Het grillige parcours van Pélé Mboyo: ‘Je moet soms ook eens naar jezelf kijken’

Zwitserland, de excentrieke Constantin, zijn maatje Anthony Vanden Borre en de uitdaging in Kortrijk: de voormalige tovenaar van Neerpede licht een tip op van de sluier die over zijn voorbije jaren hangt en verklaart waarom hij is teruggekeerd.

Begin juli keerde Pelé Mboyo met stille trom terug naar België, naar Kortrijk, waar zijn carrière echt van start ging in het seizoen 2010/11. Het gebeurde in alle stilte, want sinds hij drie jaar geleden naar Sion vertrok was hij, buiten een korte periode bij Cercle in 1B, quasi van de Belgische radar verdwenen. Het is een terugkeer ingegeven door een verlangen naar zijn Brusselse familie (in brede zin) maar ook naar het voetbalplezier. In slechts enkele wedstrijden bewees de 31-jarige ex-international dat men met hem nog rekening dient te houden.

Sinds je komst naar Kortrijk zien we je de linkerflank afdweilen. Dat is een verrassende positie.

Pelé Mboyo: ‘Oorspronkelijk ben ik nooit gevormd als nummer 9. Ik geloof dat Trond Sollied me daar bij Gent heeft gezet. Bij Hein Vanhaezebrouck, in mijn eerste passage bij Kortrijk, speelde ik vooral als 10. En hier is het ook, meer dan bij Gent, normaal dat ik mee verdedig.’

Je kwam als derde beste uit de fysieke testen aan het begin van het seizoen. Het bestuur was verrast over je conditie.

Mboyo: ‘En dan was mijn voorbereiding in Zwitserland nog verstoord geraakt, want gedurende een week trainde ik niet meer omdat ik bezig was met de transfer naar Kortrijk. Geloof me maar: het niveau in Zwitserland is heel goed, ze leggen veel nadruk op de fysieke conditie, voor hen is dat de basis. Na elke wedstrijd zeggen ze je hoeveel kilometers je gelopen hebt, over de dribbels spreken ze niet. Als je op training niet loopt, krijg je dat te horen. Het is een beetje zoals in Duitsland, ze zijn heel strikt. Mij heeft dat goed gedaan, ik ben blij dat ik die ervaring daar gehad heb.’

De Zwitserse competitie komt nochtans amper in de media.

Mboyo: ‘Zij stellen hetzelfde vast wat de Belgische competitie betreft. Er zijn clubs als FC Basel en Young Boys Bern, die zeker een budget hebben zoals dat van Anderlecht. Het niveau van de competitie ligt hoog, al moet ik toegeven dat ik er zelf ook niet wild van was toen men me voor het eerst voorstelde om daar te gaan voetballen.’

Zeker gezien FC Sion een staartploeg is.

Mboyo: ‘Dat was niet zo toen ik er arriveerde, destijds speelde het Europees. Maar de laatste twee jaar is voorzitter Christian Constantin verantwoordelijk voor die situatie. Dat is nogal een kerel! Qua budget zou Sion de derde club van het land moeten zijn. Er zat kwaliteit: RobertAcquafresca, Alexandre Song (ex-Arsenal, nvdr), Pajtim Kasami (Zwitsers international, nvdr), et cetera… Maar het probleem is dat de voorzitter alles op eigen houtje wil beslissen. Van de ploegopstelling tot de keuze van de kinesisten. Dat was echt du jamais vu! Daar is Abbas Bayat niks tegen. Hij beslist alles, over de afzondering, over de maaltijden… Op een dag kwam hij me vertellen dat hij over mij gedroomd had, dat ik als nummer 10 moest spelen zoals Johan Cruijff. Ik dacht dat hij een grap maakte. Maar ik werd effectief de nummer 10. Hij is voortdurend aanwezig. Hij was het die besloot om ons in januari op een militaire stage te sturen. Drie dagen leefden we als para’s, sliepen we buiten, maakten we onze tenten, aten we het rantsoen van militairen in oorlog, en noem maar op.’

Constantin staat erom bekend dat hij bijzonder excentriek is.

Mboyo: ‘Hij is in elk geval steenrijk.’

