‘Frank Vercauteren: daar is de echte ket’

Met Frank Vercauteren komt een echte Brusselaar terug naar Anderlecht. Eentje uit Kuregem, getekend door het leven.

Back home, dat is het een beetje voor Frank Vercauteren. Kind van Anderlecht, kind van Neerpede, al ziet het oefencomplex dat hij in november 2007 verliet – net als Hugo Broos overleefde hij een derde seizoen hoofdtrainerschap bij paars-wit niet – er dezer dagen heel anders uit.

Met Kompany keerde afgelopen zomer een kind van de hoofdstad terug naar Anderlecht, met Vercauteren een ket van Kuregem, de wijk die Anderlecht verbindt met Brussel. Een moeilijke wijk, de Kanaalzone.

We weten niet of het er nog is, en zo ja in welke staat, maar ooit voetbalden hier kansarme jongeren in het Frank Vercauterenstadion. Een synthetisch voetbalveld, uiteraard. Vercauteren, dat is techniek, fluwelen balgevoel, maar ook karakter, soms wat speciaal. Techniek en karakter hebben ze in die buurt allemaal wel.

Kind van successen

Dat hij ooit op Anderlecht werd weggestuurd als voetballer – in 1987 ging hij naar Nantes – vond hij vreemd. Hij, het kind van de wijk, het kind van het huis, het kind van zoveel successen. Aanvoerder van het Anderlecht dat in 1983 de UEFA Cup won. Sleutelspeler van het Anderlecht dat een jaar eerder de halve finale bereikte van Europacup I, de voorloper van de Champions League. Prestaties met weerklank.

Op zijn palmares staat ook Europacup II, twee keer. In 1976 viel hij in, als jonkie, voor Ludo Coeck, twee jaar later was hij basisspeler, in Parijs, toen Gille van Binst glorieerde met twee goals. Vier keer werd hij in die periode ook Belgisch kampioen.

En toch liet Anderlecht hem gaan. Ze raakten er niet uit, over een nieuw contract. Het was Michel Verschueren, vader van Michael, die hem dat moest meedelen.

Nukkig kantje

Een avonturier was Frank Vercauteren niet, maar door naar Nantes te gaan, werd hij het wel. Een liefhebber van zon was hij evenmin, ooit noemde hij zich in een interview een kind van de herfst, het seizoen waarin hij werd geboren. Later werd hij het, na passages in het zuiden: Al Jazira, Sporting Lissabon, Samara. Buiten ontbijten, het kind van oktober leerde het appreciëren.

Oktober, grillig, soms warm, soms nat, bij wijlen al koud en somber: het vat een beetje zijn karakter samen. Een warm mens, met een nukkig kantje. Gul voor zijn naasten, wat cynisch in zijn humor, maar ook ongenadig als hij zich onrecht voelde aangedaan.

Soms botste het met medewerkers, Ariël Jacobs kan erover meespreken, of met clubleiders. Dirk Degraen haalde hem ooit naar KRC Genk, dat hij naar de titel loodste, en vervolgens op de luchthaven na een Europees duel in de steek liet. Uit onvrede met de politiek van de club en met wat mensen in het bestuur. Onder wie Degraen. Clement had in Vercauteren een voorganger, zij het dat de ene in mei ging en de ander pas later in de zomer, nadat hij intern nog dingen probeerde te bewegen.

Anderlechtprofiel

Dat Vercauteren werd weggestuurd op Anderlecht als trainer, ook dat kon hij moeilijk vatten. Hij zag er zich twintig jaar werken. Hij leek er een garantie voor succes, de assistent die Anthuenis mee kampioen had gemaakt en vervolgens ook Broos. Nadat hij er hoofdtrainer werd, werd hij zelf één keer vicekampioen werd en pakte hij vervolgens twee keer de titel.

Een decennium later kunnen ze slechts dromen van zoveel dominantie. Maar toch waren er intern die hem niet lustten. Het heeft Roger Vanden Stock jaren moeite gekost om die breuk te lijmen.

Zijn stijl was sommigen een doorn in het oog. De intussen verguisde Herman van Holsbeeck had het in september 2017 nog over Vercauteren, toen hij René Weiler moest beschermen, na diens slechte start in diens post-kampioenenjaar. Onze verslaggever vroeg hem toen: zou u het de club en uzelf niet makkelijker maken door een trainer aan te stellen die beantwoordt aan het Anderlechtprofiel? Van Holsbeeck blies en antwoordde: “Zal ik de trainers afgaan die volgens de publieke opinie niet deugden? Weiler: niet goed genoeg. Besnik Hasi: een catastrofe. John van den Brom: zwak. En dan heb je nog Ariël Jacobs en Frank Vercauteren. Als er één resultaatvoetbal speelde, was het Vercauteren wel, maar hij werd twee keer kampioen.”

Klinkt het u bekend, die vraag: een trainer die beantwoordt aan het Anderlechtprofiel?

Zocht de club dat ook nu niet? Eentje die past in The Process?

Of zocht ze niet gewoon naar een trainer die op de korte termijn voor resultaten kan zorgen?

Een vakman

Met Vercauteren haalde Anderlecht in ieder geval een vakman. Bereid om in team te werken, bereid om in jeugd te investeren. Zo startte hij ook zijn trainerscarrière, bij de jeugd van Braine, bij de jeugd van KV Mechelen, later met de jongeren van Anderlecht, die hij hielp integreren in de kern van Anthuenis en Broos.

Streng maar rechtvaardig. Helder discours, hard waar nodig, zacht waar moest. Ook oog hebbend voor de meest moderne trainingsvormen toen (en nu) én voor omkadering. Kijk maar naar het project in Leuven, leider in 1B. Mede zijn werk. Psychologie, teambuilding,… Vercauteren deed het allemaal. Ook delegeren, zich omringen met kenners.

Neen, wat ons betreft had Vincent Kompany zich geen betere gids kunnen kiezen. Vooral omdat de voetbalfilosofie van Vercauteren – techniek ja, maar ook mentaliteit – toch wat stroever past bij die van Kompany. Meer resultaat, minder franje. Ook daar kan je van leren, meer dan van mensen die je genegen zijn, maar weinig wederwoord (durven) geven.

Anderlecht heeft out of the box durven denken. Opnieuw. Het kan dat het nu toch nog goed komt.