‘In deze context moet de coach zichzelf opnieuw uitvinden en soepel schakelen’

Reinout Van Schuylenbergh, doctor in de inspanningsfysiologie, vraagt zich af wat kunnen coaches leren van corona. ‘Hij toont de weg vooruit, met creativiteit die inspireert en met oplossingen voor de toekomst.’

Al maanden houdt COVID-19 de wereld in haar greep. Terwijl de besmettingscijfers door het dak gaan, werken zorgverstrekkers zich uit de naad, sluiten horeca-ondernemers met de handen in het haar de deuren en gaan scholieren gemaskerd naar de les. Ook de sportwereld zit in de wurggreep van het virus. Ontlopen de meeste atleten en coaches de infectie, de competities en trainingen verdwijnen in een lockdown of worden door preventieprotocollen gekortwiekt. Voorwaar geen eenvoudige situatie om als coach de atleten te ondersteunen, terwijl die misschien zelf het noorden kwijt is.

COVID-19 heeft het maatschappelijk leven danig doorheen geschud en sportieve plannen weggevaagd. Als coach incasseer je de schok, net zoals je atleten. Sommige atleten zoeken heil in excessen. STRAVA stond vol met +300 km trainingsritten en Everestinguitdagingen. De Tokiodroom werd uitgesteld, dan moet de sporter de energie toch ergens kwijt? Als coach probeer je dit gedrag te begrijpen, zonder te veroordelen en houvast te bieden. In deze context moet de coach zichzelf opnieuw uitvinden en soepel schakelen om het welzijn en het prestatievermogen van de atleten te ondersteunen. Creativiteit en rolflexibiliteit wordt tot het uiterste gedreven; Darwin op zijn scherpst: aanpassen of ten onder gaan. En zo verbaast het niet dat de triatloncoach de chronometer inwisselt voor een yogamat om verwarde atleten focus en rust te bieden. Of dat de voetbalcoach het tactisch trainingsplan opzij schuift voor een Zoombegeleide conditietraining. De coach toont de weg vooruit, met creativiteit die inspireert en met oplossingen voor de toekomst.

Van zorgverleners is het bekend dat ze dermate begaan zijn met de gezondheid van de patiënten dat ze zelfzorg verwaarlozen. Zo is het doorgaans ook met de coach die zich compleet richt op de atleten en daarbij zichzelf dreigt voorbij te lopen. Een burn-out ligt dan om de hoek. Druk tijdig op de pauzeknop en neem de gelegenheid voor herbronning. Een boek, een Netflixreeks (The PlayBook is een aanrader!), een videochat, … het geeft de energie om beter gewapend de coaching op te nemen.

De rol van de sportcoach heeft overduidelijk aan complexiteit gewonnen. Sportorganisaties moeten zich de vraag stellen of hun trainersopleidingen de coach voldoende wapenen voor hun taak. Is er naast de sporttechnische verdieping voldoende aandacht voor de psyche van de sporter? Wellicht vallen hier ook COVID-lessen te leren.

Wie meer wil weten over dit onderwerp, kan terecht op de (volledig digitale) Dag van de Trainer (5 december 2020), een organisatie van Sport Vlaanderen.