Je verdiende er meer dan bij Genk, waar je in 2013 arriveerde voor ruim 4 miljoen euro en je de transfer van het jaar was?

Mboyo: ‘Ja. Ik tekende eerst een contract voor drie jaar. Nadien heb ik dat verlengd, aan minder goede voorwaarden.’

Waarom heb je verlengd, als je toch weinig speelde?

Mboyo: ‘Sion kon me gratis krijgen en daardoor kon ik een mooi salaris opstrijken, maar het eerste jaar bleef ik aan de kant wegens een stressfractuur. Toen ik weer speelklaar was, merkte ik dat het lastig zou worden. In januari vroeg ik om uitgeleend te worden, zo kwam ik bij Cercle terecht. Na die zes maanden in de Belgische tweede klasse heb ik met RC Strasbourg gepraat, dat naar de Ligue 1 was gepromoveerd. Toen de voorzitter vernam dat Strasbourg me volgde, wilde hij mijn contract verlengen. Als ik dat niet zou doen, aan zijn voorwaarden, dan zou ik geen enkele speelkans meer krijgen. Uiteindelijk heb ik verlengd met twee jaar. Vorig jaar heb ik 26 matchen gespeeld en 6 goals gemaakt, maar de club bleef moeilijk doen.’

Hoe was het leven in Zwitserland?

Mboyo: ‘Heel tof. Ik woonde in een mooie streek, een beetje afgelegen. Heel rustgevend.’

Niet té rustig?

Mboyo: ‘Neen, mijn leven was goed gevuld. Ik ben niet iemand die van lawaai houdt, ik verkies de rust. Ik woonde in de bergen en verdiende goed mijn brood. Maar ik blijf een voetballer en ik kon onmogelijk tevreden zijn met de situatie. Maar als de club beter gerund werd, dan zou ik misschien tot het eind van mijn carrière in Zwitserland gebleven zijn.’

We kregen de indruk dat je vaak geblesseerd was.

Mboyo: ‘Ik heb een blessure gehad die acht maanden aansleepte, in mijn eerste seizoen. Het heeft een jaar geduurd voor ik er weer stond, maar dat was ingecalculeerd. Bij Genk had men me een herstelperiode van vijf maanden gegeven, maar ik ben bij Lieven Maesschalck geweest en die zei me dat het langer zou duren.’

‘Sinds Cercle heb ik beetje bij beetje het ritme weer kunnen oppikken en voelde ik me goed. Maar op sportief vlak bleef het bij Sion moeilijk gaan. De ene keer stond ik op de flank in een 3-5-2, een andere keer speelde ik als een 10 achter de spitsen, dan zat ik weer op de bank zonder enige reden… De voorzitter is best een goeie gast, maar hij beleeft het voetbal met te veel emoties. We hadden een goeie relatie, daarom ben ik op hem af gestapt om hem te zeggen dat we tijd aan het verliezen waren, dat ik de ploeg niks kon bijbrengen.’

‘Ik had best nog twee seizoenen kunnen blijven, rustig, op het gemakje. Ik verdiende veel meer dan bij Kortrijk. Maar ik heb hem gevraagd om me gratis te laten gaan. En hij zei meteen dat hij me geen stokken in de wielen zou steken. Toen Kortrijk me belde, was dat voor mij de ideale bestemming.’

Had je andere opties?

Mboyo: ‘Ik kon ook naar Turkije en naar Israël. Maar ik wilde naar België terugkeren, vooral om mijn investeringen op te volgen. Ik heb een vzw opgericht, MadeinB, en ik heb enkele projecten in Brussel die nog niet gefinaliseerd zijn. Ik wil ook mijn trainersdiploma halen. En ik heb de ambitie om samen met Anthony Vanden Borre een provinciaal clubje uit Brussel hogerop te brengen. Maar dat vergt tijd.’

Waarom wil je met een nieuwe Brusselse club beginnen?

Mboyo: ‘Om de jeugd vooruit te helpen. We kennen genoeg kinderen in Brussel die talent hebben maar geen club. Het dient vooral een sociaal doel. Ik heb heel wat projecten in mijn hoofd.

Waar sta je in je carrière, voor jouw gevoel?

