Flashback naar 20 mei 2010: SK Beveren en KV Red Star Waasland kondigen een ‘officieuze’ fusie aan

Het is door de recente beslissingen van de algemene vergadering van de Pro League helaas een verjaardag in mineur geworden. Vandaag bestaat de fusieploeg Waasland-Beveren exact tien jaar.

De feiten

Al weken gonst het in het voorjaar van 2010 van de geruchten over een fusie tussen het Lokeren van Roger Lambrecht, die eerder al met Aalst en Beerschot flirtte, en SK Beveren. Jean-Marc Guillou had daar met zijn Ivorianen voor een laatste opstoot van succes gezorgd, maar sportief en financieel liet hij na zijn vertrek een kerkhof achter. De tijd voor een overname, denkt Lambrecht.

Niet met ons, zetten ze zich in Beveren schrap. Op 20 mei nodigt burgemeester Marc Van de Vijver de pers uit op het gemeentehuis van Beveren. Hij heeft nieuws: de fusieclub Koninklijke Voetbalclub Red Star Waasland-SK Beveren wordt voorgesteld. De clubkleuren van de tweedeklasser zijn geel-blauw-rood. De bedoeling is om uit te groeien tot een eersteklasser.

Een echte ‘fusie’ is het niet, omdat dan de schulden van KSK Beveren worden overgedragen op de nieuwe club en dat willen de beheerders van de bruid uit Sint-Niklaas niet. Officieel verdwijnt geel-blauw, dat om financiële redenen in 2010 moet zakken naar derde klasse. De nieuwe ploeg gaat verder onder het stamnummer van Red Star Waasland, op dat moment een tweedeklasser.

De nieuwe A-ploeg zal spelen op de Freethiel, zegt de burgemeester, de beloften op Puyenbeke, waar Red Star Waasland aan het werk is. De jeugdelftallen mogen nog even hun eigen weg gaan, zodat het stamnummer van SK Beveren niet moet verdwijnen.

Making-of

Het blijft in 2010 wennen als je naar de resultaten in de Premier League kijkt. Yaya Touré is koning in Manchester, Emmanuel Eboué draaft op de flank bij Arsenal. Een decennium eerder streken ze nog, schuchter en speels, neer op de Freethiel.

Het is de periode dat ze in het Waasland, met beperkte middelen op zoek naar een sportief project, nog volop de kaart Guillou trekken. Een eigenzinnige Fransman, die in Abidjan Ivoriaanse voetballers opleidt en dat uitstekend doet. Hij zoekt een ploeg in Europa om ze door te laten stromen en komt bij SK Beveren terecht.

Politiek steunen velen in de Oost-Vlaamse stad het Vlaams Blok, sportief juichen ze er al snel voor Afrikaanse sterren in spe. Het is een spreidstand die ook buitenlandse verslaggevers naar de Freethiel lokt. De welbespraakte Guillou ontvangt hen met open armen. Bij zijn komst zegt hij dat hij met zijn jonge Ivorianen iedereen aankan, en tot eenieders verrassing maakt hij dat ook waar.

SK Beveren herontdekt zijn reputatie van ‘het kleine Anderlecht’ en veegt het grote in een bekerduel met zwier van de mat. Het bereikt de bekerfinale én speelt zelfs een najaar Europees voetbal.

Guillou is evenwel naast geniaal opleider ook een eigenzinnige ruziemaker, die met iedereen botst. Wat hij bij zijn vertrek uit Beveren achterlaat is een puinhoop: geen geld, een verwaarloosde jeugdopleiding en na zijn vertrek plots ook geen spelers meer.

Een lokaal zakenman, Dirk Verelst uit Temse, probeert nog de boel te redden, maar wrijft ook al wat mensen tegen de haren in en moet in het voorjaar van 2010 een KV Mechelenscenario uitwerken: de handdoek gooien, het faillissement aanvragen en met een propere lei in derde klasse starten. Nog één keer investeren of stunten, zoals die keer dat hij Jan Boskamp binnenhaalt, kan hij financieel niet meer aan. In april 2010 gooit hij de handdoek en beginnen de fusiegeruchten. Lokeren, Red Star Waasland,… alles komt op tafel.

