Ivan Santini: geloven, bidden, werken en scoren

© BELGAIMAGE
Christian Vandenabeele
Christian Vandenabeele Freelancejournalist

Zijn voetbalcarrière is een illustratie van de wetmatigheid dat niet talent de grootste voorspeller van succes is, maar wel hartstocht, doorzettings- en uithoudingsvermogen. Het verhaal van Ivan Santini, (29) de Kroatische spits die nu ook bij Anderlecht de verwachtingen overtreft.

Niemand verwachtte het. Behalve hijzelf geloofde niemand dat Ivan Santini het in het voetbal zover zou schoppen. Een van zijn beste maten, jeugdvriend Kreso, verklaarde het vijf jaar geleden op een terrasje in de Dalmatische havenstad Zadar als volgt: Ivan is een warrior for life, hij knokte zich doorheen vele gevechten en dat is de reden waarom hij nu een comfortabel leven leidt in het buitenland. Jongens met meer talent die na de training in de bars naar de meisjes gingen lonken terwijl hij nog naar doel stond te trappen, beseffen intussen dat hij de slimste is geweest. Toptalenten die hem uitlachten wanneer hij een appelsap bestelde omdat er ’s anderendaags weer training was, slagen er tegenwoordig amper in de eindjes aan elkaar te knopen. Hun carrière ging nooit van start. Het bleef bij een ondertussen lang vervlogen droom.

Hij speelde accordeon in zijn jeugd, maar het best kon hij zich uitleven in sport.

Voetbal was niet de eerste liefde van Ivan Santini. Dat was ninjutsu, de krijgskunst van de ninja’s. Er zijn ninjafilms die hij meer dan honderd keer zag, vertelde hij ons ooit. Op de speelplaats van de basisschool vocht hij vaak. Het was een prille, ongecontroleerde uiting van zijn ambitie en competitiviteit: hij wou de beste zijn. Maar ook in de klas wou hij uitblinken en dus absoluut de leerstof kennen. Geïnspireerd door zijn vader, die muzikant was, volgde hij ook muziekschool en ook in notenleer was hij de primus. Hij speelde accordeon, maar het best kon hij zich uitleven in sport. In basketbal was hij goed en in tennis nog beter. Zijn moeder kreeg zelfs het advies om voor hem een privétennisleraar te zoeken, omdat hij het daarin wel eens heel ver zou kunnen brengen. Maar dat konden de Santini’s niet betalen. Daarom vragen ze hun jongste zoon een andere sport te kiezen.

Zadar

Zijn twee jaar oudere broer Krsevan neemt hem mee naar de voetbalschool van NK Zadar, de plaatselijke voetbalclub die na de Kroatische onafhankelijkheidsoorlog op de verweerde sportfaciliteiten van een oude legerkazerne traint. Zijn eerste trainer, Zeljko, valt zijn leergierigheid en liefde voor voetbal op. De kleine Santini stelt hem almaar vragen. Hoe hij zijn voet moet plaatsen om hard te kunnen schieten en de bal toch laag te houden bijvoorbeeld. Het is op dat moment zijn grootste kwaliteit, stelt de man vast: zijn begrip van het spel en zijn leervermogen.

Het jongetje doet haast niks anders meer, zelfs op oudejaarsavond wordt er gevoetbald op de parking achter het appartementsgebouw waar de Santini’s wonen. Tijdens het WK 1998 in Frankrijk, waar de jonge natie Kroatië verrassend als derde eindigt, vereenzelvigt de kleinste van Romeo en Lucana zich helemaal met topschutter Davor Suker: hij schildert diens naam op zijn T-shirt, noemt zichzelf zo en laat zich zo noemen. Het is de kracht van de visualisatie van zijn droom in actie. Hij gelooft niet alleen dat het kan, zelf topschutter en international worden, hij begint er ook naar te handelen.

Ivan Santini werkt en verdedigt mee, zwoegt en zweet en betrekt zijn ploegmaats bij zijn succes.
Ivan Santini werkt en verdedigt mee, zwoegt en zweet en betrekt zijn ploegmaats bij zijn succes.© BELGAIMAGE

Maar de realiteit is nog helemaal anders. Hij is een jaar of veertien wanneer hij bij NK Zadar moet vertrekken wegens niet goed genoeg voor een plaats in de selectie. Een nieuwe club, een clubje, vindt hij op het eiland Uglan, waar zijn grootouders aan moederszijde wonen: Sint-Michael in Sutomiscica, een dorpje van driehonderd zielen. De overtocht met de boot naar Preko duurt twintig minuten. Daar wacht dan telkens zijn opa hem op om hem met de wagen drie kilometer verder naar de training of de wedstrijd te brengen.

Ivan doet het er goed en krijgt het seizoen erop een nieuwe kans bij NK Zadar. Van offensieve middenvelder evolueert hij er naar aanvaller, maar een paar jaar later, bij de U17, moet hij er weer vertrekken wegens te traag voor dat niveau. De toenmalige tweedeklasser NK Inter Zapresic ziet wel wat in de wilskrachtige, hoog opgeschoten Santini. Daar maakt hij uiteindelijk zijn debuut in het eerste elftal én scoort hij ook al snel. Hij wordt jeugdinternational en via een makelaar naar Red Bull Salzburg geleid.

Salzburg

Alleen in Salzburg, zonder familie en vrienden, zij die van hem houden, en zonder sportief succes, komen op zijn kamertje in het internaat de muren op hem af. De eenzaamheid inspireert hem tot intensief bidden en het tweede seizoen, bij de U19, gaat het beter met hem. Zijn vader koopt op krediet een computer om elke dag met hem te kunnen skypen, om hem te steunen, maar opeens houdt het op: op een ochtend ligt Romeo Santini dood naast zijn vrouw in bed.

Ivan valt in een zwart gat, gekwetst door het plotse overlijden van zijn papa, en raakt ook geblesseerd: hij begint te sukkelen met de adductoren en moet vertrekken bij de Oostenrijkse club. Via Thorsten Fink, die bij Red Bull Salzburg assistent-coach was, zal hij nog wel zes maanden bij de Duitse tweedeklasser FC Ingolstadt 04 terecht kunnen, maar daarna moet hij naar huis terugkeren. Makelaars vinden geen club meer voor hem. Sollicitaties en testen, bij onder meer Standard, leveren niets op.

Zadar

In zijn entourage wordt hij geadviseerd om opnieuw te gaan studeren, in plaats van per se profvoetballer te willen worden, maar geen haar op zijn hoofd dat daaraan denkt. Terwijl zijn moeder uit gaat werken, zorgt hij voor zijn zusje Simona. Elke ochtend zit hij om acht uur in de kerk te bidden en hij begint weer voor NK Zadar te voetballen. De club is gezakt naar de tweede klasse, zit zonder geld en kan deze keer niet anders dan hem opstellen.

Iedereen merkt er dat hij veranderd is. De dood van zijn vader verdiepte zijn geloof en bij elke goal die hij maakt, kust hij op zijn shirt het embleem van de club die hem al meer dan één keer miskende en strekt hij zijn armen uit naar de hemel om God en zijn overleden papa te bedanken. Die beleving deelt hij ook in interviews met iedereen en hij wordt al snel Sveti Ive genoemd, Heilige Ivan.

NK Zadar promoveert en Santini beleeft zijn beste tijd ooit. Het tweede seizoen wordt hij topschutter en wordt hij door de zestien aanvoerders van de eersteklassers tot beste speler van de Kroatische competitie verkozen. Na 25 doelpunten in 64 wedstrijden kan hij voor het eerst met een goed gevoel bij zijn moederclub vertrekken. Maar de voorzitter vraagt opeens 3 à 7 miljoen euro voor hem en niemand wil dat betalen. Uiteindelijk huurt Bundesligaclub Freiburg hem tot hij transfervrij is. Hij mag er slechts één keer starten en veertien keer invallen. Na 310 speelminuten, één doelpunt en twee assists vertrekt hij naar … Kortrijk.

Kortrijk

Bij KV Kortrijk begint Santini de competitie na een blessure op de bank, maar na twaalf speeldagen en elf goals mag hij al het shirt met de Gouden Stier aantrekken. Wanneer hij in oktober tegen Club Brugge al zijn tweede hattrick maakt, roept hij Elimane Coulibaly, zijn bondgenoot in de spits, uit tot man van de match.

In de stad sluit hij een hechte vriendschap met de priester van de Sint-Michielskerk en in interviews vertelt hij hoe bidden hem hielp om zijn persoonlijkheid op te bouwen, om zich beter te realiseren wat hem in het leven te doen staat en een beter mens en een betere voetballer te worden. Met vrede in zijn hart kan hij beter focussen en vooruitgang maken, getuigt hij, en moeilijke momenten houden hem nederig en bewust van zijn beperkingen en het werk dat er nog te doen is. Hij geeft iedereen de raad om hoe dan ook elke dag een kwartiertje uit te trekken om tegenover God zijn dankbaarheid te tonen voor het wonder dat het menselijk bestaan is.

