‘Felice Mazzu weet dat het succes van Union een keerzijde heeft’

Jacques Sys, hoofdredacteur van Sport/Voetbalmagazine, heeft het over de massaal toegezongen Felice Mazzu, de volgende stap van Charles De Ketelaere en Brian Priske bij Antwerp.

Een zeer intens beeld was het wel. Felice Mazzu stapte na de 4-0-zege van Union tegen Sporting Charleroi met gebalde vuisten in de lucht naar de supporters. Alsof hij zichzelf in een kolkende ambiance helemaal bevrijdde. Die attitude is niet nieuw voor iemand met een Italiaans temperament, maar de uitgelatenheid was nu wel erg groot. Mazzu zocht in zijn vreugdemars ook de aanhang van Sporting Charleroi op, de club waarvoor hij zes jaar heeft gewerkt. Hij werd ook daar op een stormachtige manier gevierd.

In een tijd dat supporters zich roeren en zelfs revolteren, waren het mooie beelden zaterdagavond in het Dudenpark. Zou Mazzu, die medio 2019 de Zebra’s verliet omdat hij bij KRC Genk aan de top wilde werken, nog eens denken aan zijn traumatische periode in Limburg? Hij moest en wilde daar breken met zijn imago een trainer te zijn die functioneert vanuit de reactie, maar het werd vanaf dag één nooit duidelijk waar hij naartoe wilde. Mazzu kreeg geen regelmaat in het spel, hij wisselde vaak en zocht naar iets dat hij niet vond.

Na zijn ontslag maakte een bezinningsperiode van zes maanden van hem een andere trainer. Mazzu bracht Union op een overtuigende manier naar 1A en staat nu na veertien speeldagen op kop. Zodat nu zelfs hier en daar de vraag weerklinkt of dit Union kampioen kan worden. Zoals dat ook het geval was toen Beerschot vorig seizoen flitsend aan de competitie begon. Mazzu zal de eerste zijn die dat soort vragen onzin vindt. Hij weet dat een aantal van zijn topspelers in januari grof wild zullen zijn op de transfermarkt en dat het succes een keerzijde heeft. Zoals Beerschot dat meemaakte toen Tarik Tissoudali tijdens de winterstop naar Gent trok. Meteen werden de Antwerpenaars onthoofd.

Charles De Ketelaere heeft vorige week nog maar eens de spots op zich gericht. Het is de vraag hoelang Clubs paradepaard nog te houden zal zijn. De Ketelaere imponeert ook op het Europese toneel en blijft maar stappen vooruit zetten.

Het is dan de kunst om op het juiste moment de juiste stappen te zetten. En voor een ploeg te kiezen waarin je, omringd door betere spelers, verder kunt groeien. Al dan niet via een uitleenbeurt. Misschien kan De Ketelaere zich wat dat betreft spiegelen aan Kevin De Bruyne, die door Chelsea werd aangetrokken maar uiteindelijk via uitleenbeurten bij Werder Bremen en vooral VfL Wolfsburg langzaam maar zeker opklom. De Ketelaere is altijd nog maar 20 jaar. Hij is intelligent en lijkt nuchter genoeg om niet overhaast te werk te gaan.

Ergernissen in de kleedkamer van Antwerp, een trainer die iedereen te vriend wil houden en op tactisch vlak niet bepaald uitblinkt: het is nooit goed als er vanuit de wandelgangen bepaalde verhalen worden gelekt. Het ondermijnt de positie van de trainer. Na de pijnlijke 0-3-nederlaag tegen Fenerbahçe leek er een hakbijl te hangen boven het hoofd van Brian Priske.

Een verpletterende indruk heeft de Deen tijdens zijn eerste vier maanden op de Bosuil inderdaad niet gemaakt. Het voetbal is matig, er zijn geen herkenbare lijnen en de vele blessures kunnen nauwelijks als een excuus gelden: de kern is groot genoeg en er wordt vaak geroteerd. Absoluut onduidelijk is het waar Priske naartoe wil, ook al valt de schade in de competitie nog mee: Antwerp telt evenveel punten als Club Brugge. Maar het spel dat wordt opgedist, strookt niet echt met de ambities die Antwerp koestert. En van voorzitter Paul Gheysens is het bekend dat hij niet de meest geduldige man is. Zo is en blijft de Bosuil een garantie op turbulentie. Ook al zijn de donkere wolken na de 2-0-zege van zondag tegen Anderlecht verdreven. Maar voor hoelang?