Enter burgemeester Marc Van De Vijver. Zijn gemeente is – dankzij Doel en de haven op Linkeroever – een van de rijkste van België. Hij steunt al jaren zijn voetbalploeg, en ziet ze niet graag verdwijnen. Van De Vijver staat op één jaar van nieuwe gemeenteraadsverkiezingen en het geld dat hij in Beveren stopte, laten verdampen, zou zonde zijn. Voor een volksvriend die zijn carrière in de politiek als schepen van Sport is begonnen, mag sport geen molensteen om zijn nek worden. En dus zet hij zijn schouders onder een al langer lopende gedachte: een voetbalploeg in het Waasland. Maar wel in zijn gemeente.

Bij Lokeren vindt hij geen gehoor. De fans willen het niet, en Lambrecht is als zakenman vooral gericht op het recupereren van zijn centen. Bij Red Star Waasland vindt hij wel direct bereidheid. Die ploeg, geleid door wat ex-bekenden van SK Beveren die er zijn vertrokken na ruzie met Guillou, behoort tot de betere middenmoot in tweede klasse, maar heeft geen toekomst. Niemand komt er kijken.

Bovendien heeft de club al een hele zwerftocht door de streek achter de rug, op zoek naar een onderkomen. Haar voorlopig laatste is Puyenbeke, het stadion van het vroegere SK Sint-Niklaas, maar ze moet er zelf opdraaien voor de kosten om dat te verfraaien en ziet daardoor zwarte sneeuw. Aankloppen op het stadhuis levert een standaard antwoord op: geen politiek draagvlak voor.

Met dat in het achterhoofd ensceneert Van de Vijver de paringsdans. Hij heeft een stadion, volk, traditie, en vooral geld, via een PPS-contructie en een nieuwe investeerder belooft hij een grote nieuwe hoofdtribune. Red Star heeft als bruid zijn statuut als tweedeklasser, maar geen achterban (gemiddeld 1200 toeschouwers). De zaak is relatief snel beklonken en op 20 mei luiden de klokken.

En daarna

De zet van Van de Vijver blijft emotioneel niet zonder gevolgen. Tot de dag voor het akkoord definitief wordt getekend, probeert Roger Lambrecht er zich nog tussen te wurmen. In Sint-Niklaas zijn ze razend en gaan ze plots SK weer tot leven wekken. Zelfs provinciegouverneur André Denys komt tussenbeide om de partijen te verzoenen, maar tevergeefs.

Dirk Verelst is ook al in zijn wiek geschoten, hij vindt dat de overheid plots wel héél veel steun voor het voetbal over heeft, terwijl dat in zijn tijd niet het geval was.

Ook de fans protesteren. Tegen de naam, dat streepje rood, het verdwijnen van het stamnummer. Een kleine harde kern scheurt af en gaat achter Yellow Blue staan, dat in vierde provinciale herstart.

Maar succes heelt veel wonden. Als Waasland-Beveren een paar maanden later in tweede klasse de eerste periodetitel binnen rijft, roepen ze als vanouds: SKB Olé Olé.

Kampioen in tweede klasse wordt de ploeg niet. Het eindigt eerst vierde, het seizoen daarna tweede. Het eerste seizoen verliest de fusieploeg nog de testwedstrijd om de promotie van Bergen, het tweede seizoen wint Waasland-Beveren wél de eindronde die een bijkomende stijger moet aanduiden.

De voorbije acht seizoenen is de club in eerste klasse een vaste degradatiekandidaat, die vaak in het nieuws komt met trainerswissels, sportief weer zoekt naar een project, eerst weer diep in de rode cijfers duikt en daar weer uitkomt door transfers, maar uiteindelijk toch – opnieuw – moet zakken. Uitgerekend in het tiende jaar van haar bestaan moet de club zichzelf nog een keer heruitvinden in het moeilijke economische voetballandschap van het Waasland.