Het seizoen zit erop, de kampioen en de degradant zijn bekend, hoog tijd dus om alle clubs in onze Jupiler Pro League door te lichten. Vandaag: hoe promovendus Union ei zo na kampioen werd.
Het resultaat
Nadat het vorig seizoen kampioen werd in 1B, miste Union op een haar na de kans om dat kunstje over te doen in de hoogste Belgische klasse. De Brusselaars hebben in het zog van KV Mechelen, OH Leuven en Beerschot, nog maar eens bevestigd dat de promovendi van een veel hoger niveau zijn dan werd verwacht. Door zo lang aan kop van het klassement te staan en zich razendsnel te kwalificeren voor de Champions’ Play-offs, hebben ze alle verwachtingen overtroffen – en nog niet een klein beetje. Maar na de eindstrijd tegen Club Brugge zal de ontgoocheling voor eeuwig blijven dat ze hun droom op het einde niet hebben kunnen verwezenlijken.
Union telde dit seizoen maar zeven nederlagen – waarvan drie tegen de kampioenen uit Brugge -, heeft vier keer de scalp genomen van Anderlecht in de Brusselse derby, had de beste aanval en verdediging na de reguliere competitie en miste alleen de kers op een indrukwekkende taart door in de play-offs op een onoverwinnelijke Simon Mignolet te botsen. Meer dan een plots sprookje, leek dit verhaal op een statement van een historische club die zich opnieuw op de nationale voetbalkaart heeft gezet.
Het spel
Heeft Felice Mazzu, bestempeld als ultraverdedigende coach tijdens het gros van zijn periode als coach in 1A, wraak genomen met een uiterst productieve ploeg die ver boven de zeventig keer scoorde dit seizoen? Zijn Union was vooral solide en voelde zich comfortabel als het zich voor doel kon organiseren en de bal aan de tegenstander kon overlaten, maar het waren vooral de aanvallende animaties die de supporter en neutrale kijker deden kirren van plezier. Met een goeie linkerflank, steunend op de techniek van Loïc Lapoussin, een Deniz Undav die sterk was met de rug naar doel, de diepgang van Dante Vanzeir en het onophoudelijk gebrul van Bart Nieuwkoop deed Union iedere tegenstander pijn.
De looplijnen waren verzorgd en keurig uitgevoerd. De diagonale sprints van Teddy Teuma en Lazare Amani zorgden voor chaos in de meeste verdedigingen van 1A, om nog maar te zwijgen van het ruimtegevoel van Casper Nielsen, altijd op de juiste plaats en met voorsprong op zijn tegenstander. Union was dan misschien geen toonbeeld van balbezit, maar het was een schouwspel vol beweging en duizeligmakende runs.
De speler: Deniz Undav
Meer dan dertig keer was hij beslissend en hij gaf als topschutter van de competitie zelden de indruk voor eigen belang te gaan. Undav heeft een uitzonderlijk palet aan kunsten tentoongespreid in het jaar dat de wereld hem ontdekte. Ondoordringbaar met zijn rug naar het spel en alomtegenwoordig op de helft van de tegenstander, laat Deniz Undav verdedigers lijden, figuurlijk en soms ook wel heel letterlijk. Sommige aanvallers zijn geen doelpuntenmakers, anderen scoren dan weer zonder ooit echt deel te nemen aan het spel van het team. Maar Deniz Undav, die was beide dit seizoen.
De youngster: Siebe Van der Heyden
In een land dat niet dik zit in verdedigers en al zeker niet verdedigers met een goeie linkervoet, heeft Siebe Van der Heyden alles om het te maken. Na de wedstrijd leidt hij de gezangen van de supporters, tijdens de match toont hij wat hij allemaal kan: hij lijkt nu al een geroutineerde verdediger en hij is moeilijk te dribbelen of onder druk te zetten dankzij een fijne techniek in de heropbouw. Het is geen toeval dat hij een paar maanden geleden werd opgeroepen voor de Rode Duivels.
Het cijfer: 8,71
Veel werd gezegd en geschreven over het aanvallende duo, goed voor 50 goals dit seizoen, maar Union schitterde ook aan de andere kant van het veld en niet alleen omdat Anthony Moris in de vorm van zijn leven verkeerde. Het achterste trio, geleid door een Christian Burgess die een meester werd in het ontwapenen van tegenaanvallen, liet slechts kruimels over aan de aanvallers van de concurrenten. Met 8,71 schoten per wedstrijd werden de Brusselaars de nationale maatstaf op dat gebied.
De toekomst
Het is het klassieke verhaal van onbekende spelers die hun doorbraak beleven in een club die te klein voor hen is geworden. Meestal gaat zo’n sprookje gepaard met een massale exodus aan het einde van het seizoen, wanneer de droom voorbij is. Ondanks de steun van de rijke eigenaren en af en toe een duwtje in de rug van Brighton, zal Union komend seizoen niet meer kunnen rekenen op Kaoru Mitoma en Deniz Undav, die hun geluk gaan beproeven bij de Seagulls. En sommige andere revelaties, met Casper Nielsen op kop, zouden ook wel eens hogerop hun kans kunnen gaan wagen.
Zal Union straks haar concurrentievermogen kunnen behouden ondanks het onvermijdelijk vertrek van de vele sterkhouders? De rekrutering, die al van onschatbare waarde was om deze groep te bouwen, zal opnieuw op de proef worden gesteld om Felice Mazzu in staat te stellen volgend seizoen opnieuw bovenin mee te doen. De Brusselaars willen duidelijk voorkomen dat deze uitzonderlijke campagne een unicum is. Union wil deze ervaring vooral zien als de eerste van een project waarbij het zich opnieuw opwerpt als een nationaal bolwerk.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
