Alexander Sorloth imponeerde meteen in zijn eerste weken bij KAA Gent. De 23-jarige spits heeft voetbal in het bloed zitten: vader Goran Sorloth speelde 55 keer voor de Noorse nationale ploeg.
‘Hij was een spits, die tien jaar lang als profvoetballer voor Rosenborg uitkwam. Daarna speelde hij nog voor Bursaspor, helemaal op het einde voor Viking in Stavanger. Hij stopte daar in december 1995 op amper 33-jarige leeftijd. Omdat mijn ouders liever in Trondheim de kinderen wilden opvoeden. (lacht) En net die maand kregen ze hun zoon’, vertelt Alexander in Sport/Voetbalmagazine.
‘Pas bij het begin van de lagere school begon ik goed en wel te beseffen welke status mijn vader heeft. Want dan krijg je zijn statistieken voorgeschoteld: 55 caps en 15 doelpunten voor de nationale ploeg, 5 kampioenschappen en 3 bekers met Rosenborg tussen 1985 en 1993, maar ook in 1991 en 1992 beste spits van het jaar. (duidelijk trots) Een mooi palmares.’
‘De erkenning en het respect blijven groot. Dat zien we bij de interlands, door de manier waarop hij wordt ontvangen. Al op jonge leeftijd trok ik mee naar de trainingen en ook de wedstrijden van Rosenborg, want papa was bij de thuisduels telkens verantwoordelijk voor de viptribune. Hij hoort het niet zo graag, maar eigenlijk is hij een held in Trondheim. Wanneer je met hem naar de lokale supermarkt trekt, wordt hij constant aangeklampt en vragen ze naar zijn pronostiek voor het weekend. Vroeger duurden die uitstapjes vaak uren. Nu lukt het al om binnen de zestig minuten thuis te geraken.’
‘Voetbal was een instinctieve keuze. Eigenlijk bleek het mijn grootste passie. Mijn vader pushte me nooit in die richting. Hij had maar één verzoek: honderd procent inzet. Lukte het eens technisch niet of maakte ik geen doelpunt, dan gaf hij achteraf nooit commentaar op mijn prestaties. Zijn aanwezigheid als mentor betekende veel voor mij. Papa was min of meer mijn steun en toeverlaat. Een klankbord. Vanaf mijn twaalfde, toen ik het spel en de echte eisen van mijn sport beter leerde begrijpen, hadden we in de wagen vaak lange en soms moeilijke discussies. Hij leerde me dus nadenken over voetbal, want we analyseerden samen en zo kon ik ook vrij jong al antwoorden geven op specifieke vragen. Let op, we zaten door de vader-zoonverhouding niet altijd op dezelfde golflengte. (met uitgestreken gezicht) Ik was de meest koppige en minst toegeeflijke – als kind en puber toon je sneller je emotionele kant, maar op het einde gaven we elkaar toch altijd gemeend de hand.’
‘De erelijst van mijn vader was een motivatiebron, geen obsessie’, besluit Alexander Sorloth in Sport/Voetbalmagazine. ‘Je kan onze carrières totaal niet vergelijken. Ik trok ook al op veel jongere leeftijd naar het buitenland, om te zien waar mijn grenzen liggen. Papa is vooral iemand op wie ik kan vertrouwen wanneer ik advies nodig heb. Samen met hem trok ik regelmatig op zaterdagnamiddag naar de pub, waar we naar Premier Leagueduels keken. Als aanhangers van Chelsea, in het tijdperk van Gianfranco Zola, Tore André Flo en later Didier Drogba. Stelen met de ogen, hé. En achteraf napraten met de andere stamgasten. Altijd interessant.’
