Artistiek en ongrijpbaar, het zijn twee karakteristieken die bij Mehdi Carcela passen. In Sport/Voetbalmagazine verklaren de Standardspeler en zijn moeder waar dat vandaan komt.
‘Om gelukkig te zijn moet hij kunnen bewegen’, zegt zijn moeder Najat in een gesprek met Sport/Voetbalmagazine. Ze benadrukt dat haar zoon altijd respect toonde voor zijn ouders. ‘Zelfs tijdens zijn puberteit en adolescentie heeft hij altijd naar ons geluisterd en onze beslissingen gerespecteerd. Hij ging ook niet uit tot ’s nachts, iets waar veel jongeren zich wel aan bezondigen.’
Ondanks zijn tengere lichaamsbouw liet hij zich nooit doen. ‘Hij was klein en mager, maar wel gespierd’, weet Najat, zoals Bruce Lee, een bijnaam die hij kreeg als kind.
‘Ik was fan van zijn personage, van die films. En ik vocht zoals hij’, grijnst Mehdi. Zijn jeugd heeft hem gekneed en hij kijkt er met nostalgie op terug, zoals Michael Jackson dat deed, nog een mentor uit zijn jeugd. ‘We waren in ons gezin allemaal fan van Michael Jackson’, vertelt Najat. ‘Wanneer we zijn muziek afzetten, begon Mehdi zelfs te huilen. Zijn dochter is nu ook een grote fan.’
Naaste het sportieve zit er ook een artistiek kantje in de familie. Mehdi’s grootvader was zanger, zijn zus is gepassioneerd door flamenco, zijn broer kreeg als bijnaam ‘de kleine poëet’ en zijn oom was mannequin. Najat: ‘Mijn broer liep heel wat modedefilés en hij was ook stylist.’
‘Ik was ook altijd ergens anders’, vult Mehdi aan. ‘Ik heb altijd zin gehad om te ontsnappen, om niet op anderen te lijken. Ik wil geen meeloper zijn.’
Een hekel aan routine
‘Hij hield van sterren,’ aldus Najat, ‘van astrologie, ook nu nog. Hij is een dromer die altijd in zijn eigen wereld geleefd heeft. Zijn vader was vroeger ook zo, en ik ook een beetje. Hij heeft alleszins al mijn dromen gerealiseerd, zoals dit huis dat hij voor mij gekocht heeft. Ik heb hem nooit iets moeten vragen, hij deed alles uit zichzelf. Hij denkt meer aan zijn familie dan aan zichzelf. Van bij zijn debuut in de eerste ploeg zei hij me: “Mama, ik ga slagen als profvoetballer en voor jou een huis kopen.” Nu hebben we een huis in Marokko en eentje in Luik. Uiteraard ben ik daar heel blij om, maar geluk is geen kwestie van geld. Ik ben gelukkig omdat ik drie fantastische kinderen heb, die alle drie nog heel dicht bij hun moeder staan.’
Wie hij is naast het voetbalveld, dat weten de mensen niet, zegt Mehdi: ‘Ik ben iemand die niet houdt van regels en die vaak niet begrepen wordt door anderen. Op de voetbalwereld ben ik nooit verliefd geweest. Voor buitenstaanders lijkt het een mooi wereldje vol glitter en glamour, maar er lopen veel slechte mensen in rond. Ooit wil ik mijn rugzak pakken en zonder gsm een wereldreis maken, om zo het voetballeven achter mij te laten en te vergeten. Die regeltjes, die routine, altijd op hetzelfde uur gaan slapen: ik heb er een grandioze hekel aan. Dat wil ik ontvluchten.’
‘Samen met zijn mama’, lacht Najat. ‘We hopen dit jaar samen naar Mekka te gaan. Insjallah.’
