Het seizoen zit erop, de kampioen en de degradant zijn bekend, hoog tijd dus om alle clubs in onze Jupiler Pro League door te lichten. Vandaag: Zulte Waregem kan beginnen aan de wederopbouw.
Het resultaat
Meer nog dan door het teleurstellende eindklassement, het slechtste sinds de club in 2005 aansloot bij de elite, werd het seizoen voor Essevee gemarkeerd als het einde van een periode.
Aan de zeer lange samenwerking met Francky Dury kwam een einde, zonder twijfel omdat het afbreken van de verbintenis eindelijk betaalbaar was maar natuurlijk ook omdat de club alleen maar kon vaststellen dat de angst voor degradatie systematisch toenam.
Timmy Simons en Davy De fauw namen het van Dury over, maar na een passage van meerdere maanden als getuige op de oefenvelden van Zulte Waregem slaagden zij er evenmin in om een moderne wind te laten waaien aan de Gaverbeek.
Het behoud werd bijna tegen eigen kunnen in verzekerd en lijkt meer te zijn veroorzaakt door de zwakte van de concurrentie dan door de eigen kwaliteiten, al beschikte het team met Zinho Gano en Jelle Vossen over twee spelers die de kaap van tien doelpunten konden ronden.
Het spel
Dat er voortdurend werd gependeld tussen een verdediging met vier en een versterkte met vijf wijst veel minder op tactische flexibiliteit dan wel op een vergeefse zoektocht naar evenwicht. Noch Dury, noch zijn opvolgers slaagden erin om een defensief fundament die naam waardig te bouwen – gebonden als ze waren aan een spelerspotentieel dat weinig ruimte liet voor een moderne benadering.
Vooraan onvoldoende beweeglijk om een pressing uit te voeren, achteraan te onzeker om een laag en compact blok op te trekken. En dus ‘zwom’ het team constant tussen die twee opties in, wat de wedstrijden van Zulte Waregem vaak iets geks gaf, soms iets spectaculairs, maar nooit iets gecontroleerd.
Op het einde van het seizoen waren er individuele flitsen nodig om een ploeg te redden die nooit een collectief verhaal vond. De dominantie in de lucht van Zinho Gano, de flair van Jelle Vossen in het strafschopgebied en de geniale invallen van Jean-Luc Dompé op de flank leidden tot 42 doelpunten, maar van een offensief plan was nooit sprake. Aan de andere kant van het veld speelde de zwakte in het omschakelen de defensie parten: onvoldoende beschermd door een middenveld zonder energieke profielen werden de verdedigers voortdurend geconfronteerd met grote ruimten die ze onvoldoende konden afdekken.
Speler: Jean-Luc Dompé
Lange tijd werd zijn nummer 17 in goud omcirkeld, wat zijn status van beste aangever van het kampioenschap uitdrukte. Een teken ook dat de offensieve slagkracht van zijn team afhing van zijn dribbels en voorzetten. Vijf assists aan Zinho Gano, plus een karrevracht aan acties om vanop zijn flank een onschuldige bal om te zetten in een doelkans: Jean-Luc Dompé deed zijn uiterste best. Zijn gebreken spoorden met die van het team. In een onregelmatig presterend elftal dat geen constante in zijn spel kreeg, werd hij veroordeeld tot de rol van flitsenvoetballer.
Jong talent: Dion De Neve
Het voordeel van chaotische teams is dat ze vaak jonge spelers de kans geven om uit te blinken op basis van energie en discipline. Dion De Neve werd aanvankelijk vaak in de loop van wedstrijd ingebracht en zijn geestdrift en lef compenseerden dan zijn gekort aan technische verfijning. Hij verwierf een vaste stek, maar verdween op het einde van het seizoen weer uit het basisteam toen bleek dat zijn toekomst elders zou liggen. De doorbraak van De Neve is de moeite van het signaleren waard, maar illustreert ook de limieten van de Waregemse vijver en het armoedige voetbal dat Essevee op de mat legde.
Cijfer: 14,31
Dat Sammy Bossut ondanks de dalende lijn van zijn loopbaan een handvol mirakelsaves verrichte, geeft ook aan dat de derde doelman van de Rode Duivels op het WK 2014 meer werd gesolliciteerd dan hij allicht had gedacht en gewenst. De cijfers bewijzen dat. Essevee moest per wedstrijd gemiddeld 14,31 doelpogingen van de tegenstander toestaan, het slechtste cijfer van alle ploegen uit de Jupiler League. Het verraadt hoe vaak de verdediging dit seizoen bloot stond aan gevaar en, in de steek gelaten door de rest van het slecht georganiseerde geheel, herhaaldelijk in het eigen strafschopgebied brandjes moest blussen.
Toekomst
Na vele jaren onder de almachtige aanwezigheid van Francky Dury, die zichzelf niet altijd even vlug vernieuwde als het voetbal zelf, wil Zulte Waregem nu een grote sprong voorwaarts, richting moderniteit, uitvoeren. Het team liep dit seizoen vol van oude gloriën en kreunde onder gemiddelde leeftijd van de spelers – de hoogste in 1A. Anders dan bij AA Gent en Club Brugge, nog twee clubs met een spelerskern met hoge gemiddelde leeftijd – konden de veteranen van Essevee hun ervaring niet verlengen tot sterke prestaties.
Een drastische verjonging dringt zich op en de jacht op spelersprofielen die meer en beter aansluiten bij de eisen van het moderne voetbal is open. Volgt die grootschalige personeelswissel er niet, dan dreigt Zulte Waregem verder weg te zakken – het eindklassement van de afgelopen jaren toont een gevaarlijk dalende curve. Mbaye Leye – zijn debuut als hoofdcoach lokte nog gemengde beoordelingen uit – krijgt de zware opdracht om Timmy Simons op te volgen en Zulte Waregem te (bege)leiden in wat een nieuwe verhaal moet worden.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
