Het ene Lille is het andere niet: op bezoek bij amateurclub KVC Lille United

Hoe doen clubs uit kleine dorpen het in het nationale voetbal? Deze week: KVC Lille United, een club uit de Kempen die in derde nationale amateurs vertoeft.

Het wereldnieuws haalt de voetbalclub uit het Kempense Lille maar zelden. Tenzij die twee keer toen bezoekende supporters van een buitenlandse ploeg in de Kempen strandden voor een Europese match en zich, toen ze het stadion van Lille niet meteen vonden, afvroegen waar ze terechtgekomen waren. Uiteindelijk kwamen ze te weten dat het Belgische en het Franse Lille 160 kilometer uit mekaar liggen. Dat is, zonder file, een goeie twee uur autorijden.

‘Die mensen zijn hier toen goed opgevangen, en weer op de goeie weg gestuurd’, zegt Jef Proost, al 46 jaar voorzitter van de voetbalclub uit Lille, die in 1938 mee opgericht werd door zijn vader. ‘De eerste keer waren het supporters van Liverpool die met de auto het kanaal waren overgestoken, de tweede keer weet ik al niet meer van waar ze kwamen.’

Doorgaans gaat het leven in de Kempen zijn gewone gang. Vorige week werden wel de jeugdtrainingen van zes tot twaalf geannuleerd wegens covid, waardoor ook een plaatselijke school de deur sloot.

Fusie

Afgelopen zomer veranderde de club van naam. KVC Lille United is het resultaat van een fusie tussen het vroegere FC Lille, met kleuren geel en zwart, en VC Poederlee, de voormalige derdeklasser die de voorbije decennia was afgezakt naar de laagste provinciale reeksen, met kleuren groen en rood. ‘Die kleurenkwestie was in twee minuten opgelost’, zegt Proost. ‘Geel en groen zijn onze eerste uitrusting, rood en zwart de tweede. Zodat alle kleuren er nog bij zitten.’

De aanleiding was dat de gemeente Lille een zwembadcomplex wil bouwen op de huidige terreinen waar Lille al 33 jaar voetbalt. Daar zou de nieuwe club vanaf het seizoen 2022-2023 voetballen. In ruil daarvoor krijgt de club na de fusie met Poederlee een nieuw complex in die deelgemeente. De fusie ging alvast door, maar de verhuis zal op zijn minst opschuiven, want na een klacht van buurtbewoners werd geen omgevingsvergunning toegekend. Normaal was men per 1 augustus begonnen met de bouw van de nieuwe accommodatie, maar dat loopt dus op zijn minst vertraging op, al gaat de voorzitter er vanuit dat het project in orde komt.

Over de fusie met Poederlee is Jef Proost tevreden. Hij hoopt dat de fusiebesprekingen met de club uit een andere deelgemeente, Gierle, straks hervat worden. Die club speelt in vierde provinciale met een elftal met bijna allemaal spelers uit eigen jeugd, die ook al deel uitmaakt van een omvattende jeugdwerking van de drie clubs. Op een dag hoopt de voorzitter dat er ook iets met de voetbalclub uit Wechelderzande kan gedaan worden, de vierde deelgemeente van Lille, ‘maar dat ligt moeilijker omdat de autosnelweg naar Eindhoven daar tussen ligt.’

Bosmanarrest

Uiteindelijk, besluit hij, is dit een reeks waar een vereniging als Lille thuishoort, nadat hij de club sinds zijn aantreden zag stijgen vanuit vierde provinciale. ‘Ineens speelden we een paar jaar naeen kampioen, terwijl dat niet zo gepland was. Maar die ploeg bleef toen nog samen.’ Dat was voor het Bosmanarrest. Een gebeurtenis die Proost zich nog herinnert: ‘Net in die periode gingen wij op bezoek bij Wezet toen Bosman daar nog speelde. Er was toen een cameraploeg uit Frankrijk voor een reportage over hem naar aanleiding van dat arrest, maar hij speelde toen niet mee; hij moest in het kader van dat arrest ergens naartoe. Op die manier zijn wij toch in beeld geweest in een Franse reportage. Mooi toch?’

Vandaag is het leefbaar, vindt de voorzitter. ‘Ook al is de tijd dat we tegen Zwarte Leeuw 700 toeschouwers trokken allang voorbij. Nu zijn we tevreden als dat in zo’n derby nog de helft is. Gelukkig hebben we in deze reeks een heel aantal derby’s. Dat houdt het levend.’ De doorstroming vanuit de jeugd kan nog iets beter, ‘maar het is niet makkelijk om nieuwe, goeie jeugdtrainers te vinden, net zoals het een probleem is om voldoende vrijwilligers aan te trekken.’

Af en toe voetbalt eens een grote naam voor de club, zoals Gilles Swerts of Sherjill MacDonald een jaar geleden, of een Nederlander ‘omdat Eindhoven maar een half uurtje rijden van hier is. Maar die namen kwamen hier niet omdat wij ze met geld lokten, integendeel: dat waren bij wijze van spreken degenen die het minst kregen. Dat was een vriendendienst, omdat ze hun voetbalcarrière nog wat wilden rekken in een vertrouwde omgeving.’