Mboyo: ‘Op mijn 31e sta ik dichter bij het einde dan bij het begin, maar ik heb nog wel ambities. Maar zelfs bij Gent heb ik nooit gezegd: ik ga zoveel goals maken om na dat kampioenschap te kunnen vertrekken. Zo zit ik niet ineen. Hier wil ik het maximale geven voor Kortrijk en zo goed mogelijk spelen. Mijn ambities hangen af van hetgeen ik laat zien. In het voetbal stellen ze soms filmpjes samen zonder veel af te weten van de persoon in kwestie. Daarom spreek ik mijn ambities ook niet uit, dan kan alleen maar nadelig uitvallen. Ik zwijg, ik werk hard en dan zullen we wel zien. Wanneer ik met vakantie ben, dan train ik. Ik amuseer me niet met schnabbels of filmpjes, ik werk. Op kerstavond zat ik bij Lieven Maesschalck om te trainen. Maar de buitenwereld ziet dat allemaal niet.’

Speel je nog voor het geld?

Mboyo: ‘Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik helemaal niet voor het geld speel. Voetbal is mijn beroep. Maar het is niet de voornaamste motivatie. Momenteel speel ik veeleer voor een project, op een plek waar ik iets kan betekenen. Bij Kortrijk heb je een kwaliteitsvol project en goeie spelers. Wanneer ik ’s morgens opsta, heb ik zin om te gaan trainen. Ik wilde naar een club waar ik alleen aan voetbal moest denken. Bij Sion was dat net omgekeerd. Ik weet dat ik mijn keuze voor deze club niet ga betreuren. En we hebben een uitdaging: play-off 1 halen.’

Is dat haalbaar voor een club als Kortrijk?

Mboyo: ‘Ja. Er zijn de vijf groten en dan is er altijd een verrassing. Dat kunnen wij zijn. Wij hebben kwaliteit, met een mix van spelers die hun echt waarde willen tonen en jongeren. Vorig jaar speelde Kortrijk al een uitstekend seizoen, met een zevende plaats. Het liet zich toen het ticket voor play-off 1 nipt ontfutselen.’

Was je verrast dat Kortrijk je contacteerde?

Mboyo: ‘Ik denk dat er in België twijfels over mij waren. Maar ik was niet ongerust, de wereld van het voetbal is groot genoeg. Ik heb nooit naar een van mijn ex-clubs gebeld, zoals veel spelers dat doen, om terug te mogen komen. Als je me wilt, bel me. Ik heb geen zin om naar een club te gaan die me niet echt moet hebben.’

Je begrijpt toch dat men meer had verwacht van spelers zoals jij, Geoffrey Mujangi Bia of Anthony Vanden Borre?

Mboyo: ‘Dat begrijp ik heel goed. Zeker als je weet dat Anthony Vanden Borre al op zijn zestiende bij de nationale ploeg zat. Maar je krijgt de carrière die je verdient. Men kan ons van alles verwijten, maar we zijn erin geslaagd om profvoetballer te worden. Ik heb heel wat spelers gekend die sterker waren dan wij en die het niet gemaakt hebben. Omgekeerd hadden we bij de jeugd van Anderlecht nooit gedacht dat Dries Mertens zo’n carrière zou maken. De mens heeft altijd de neiging om zich heen te kijken, maar je moet soms ook eens naar jezelf kijken om te zien welke weg je hebt afgelegd. Ik ben iemand die gelooft in God en in het lot. We hebben niet allemaal dezelfde levenservaring of dezelfde achtergrond. Ik ben trots op hen. Ik ben trots op Anthony, op Geoffrey of Hervé (Kage, nvdr)? Waarover zouden wij moeten klagen? We moeten blij zijn met hetgeen we gerealiseerd hebben. En om al die spelers met wie ik samengespeeld heb nu bij grote clubs te zien, daar ben ik ook trots op. Wanneer ik Michy (Batshuayi, nvdr) op tv zie, dan is dat alsof ik daar zelf speel. Misschien was hij op een bepaald moment beter omringd, misschien wat sterker, meer professioneel. Maar desondanks heb ik gedaan wat ik moest doen.’