Frank Arnesen, de sportief directeur van RSC Anderlecht, is iemand die de Ajaxcultuur kent. ‘Maar krijgt hij tijd om zijn denkbeelden over te planten,’ vraagt Jacques Sys.
Voetbal als kunstvorm. Zo staat het verderop in dit blad na de bijna historische overwinning van Ajax op Real Madrid. Parallellen met het verleden werden hier en daar getrokken. De Amsterdammers pakten in hun gouden periode uit met totaalvoetbal waarbij de tegenstander over het hele veld werd opgejaagd. De verdedigers waren de eerste aanvallers, de spitsen dienden hun defensieve taken secuur uit te voeren. De illustere trainer Rinus Michels claimde dat hij de uitvinder was van dit avant-gardistisch spel, maar in feite profiteerde hij van de denkwijze van zijn superspeler Johan Cruijff. Door hem werd er belang gehecht aan ruiten en driehoeken op het middenveld, net als aan de meevoetballende doelman. En Cruijff pleitte voor het vol inzetten op de eigen talentvolle jeugd.
Het Ajaxmodel is een voorbeeld voor vele clubs.
Dat laatste is door de jaren heen zo gebleven. Frenkie de Jong en Matthijs de Ligt zijn de exponenten van deze filosofie, al investeert de club meer dan vroeger ook in buitenlandse spelers. Niettemin geldt het Ajaxmodel als voorbeeld voor vele clubs.
Ook Anderlecht verwees daarnaar toen Michael Verschueren en Frank Arnesen op een persconferentie als de nieuwe sterke mannen werden voorgesteld. Ook paars-wit streeft naar het doorstromen van jongeren, toen in het begin van het seizoen bleek dat er in het eigen patrimonium meer talent zit dan aanvankelijk gedacht. Intussen is ook Yari Verschaeren doorgegroeid. Die weg moet verder worden ingeslagen. Frank Arnesen is in ieder geval iemand die de Ajaxcultuur kent. Maar of hij tijd krijgt om zijn denkbeelden over te planten?
Geduld hoort niet echt bij Anderlecht dat zich na een roerig seizoen alsnog weet te plaatsen voor play-off 1. Eén lange zoektocht was deze voetbaljaargang voor de recordkampioen. Met twee trainers, verschillende spelconcepten en in de competitie 32 opgestelde spelers. Wordt er in de toekomst met Fred Rutten verder gegaan of is de Nederlander niet meer dan een overgangsfiguur? Tegen KV Kortrijk kreeg Rutten in ieder geval Anderlecht weer aan het voetballen. Dat kan een momentopname zijn in deze grillige ploeg. Los daarvan: wat zijn straks de opties op de transfermarkt? Is er voldoende financiële ruimte om de ploeg echt te versterken, de aangekondigde kapitaalverhoging ten spijt?
Ongezien in het doorgaans opportunistisch trainerswereldje was de manier waarop Gert Verheyen van KV Oostende afscheid nam. Geen opstapvergoeding, maar een eerlijke (zelf)analyse: hij achtte zich aan de kust niet meer in staat verder te functioneren. Toen Verheyen in Oostende trainer werd, was hij een en al zelfvertrouwen. Hij kondigde aan langs de lijn nooit te zullen reageren op arbitrale beslissingen en hield zich daar grotendeels aan. Maar hij verkeek zich op de kwaliteit van zijn spelersgroep. Verheyen schoof alles opzij voor zijn job en verloor het vermogen om te relativeren. Ook niet toen hem dat herhaaldelijk werd gezegd. Benieuwd of zijn attitude wat dat betreft verandert als hij eventueel bij een andere club, met ongetwijfeld ook onvolmaaktheden, binnenstapt. Gert Verheyen moet zich over een en ander bezinnen.
Vreemd dat Verheyen tijdelijk wordt opgevolgd door Hugo Broos, terwijl er voor een sportief directeur op dit moment toch andere prioriteiten moeten zijn. Het valt te hopen dat KV Oostende in zijn zoektocht naar een nieuwe trainer niet in de gebruikelijke vijver vist. Maar het is de vraag hoe financieel sterk de kustploeg, die absoluut nood heeft aan nieuwe spelers, nu nog staat? Wat kan er en wat niet? Is het ook daarom dat Peter Callant de eer aan zichzelf hield? In afwachting daarvan toonde KV Oostende zaterdag op KAA Gent alvast karakter. Het onderging de wet van de sterkste, maar werd nooit weggespeeld. Een straaltje licht in donkere tijden.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
