Oud-bondscoach Georges Leekens heeft dinsdag een streep getrokken onder zijn carrière als trainer. De 70-jarige Leekens was tweemaal bondscoach van de Rode Duivels (1997-1999 en 2010-2012). ‘Mac The Knife’ was ook oefenmeester bij onder meer Cercle Brugge, Anderlecht, Kortrijk, Club Brugge, Excelsior Moeskroen, Charleroi, AA Gent, Al-Hilal, Trabzonspor, Roda JC en Sporting Lokeren. Bij die laatste club was hij zelfs drie maal T1.
“Volgende week word ik 71 jaar. Het is mooi geweest. Ik trek een streep onder een schitterende, mooie en uitdagende carrière. Ik hield van mijn job als trainer, maar wil nu toch eindelijk eens wat meer tijd voor mezelf en mijn familie. Het voetbal slorpte mee al de tijd op. Wat ik nu ga doen? Genieten, maar ik blijf het voetbal natuurlijk volgen”, legde Leekens aan Belga zijn afscheid uit.
De op 18 mei 1949 geboren Limburger besloot zijn loopbaan als speler bij SK Sint-Niklaas in 1984. Hij ging daarna aan de slag bij Cercle Brugge als hoofdcoach. “De start van een boeiende en zeer lang durende loopbaan als hoofdcoach”, vervolgde Leekens. “Ooit vind je de job van je leven zegt men dan. Ik deed het al die tijd met zeer veel enthousiasme, panache en gedrevenheid. Ik was steeds heel avontuurlijk. Ik ging aan de slag bij veel clubs in veel landen. Ik kreeg heel veel terug qua waardering en respect. Ik zag diverse jonge spelers doorgroeien. Na 36 jaar trainer te zijn geweest besliste ik om te stoppen. Het is mooi geweest. En er is natuurlijk het coronatijdperk. Wat gaat dit allemaal geven? Ik maakte zoiets al eens mee in Tunesië toen daar het ebolavirus uitbrak. In België was dat toen een ver van mijn bedshow, maar ginds had dat gegeven een felle impact. Hoe gaat het voetbal evolueren na het coronavirus? Voetbal zonder publiek? Sponsors die afhaken en noem maar op.”
Natuurlijk kende Georges Leekens een pak hoogtepunten doorheen al die jaren. “Het is moeilijk om één of twee momenten naar voor te schuiven die er echt uitsteken”, besloot de ervaren coach. “Maar ik denk toch nog met veel genoegdoening terug aan de periode als bondscoach toen ik de Rode Duivels plaatste voor het WK in Frankrijk in 1998. Dat was een huzarenstukje. En ook met Moeskroen maakte ik een schitterende tijd mee. Ik bracht hen naar eerste klasse en het seizoen daarop flitste dat team opnieuw. En dan zijn er nog een pak herinneringen die ik echt koester. In binnen- en buitenland. Te veel om op te noemen. Voor mij was het trainerschap geen job. Het was een passie. Ik deed het graag en ging er steeds vol voor, zoals het me typeerde.”
