Globetrotter Duckens Nazon komt boven water bij STVV: ‘Ik wist dat ik dit niveau aankon’

De Franse Haïtiaan zat lange tijd op een zijspoor bij STVV, maar leeft sinds enkele weken helemaal op. Hij blikt terug op zijn parcours.

Vóór Beerschot dateerde je laatste goal al van 16 februari 2019. Dat was met Saint-Mirren tegen Aberdeen in de Schotse eerste klasse. Was het een opluchting?

‘Ja, enorm, al had ik ondertussen ook wel gescoord met de nationale ploeg ( op 18 november 2019 tegen Costa Rica, nvdr). Maar dat is niet hetzelfde. Dat heeft niet dezelfde impact, laat ons zeggen. Enfin, ik denk dat die opluchting wel doorschemerde in mijn goals. De speler die je sinds kort ziet, is er een die op revanche uit is en die een geweldige honger heeft om zijn kwaliteiten te tonen. Dus ja, die twee goals tegen Beerschot en Standard gaven me veel zuurstof, want ik heb de voorbije twee jaar veel afgezien. Ik ben fier dat ik mijn hoofd nooit heb laten hangen en dat ik nu kan tonen dat ik nog altijd kan scoren. Dat is altijd mijn sterkte geweest.’

Marc Brys, nu trainer van OHL, had dat eerder bij STVV nochtans niet gezien in jou. Wat liep er mis met hem?

‘Persoonlijk heb ik nooit een probleem gehad met hem. Misschien had hij er een met mij, maar dat heeft hij me nooit gezegd. We zijn geen van beiden grote praters, dus heb ik nooit uitleg gekregen en ook nooit gevraagd. Maar goed, hij waardeerde mijn speelstijl allicht niet. Zelf heb ik altijd geweten dat ik het niveau had om in België te slagen, dus wilde ik niet vertrekken. Dat had ik kunnen doen, maar ik wou bewijzen dat ik ondanks de concurrentie mijn plaats had in deze ploeg.’

Je atypische speelstijl vertelt het verhaal van een backpacker die gevormd is in Frankrijk en via Portugal, India, Schotland en de lagere afdelingen in Engeland uiteindelijk Haïtiaans international geworden is. Ben je trots op je parcours?

‘Vooral tevreden dat ik al die culturen heb leren kennen, dat ik de kansen die zich aandienden heb kunnen grijpen, dat ik daartoe de moed heb gehad. In Engeland ontdekte ik de magie van de stadions, van de fans, van de religie die voetbal daar is in de lagere afdelingen. In Coventry en Oldham, maar zelfs in Wolverhampton ademt heel de stad voetbal. Daar kun je in vierde klasse spelen en toch beschouwd worden als een grote speler. Ook in India is dat zo. Daar speelden we thuis in een stadion van 72.000 plaatsen. Ze zeggen dat cricket de sport nummer één is in India en dat klopt wel, maar in vier maanden in Kochi, een stad met 2 miljoen inwoners, kon ik nooit mijn hotel verlaten zonder dat ik om een foto werd gevraagd. De passie is niet zo hevig als in Engeland, maar ze is er wel.’

Komend weekend speel je je eerste Limburgse derby. Heeft dat nog betekenis voor iemand als jij, die de wereld heeft rondgereisd?

‘Ik heb weinig derby’s gespeeld in mijn leven. Enkele bij de jeugd, in Bretagne, met Vannes en Lorient – ik heb voor beide clubs gespeeld. Ik heb ook voor Laval gespeeld, dat daar niet veraf ligt. Maar misschien speel ik ooit ook nog eens voor Genk, hé! ( lacht) Alle gekheid op een stokje, een derby moet je niet spelen, maar winnen. Dat is zoals een finale. In de club wordt daar al een tijdje over gesproken. Het is een match die we vooral willen winnen voor onze supporters. In de huidige context zelfs nog ietsje meer.’

In ze zomer van 2016 kende je een kort avontuur bij het Portugese Tondela. Die club schoof je aan de kant vanwege een vermeend hartprobleem. Een jaar later doorstond je nochtans probleemloos de medische tests bij Wolverhampton. Hoe zat dat?

‘Je begrijpt wel dat er geen enkel probleem was als ik bij een mooie club als Wolverhampton mocht tekenen. Ik heb geen zin om daar nog over te praten, want dat heeft me al meer kwaad dan goed gedaan. Ik hou het erop dat niet alles koosjer was bij die club.’