Barry Boubacar Copa is de absolute tegenpool van een no-nonsensekeeper, die eieren (lees: geen tegendoelpunten) voor z’n geld kiest en in vele gevallen een doodgewone, grijze muis binnen het elftal is.
‘God heeft voor mij iets groters in petto‘, klonk oerparochiaan Barry Boubacar Copa in november 2013 zelfzeker in een interview met VRT-journalist Sammy Neyrinck. Wie ’s mans geprezen godheid ook mag zijn, hij of zij had de Ivoriaanse doelman zich zopas driemaal doen omdraaien in een thuisduel tegen Club Brugge. Anderhalf jaar, een bekerwinst en een handvol onemanshows later, keepte de flamboyante goalie zich gisteren naar het summum van zijn carrière. Na een ware zandbakfinale van de Afrika Cup, waarin kansen en goed voetbal schaars waren, stopte Copa in een marathonreeks penalty’s drie elfmeters en trapte hij zelf de beslissende voorbij zijn collega-keeper. Ruim 23 jaar na de laatste toernooiwinst keert de continentale beker terug naar Abidjan, oftewel de zandbak waar Ivoriaanse voetbalcarrières als wortels uit de grond schoten en dat nog steeds doen.
Bij Copa is de term dramaqueen niet langer pejoratief
Rond de millenniumwissel ruilde Copa de Afrikaanse heimat in voor Europees professionalisme. Zowel Paul Le Guen als Christian Gourcuff posteerden respectievelijk Bernard Lama en Petr Cech onder de lat, waardoor Copa bij Stade Rennes aan de bank vastgeketend raakte. Geen seconde stond hij er in het doel, waarop hij besloot in dat op de Freethiel te gaan staan. In Beveren werd hij het sluitstuk van een garde landgenoten, waaronder Emmanuel Eboué, Arthur Boka, Yaya Touré en Gervinho. Het zwarte goud van importeur Jean-Marc Guillou bereikte in 2004 de bekerfinale (en verloren die van Club Brugge), waarna de Ivoriaanse goudhaantjes één voor één de Beverse poort achter zich dichttrokken om uiteindelijk in de voetbalkruin van Europa te belanden. Anders dan zijn land- en ploeggenoten bleef Copa zijn gekend Waaslands doelhout trouw en joeg geen lucratieve contracten bij VfB Stuttgart, Sevilla, Arsenal of Barcelona na.
De Almachtige besliste om hem ook na de degradatie van de Leeuwen in het Land van Waas te houden. Copa maakte de oversteek naar buur Sporting Lokeren, waar zijn naam in één adem werd uitgesproken met de term ‘kattensprong’, afgeleid van zijn eigenzinnige en vooral katachtige manier van ballen grijpen. Hij groeide uit tot een soort dramatist in doel, die liefst zo sensationeel mogelijk ballen uit zijn kooi houdt.
Bij Copa is de term dramaqueen niet langer pejoratief. Zijn excentrieke, maar vooral instinctieve, effectieve en bloedeerlijke stijl – hij flatert ook wel eens op een seizoen, welke keeper niet? – resulteert, charmeert en levert bij de Lokerse tricolores ook zijn eerste zilverwerk op. In maart 2012 bezorgt hij de toen 81-jarige voorzitter Roger Lambrecht ei zo na een hartinfarct, door hem na de gewonnen bekerfinale tegen Kortrijk extatisch maar onbesuisd om de nek te vliegen. Een intuïtieve actie die toont dat Copa op een dunne (doel)lijn tussen drama en extase keept, waarop hij ofwel blijft staan of die hij verregaand overschrijdt. Hij is de absolute tegenpool van een no-nonsensekeeper, die eieren (lees: geen tegendoelpunten) voor z’n geld kiest en in vele gevallen een doodgewone, grijze muis binnen het elftal is.
Op die dunne koord der emoties danste hij ook zondagavond. Na vier Afrika Cups als eerste doelman, waaronder één finale, beschikt de inmiddels 35-jarige maf over voldoende ervaring om te weten wat hij doet. De penaltysessie die het orgelpunt van drie weken Afrikaanse voetbal betekende, was delicieus voor elke voetballiefhebber met enig gevoel voor drama. Nadat de eerste twee Ivoriaanse penalty’s de mist ingingen, leken Jordan en André Ayew revanche te nemen voor de identieke finale die vader Abedi Pelé in 1993 verloor. Maar Copa, gewoonweg ‘Barry’ op Ivoriaanse keepertruitjes, ranselde de twee volgende elfmeters als een panter uit zijn goal. De russian roulette van het voetbal werd zenuwslopender wanneer het op een 3-3 uitdraaide na elk vijf strafschoppen. Alsof het een voorgeschreven voetbalverhaal was, mocht de in het hemelsblauw gehulde Copa als laatste Ivoriaan trappen. Intussen had hij al een immense show opgevoerd door al kronkelend met krampen naast zijn doel te gaan liggen en de poging van Ghana-doelman Razak uit zijn doel te ranselen. Meer dan ooit kon hij, als de in het Waasland gebleven goalie met zijn eeuwige behoefte aan sensatie, de held van de natie worden. Een prestatie die zijn Beverenmakkers, uitgezonderd Gervinho en Yaya Toure, na meerdere pogingen niet konden verwezenlijken.
Doel- en showman Copa zette de beslissende elfmeter koel als een kikker om stormde naar zijn teamgenoten. Roger Lambrecht prijst zichzelf en zijn hart wellicht gelukkig dat hij niet langs de zijlijn stond, maar wat voor Copa telt is dat hij het in dat bewuste interview bij het rechte eind had. Dat Gods wegen daadwerkelijk ondoorgrondelijk zijn. Insjallah.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier