik wil juist meer praten over situaties die zich voordoen, over de dingen die gebeuren in het leven. Ik ben heel emotioneel, en door erover te praten kan ik die emoties uit mijn lijf krijgen.

‘Maar het goede aan de nieuwe school was dat het mij op dat gebied ook uitdaagde. Dat ik nieuwe dingen zou leren, door me in een andere omgeving aan te passen. Want het klinkt misschien raar van iemand die al op zijn zestiende naar Noorwegen vertrok en nu in Brugge woont: ik pas mij niet zo gemakkelijk aan. Ik vind veranderingen moeilijk, ook doordat ik graag een plaatje maak in mijn hoofd. Maar dan komt het aan op je mentaliteit: wat maak je ervan?’ In het verleden hangen en denken aan wat je had, of naar het doel kijken en zien wat je nu hebt. ‘Exact. Het doel dat ik heb, is voor mij op die momenten belangrijker dan de moeilijkheid van de aanpassing.’

Massive thing

Horvath groeide op als enig kind. ‘Hoe dat was? Goed! Haha! Mijn vriendin zal heel duidelijk kunnen zeggen dat ik een enig kind ben. Ik houd er namelijk niet zo van om mijn spullen te delen… Als we gaan eten en zij pikt iets van mijn bord dan geef ik haar the look: doe dat niet meer! Niet aan mijn spullen komen!

‘Zij heeft een broer en zus en de verschillen van hoe we zijn opgegroeid zijn groot. Mijn vriendin vertelde me dat haar grootmoeder kleding had gebreid voor haar kleinkinderen. Maar ze maakte niet voor elk kind een ander pakje, nee, dat werd gewoon doorgegeven aan de volgende. Dus omdat mijn vriendin ouder was dan haar broertje, droeg hij roze kleding. Dat kan ik me niet voorstellen… Ik kreeg alles specifiek afgesteld op mijn behoeften. Dat lijken kleine dingen, maar ze maken een groot verschil.

‘Kijk maar naar het feit dat ik hier nu zit. Want als ik een broer of zus had gehad dan was mijn leven totaal anders geweest. Dan zou ik niet in Europa zijn. Dan zou ik niet als keeper werken. Dan zou ik niet mijn droom kunnen verwezenlijken. Mijn ouders gingen met mij mee naar Molde – ik was zestien; dan ga je niet alleen naar de andere kant van de wereld. Maar als ik een broer of zus had gehad, dan zouden ze in Colorado zijn gebleven en hebben gezegd: ‘Sorry Ethan, niet alle focus kan op jou liggen. Er is nog iemand aan wiens toekomst we moeten denken.’

‘Nu ben ik hun enige zoon en toen de aanbieding van Molde kwam, hebben mijn ouders alles opgezegd. Hun huis, hun auto, hun baan. Ze gaven het allemaal op, voor mij. Moet je je dat eens inbeelden: mijn vader nam een sabbatical als gymleraar op school en mijn ouders verhuisden gewoon naar Noorwegen zodat ík kon doen wat ik wilde doen. Dat is een massivething!

‘Ze woonden al hun hele leven in Colorado en het was heel bevreemdend voor hen om na al die jaren in Molde terecht te komen. Voor mij ook wel, we leefden plots in een nieuw land, met een nieuwe taal, een nieuwe cultuur, nieuwe mensen, nieuw eten, nieuw… alles eigenlijk, maar voor mij was het gemakkelijker dan voor mijn ouders. Ik had enkel een developmental face; mijn ontwikkeling stond voorop. Training, training, training en gewend raken aan mijn omgeving: de Europese manier van leven, de Europese manier van voetballen, de Europese mensen… Maar mijn ouders waren daar voor míj, zonder een éigen doel. En ze deden niet de meest glamorous jobs om wat geld te verdienen. Ze maakten vloeren en toiletten schoon en haalden afval op. Dat zijn banen waarvoor je heel vroeg moet opstaan, hard moet werken en lange dagen maakt. Ik hield er niet van om dat te zien. Ik vond het oneerlijk… Ze deden dit voor mij… Tegelijkertijd zagen ze dat het zin had: ze zagen mij groeien. Dat hield hen op de been. Want ze hebben het zwaar gehad in Noorwegen.’ Een stilte. ‘Echt, ik ben hen alles verschuldigd.’

