Ivan De Witte over 20 jaar KAA Gent: ‘De pijn heeft geduurd tot 2007’

Ivan De Witte blikt, aan de vooravond van de clash met grote rivaal Club Brugge, terug op 20 jaar voorzitterschap van KAA Gent. Wie zijn hem in die rijkgevulde periode het meest bijgebleven?

In 1999 begon Ivan De Witte (65) aan zijn avontuur bij KAA Gent. ‘Ik ben toen voorzitter geworden op vraag van de directeur van onze hoofdsponsor, VDK-bank’, vertelt de voorzitter van de Buffalo’s. ‘Frans Verheeke maakte me duidelijk dat de schuldenpositie niet houdbaar was. Als er niets veranderde zou de club wel eens kunnen verdwijnen. Aan de stad had de club net gevraagd om borg te staan voor de toenmalige schuldenlast, geschat op tien miljoen. Hoewel ik in de raad van bestuur zat, kende ik de exacte cijfers niet vanwege een gebrek aan consolidatie van diverse vennootschappen. Toen ik op basis van hetzelfde dossier een nieuwe audit liet doen door KPMG bleek dat de schuldenlast niet 10, maar 23 miljoen euro bedroeg. Daar schrok ik toch van. Toen ben ik met mijn vrouw naar de Loirestreek getrokken om alles even goed te laten bezinken. Na tien dagen bezinning heb ik het toch aanvaard, ook omdat veel mensen uit het Gentse me steun toezegden, onder wie Frans Verheeke en ook Michel Louwagie. Ik heb toen ook contact gezocht met de stad, waarmee de club frontaal in conflict lag. Toen die ook bereid waren te helpen zoeken naar een oplossing, begon de reddingsoperatie.’

Hij wil geen padre padrone zijn, zoals Roger Lambrecht bij Lokeren. De Witte: ‘Een van mijn kwaliteiten is dat ik een groep kan meetrekken. Het was een moeilijke, maar ook een mooie periode. Ik ben voorzitter geworden in 1999. De pijn heeft geduurd tot 2007. We waren tegelijk bezig met twee projecten, want er was ook de bouw van het stadion. Ik wist: we mogen die schuldenlast nog helemaal rechttrekken, dan staan we nog nergens. Dat stadion moest er komen. Maar er is een periode geweest waarin nog slechts twee mensen erin geloofden, Daniel Termont en ik. Op een dag belde hij me, op zijn kabinet lag een plan van de groothandelsmarkt. Toen hebben we daar een plan van een stadionproject uit een groot karton geknipt, om te zien of het in de groothandelsmarkt zou passen. ‘Ik peins dat het zal gaan’, reageerde Termont. Geleidelijk evolueerden we van een maximum aan tegenstand naar een maximum aan medestand. Dan kwam Paul Gheysens, die als ondernemer verder keek. Wij dachten vooral aan dat stadion, Paul dacht aan wat daar rond allemaal mogelijk zou zijn.’

Preud’homme: de compleetste trainer

Als hij terugblikt op die twintig jaar, wie is hem dan bijgebleven? Ivan De Witte: ‘Buiten mijn club Michel D’Hooghe die correctheid en klasse uitstraalt. Bij ons heeft Trond Sollied op zijn manier ook iets teweeggebracht. Trond kan een ploeg doen spelen zoals hij denkt. Dat kunnen maar weinig trainers. Je hebt veel coaches met goeie ideeën die je evenwel niet op het veld terugziet. Ze kunnen er goed over praten, maar dan zeggen ze dat de spelers niet doen wat zij denken, of dat ze het niet begrepen hebben. Sollied heeft een educatief systeem om voetballers te laten spelen zoals hij het wil. Hij kon echt een model implanteren op het veld. Op dat vlak was hij de beste die ik heb meegemaakt.

‘Michel Preud’homme vond ik de meest complete trainer. Die kon ook een ploeg laten spelen zoals hij wilde, en er veel animo in steken. In één zin zou ik hem omschrijven als iemand die met kennis van zaken een verbinding kan doen ontstaan tussen alle geledingen van een club: spelers, technische staf, bestuur, pers. Uiteraard is ook Hein Vanhaezebrouck me bijgebleven. Hij is de trainer die onze club het meest heeft bijgebracht.’

‘Bij de spelers denk ik graag terug aan Bryan Ruiz’, concludeert De Witte. ‘Een heel fijne man, een van de beste voetballers die we ooit hadden. Hij kon de groep domineren zonder veel te zeggen.’