‘Het ongeduld bij clubs en supporters wordt steeds groter’

Hoofdredacteur Jacques Sys merkt op dat clubs steeds sneller overgaan op drastische beslissingen en dat die niet altijd even goed zijn. ‘Ieder trainersontslag is in wezen ook een nederlaag voor het bestuur.’

Het was opvallend hoe Peter Croonen tijdens een lang interview met dit blad, in februari van dit jaar, de lof zong van Hannes Wolf. Hij werd haast lyrisch over de verfrissende aanpak van de Duitser. Ook deze zomer nog was iedereen in Genk ervan overtuigd dat Wolf de juiste man op de juiste plaats was. Heel goed bleek hij kennelijk ook doorgelicht zijn, een ontslag bij Hamburg en VfB Stuttgart, waar hij goed begon maar vervolgens wegzakte, ten spijt.

Het zijn de resultaten die alles in het voetbal bepalen. De complimenten over de aanpak van Wolf stroomden de afgelopen weken weg, de trainer klonk somber, hij zocht naar iets dat hij niet vond en praatte met een opmerkelijke openheid over zijn radeloosheid. Dat zet je als trainer ook op de groep over. Wolf kreeg geen aan elkaar klittende ploeg op het veld en werd ontslagen. Meteen kondigde de club aan naar een coach te zoeken die offensief voetbal predikt en met jonge voetballers wil werken. Vervolgens circuleerden de namen van Frank Vercauteren en Jess Thorup. Twee trainers met een totaal verschillende filosofie, al is er bij Vercauteren, die KRC Genk in 2011 kampioen maakte, ongetwijfeld ook een hang naar nostalgie. Heel moeilijk zijn niettemin de criteria te bepalen die clubs bij de keuze van hun trainer volgen. Alsof er geen clubcultuur bestaat.

Ook KAA Gent bracht dat in de praktijk toen het na het afscheid van Jess Thorup voor László Bölöni koos. Het blijft vreemd dat Wim De Decker de club niet wees op het gegeven dat Bölöni niet bij het DNA van de Buffalo’s paste.

Maar het zijn in de eerste plaats de verantwoordelijke bestuurders die hun huiswerk goed moeten doen. Ieder trainersontslag is in wezen ook een nederlaag voor hen. Dat fouten en verkeerde inschattingen worden toegegeven, zoals de Gentse voorzitter Ivan De Witte dat nu deed, zijn zeldzaam, al had hij in de gegeven omstandigheden geen andere keuze.

Met vier trainerswissels in vier weken valt het op dat het ongeduld steeds groter wordt en het moeilijk blijft om in crisismomenten het hoofd koel te houden. Ook supporters uiten steeds sneller hun ongenoegen. Zij wegen mee op het beleid. Bij Antwerp werd er na een acht op achttien al door een deel van de aanhang gevraagd om het ontslag van Ivan Leko, net zoals bij RE Mouscron, waar er ook al om het vertrek van Fernando Da Cruz wordt geroepen. Het bestuur declameert dat de Fransman zich geen zorgen moet maken, al hoef je met dat soort uitspraken eigenlijk geen rekening te houden. Tegen KAA Gent viel het zaterdag weer op dat het de Henegouwers, met een te jong elftal, aan kwaliteit ontbreekt.

Bij KV Mechelen blijft de eerder zo geprezen Wouter Vrancken terecht buiten schot omdat de ploeg goed voetbalt, zoals zondag ook op KRC Genk bleek, waar rood-geel nogal wat doelkansen had. Maar ook hier zullen punten uiteindelijk van doorslaggevende aard zijn. Bij Waasland-Beveren valt er de moedige Nicky Hayen weinig aan te wrijven en is het wachten op versterking. Maar ook daar zal het tij moeten keren.

Ongeduld is er bij SV Zulte Waregem waar de spelers tegen Club Brugge blijk gaven van een ontluisterende mentaliteit. Ook hier mokken de supporters. Al langer is het bekend dat de meningen over trainer Francky Dury binnenskamers verdeeld zijn. Maar Dury heeft een contract dat tot medio 2024 loopt. Ook met twee nieuwe assistenten krijgt hij de ploeg niet op de rails. De verdediging is een zeef en spelers die vorig seizoen sterk begonnen, zoals Saido Berahino, zijn nu nog maar een schim van zichzelf.

Zo dobbert de voetbalwereld verder. Met opties die steeds weer overboord worden gekieperd.