Meer Europeaan dan Amerikaan

Zijn ouders wonen nu weer in de Verenigde Staten, in North Carolina. ‘Ik ben gelukkig dat ik voor hen een gloednieuw huis kon kopen.’ Zelf denkt Horvath dat zijn toekomst niet in zijn geboorteland zal liggen, maar in Europa. ‘Er is wel altijd dat gevoel dat ik iets mis, maar het is geen heimwee. Dat heb ik niet. Maar mijn vader en moeder mis ik natuurlijk. En de kleine dingen uit de VS mis ik ook. De natuur in Colorado, bijvoorbeeld. Of de variëteit van opties. In Brugge zijn er veel opties voor restaurants, het is echt fijn leven hier, maar in de VS heb je honderden mogelijkheden. Maar teruggaan… Ik weet het niet…

‘Weet je, ik ben hier in Europa sinds mijn zestiende. Ik ben zo gewoon geraakt aan de manier van leven hier. Natuurlijk, ik ben nog steeds een Amerikaan en dat zal ik altijd blijven, maar ik houd van het leven hier. In de VS geldt de big-city-life. Ik wil niet zeggen dat het altijd gehaast is, maar op een bepaalde manier leven mensen daar wel gehaaster dan hier. Ze hebben hun schema’s en hun levensstijl is heel chaotisch. Het leven in Europa is wat kalmer, meer van: we nemen het hoe het tot ons komt. Ik houd daarvan. Mijn vriendin en ik hebben het er ook al vaak over gehad: we willen onze kinderen hier opvoeden, in Europa, waar dat dan ook zal zijn. Want ik voel me nu inmiddels meer Europeaan dan Amerikaan.’

Geen Hongaarse, maar Oostenrijkse vader

In tegenstelling tot wat internet vertelt, heeft Ethan Horvath geen Hongaarse vader. Hij lacht als de vraag gesteld wordt en trekt zijn wenkbrauwen op. ‘Geen idee waar dat verhaal vandaan komt, het staat zelfs ook op mijn transfergegevens. Maar mijn grootouders, de vader en moeder van mijn vader, komen uit Oostenrijk. Ze woonden in Wenen en zijn tijdens de Tweede Wereldoorlog naar de Verenigde Staten gekomen. Daar is mijn vader ook geboren. Hij is echt een Amerikaan en dat ben ik ook. Ik zou ook niet weten wat dat inhoudt: Oostenrijks zijn. Ja, mijn naam is wat anders dan een andere Amerikaan, maar dat is juist leuk.’

Door zijn vader én moeder kwam Horvath in contact met voetbal. ‘Mijn vader was een professioneel futsalspeler. En op de highschool waar hij gymles gaf, was hij al vanaf dat ik een kleine jongen was de coach van het jongens- en meisjesteam. Mijn moeder voetbalde ook, net als de broer van mijn vader en mijn twee neven. Ik ben vanaf mijn geboorte continu omringd geweest door voetbal.’

‘Ik kan niet zeggen dat ik rustig kon blijven’

Na een moeizaam begin heeft Ethan Horvath zijn plek onder de lat nu vast ingenomen bij Club Brugge. Over de vele wisselingen onder de lat vorig seizoen, zegt hij: ‘Het was moeilijk. En het is ook moeilijk uit te leggen wat het met me deed. Ik zou niet kunnen zeggen dat ik aanvankelijk rustig kon blijven. Ik was 22, dat is een jonge leeftijd, dus in het begin heb ik wat geworsteld. Gewoon omdat ik niet wist waarom ik uit de goal werd gehaald. Ik zat met allerlei vragen. Of ik naar de coach ben gestapt met die vragen? Nee, nee, nee! Ik ben niet het type om een grote scène te schoppen dus ik hield die vragen voor mijzelf.

‘Ik had daarbij veel hulp van mijn familie, vriendin en manager. Zij hielpen mij eraan herinneren hoe goed ik ben, dat ik geloof moest houden in mijn kwaliteiten en dat wat ik doe, het juiste is. Want ik wil niet terug naar de Verenigde Staten en daar te spelen om maar te spelen. Nee, ik wil succesvol zijn in Europa. Dat was en is mijn droom. Dus op een gegeven moment heb ik mezelf streng toegesproken: stop met deze vragen te stellen in jezelf. Just shut up and do! En ik hield mezelf voor dat ik klaar móést zijn als de kans kwam; dan zou ik het wel laten zien. Dat is wie ik ben, en wie ik altijd ben geweest. Actions speak louder than words.’

Ethan Horvath: 'Ik leef graag in mijn eigen bubbel'
© KOEN BAUTERS
Ethan Horvath: 'Het klinkt misschien raar van iemand die al op zijn zestiende naar Noorwegen vertrok en nu in Brugge woont, maar ik pas mij niet zo gemakkelijk aan.'
Ethan Horvath: ‘Het klinkt misschien raar van iemand die al op zijn zestiende naar Noorwegen vertrok en nu in Brugge woont, maar ik pas mij niet zo gemakkelijk aan.’© KOEN BAUTERS

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content