‘Frank Vercauteren wringt zich niet in bochten en zegt waar het op staat’

Hoofdredacteur Jacques Sys heeft het deze week over Frank Vercauteren en hoe die stilaan Anderlecht naar zijn hand zet, zonder daarover echt veel in de media te zeggen.

Zijn er eigenlijk momenten dat trainers echt gelukkig zijn? Je ziet het zelden tijdens of na een match. Altijd weer is er dat opgejaagde gevoel, de werkpunten, de volgende match die eraan komt. Maar trainers zijn dan ook eenzaten, acteurs in een toneelstuk waarvan ze de regie nooit in handen krijgen. Ze moeten horen wat er gezegd wordt, weten wat een ander denkt, in de gaten houden wie wat tegen iemand vertelt. Voetbalverstand volstaat al lang niet meer. Je moet daarnaast ook psycholoog zijn, public relations, je moet tactisch maar ook pedagogisch onderlegd zijn, hard zijn, maar op hetzelfde moment ook diplomatisch. En je moet overtuigend overkomen en in staat zijn je aan de buitenwereld goed te verkopen. Intussen zit je opgesloten in een eigen (leef)wereld, in het beste geval heb je een assistent als klankbord. Op voorwaarde dat die geen dubbele agenda heeft.

Het zijn veel eigenschappen voor één man. Toch zijn er trainers die lak hebben aan de buitenwereld en niet aan hun imago werken. In een wereld waarin perceptie vaak belangrijker is dan inhoud concentreren ze zich uitsluitend op hun werk. Frank Vercauteren is daar een schoolvoorbeeld van. Hij probeert bij Anderlecht zijn filosofie op de ploeg te projecteren. Hij heeft lak aan de buitenwereld en geeft tot op dit moment ook geen langere interviews waarin hij zijn denkbeelden uitvoerig uitlegt. En dat is jammer want in zijn analyses na de wedstrijd is Vercauteren op persconferenties heel helder. Hij wringt zich niet in bochten, hij gaat geen vraag uit de weg en zegt waar het op staat. Afwisselend in het Nederlands en in het Frans. En met een zeer correct taalgebruik. Zoals afgelopen vrijdag na het zeer verdienstelijk 1-1-gelijkspel van Anderlecht op KAA Gent. Heel anders dan zijn collega Jess Thorup, die doorgaans op de vlakte blijft, heeft Vercauteren altijd wel iets te vertellen. Hij doet dat koud, maar professioneel. Uitbundig is hij bijna nooit, veel geluk straalt hij niet uit. Het is allemaal een beetje emotieloos. Alsof hij zijn echte gevoelens achter een pantser wil verbergen.

Nochtans is Frank Vercauteren als trainer gegroeid. Tijdens zijn vorige ambtsperiode bij paars-wit (2005-2007) had hij het vaak over afval in het spel en opdrachten die niet waren uitgevoerd, zonder daarover in details te treden. En zonder zich af te vragen of die opdrachten misschien te hoog gegrepen waren.

Nu is het allemaal veel meer onderbouwd, veel duidelijker. Vercauteren lijkt het hoofd koel te houden in een stormachtige omgeving. Maar soms heb je de indruk dat hij littekens uit het verleden met zich meedraagt. Het is alsof hij zich niet gewaardeerd voelt. Nooit bleek dat beter dan toen hij, medio 2018, Cercle Brugge naar eerste klasse had gebracht. Naar de pers toe zat er toen een vreemde toon van bitterheid in zijn betoog.

Een gebrek aan regelmaat is op dit moment de achillespees van Anderlecht. De ene week fraaie combinaties, de andere week ellendig voetbal. Het heeft te maken met de cultuur van de club. En met het verjongingsproces. In Gent stonden er zes spelers van 20 jaar of minder in de ploeg, onder wie twee van zeventien jaar. Ze kunnen voetballen, maar er moet nog volop aan geschaafd worden. In wezen is dat Vercauteren op het lijf geschreven.

Play-off 1 halen zou een mirakel zijn in een seizoen waarin de dieptepunten elkaar opvolgden. Maar met verplaatsingen naar KV Mechelen, Waasland-Beveren en STVV en thuiswedstrijden tegen Eupen en Zulte Waregem kan het. Hoewel, het is vooral tegen topploegen die willen voetballen, dat blijkt hoeveel kwaliteit er bij paars-wit schuilt. Tegen KRC Genk, tegen Club Brugge en nu weer op KAA Gent. Niet op Cercle Brugge en niet op Royal Excel Mouscron. Wat dat betreft lijkt die makkelijk ogende kalender geen voordeel.