Dat advies komt hemzelf goed van pas in de terugronde, wanneer hij wegzakt, onder meer drie penalty’s mist en openlijk bekritiseerd wordt. Na een heenronde waarin hij vriend en vijand verbaasde en de conclusie luidde: zo’n speler kan nooit lang bij een bescheiden Belgische eersteklasser als KV Kortrijk blijven en lang kan het ook niet meer duren alvorens hij opgeroepen wordt voor de nationale ploeg. Het zijn ambities die hijzelf ook uitspreekt. Maar het belletje van de bondscoach van Kroatië komt er niet en er is ook geen club bereid om de transfersom van 2,5 miljoen euro die in zijn contract staat te betalen.

Wanneer hij in de eerste thuiswedstrijd van zijn tweede seizoen in het Guldensporenstadion tegen Standard alweer een strafschop mist, met puntenverlies tot gevolg, raakt hij in de catacomben buiten zichzelf van woede. Wekenlang ligt hij in de clinch met zichzelf en blijkt hij met dehydratatie te sukkelen, maar in de herfst is de topscorer plots helemaal terug met zes goals in zes wedstrijden. Het leerde hem andermaal dat het leven niet te controleren is, zal hij bekennen, en dat blijven geloven en doorzetten, bidden en werken wonderen kan verrichten.

Onder Yves Vanderhaeghe, de opvolger van Hein Vanhaezebrouck, speelt hij doorgaans meer als offensieve middenvelder, in de rug van Teddy Chevalier. Nochtans staat hij het liefst diep, zegt hij, maar hij past zich aan en maakt er toch weer vijftien.

Luik

Yves Vanderhaeghe wil hem daarna meenemen naar Oostende. KVO-voorzitter Marc Coucke doet meteen een bod van 2 miljoen euro, maar het is Roland Duchâtelet die de Kroaat van Kortrijk binnenhaalt voor Standard. Wanneer die wat later de Luikse club verkoopt en coach Slavo Muslin ontslagen wordt, breken er voor Santini alweer zure tijden aan. Yannick Ferrera kan niets met hem aanvangen, zet hem in de tribune en laat hem met de beloften meedoen. In en rond Sclessin wordt ‘Heilige Ivan’ neergezet als iemand die het niveau niet heeft voor de Rouches, iemand die eigenlijk niet kan sjotten. Maar hij blijft er rustig en positief gestemd, bidt en werkt hard, grijpt halfweg december zijn kans en gaat niet meer uit de ploeg. In de bekerfinale tegen Club Brugge maakt hij in de 88e minuut de winninggoal, op een moment dat de staf van plan is om hem te vervangen (door Benjamin Tetteh).

Onder Hein Vanhaezebrouck, een coach die hem kent en waardeert, voelt de Kroatische gevoelsmens zich snel thuis in het Astridpark.

Caen

Hij kijkt uit naar zijn debuut in de groepsfase van de Europa League met de Luikenaars, maar wordt in de zomer naar de uitgang geleid: Standard sluit een deal met de bescheiden Franse eersteklasser SM Caen en Santini moet volgen. Hij kadert de transfer als een financiële, maar ook een sportieve stap vooruit. Omdat de Ligue 1 een betere competitie is in een groter land dan de Belgische Jupiler Pro League, met sterkere ploegen en veel tegenstanders die vanuit de organisatie spelen en het aanvallers moeilijker maken om te scoren. Het is ervan overtuigd dat het een nieuwe beproeving is die hem zal toelaten om vooruitgang te maken en hem dichter bij de realisatie van zijn grootste droom kan brengen: het shirt van Kroatië dragen. Zijn integratie verloopt vlot. Na twaalf speeldagen liggen er al vijf van hem in het net. Hij gaat voorop in de degradatiestrijd, loopt en bikkelt, en op 28 mei 2017 gaat zowaar zijn grootste droom in vervulling: in de oefenmatch tegen Mexico in Los Angeles debuteert hij voor zijn land. Na 26 goals in 66 Ligue 1-wedstrijden zit hij ook in de preselectie voor het WK in Rusland, maar hij haalt niet de definitieve lijst. Tijdens de finale in Moskou zit hij als toeschouwer in de tribune, maar wel met een truitje met rood-wit schaakbordpatroon aan.

Anderlecht

En intussen kan Ivan Santini toch weer uitkijken naar zijn debuut in de groepsfase van de Europa League. Bij zijn transfer naar de Belgische recordkampioen vorige maand kregen Marc Coucke en Luc Devroe links en rechts de opmerking dat ze niet mogen vergeten dat ze nu bij Anderlecht (en niet meer bij KV Oostende) zitten en dat er andere spelers gehaald zullen moeten worden om de Brusselse club haar vergane glorie terug te bezorgen. Maar het gemor verstomde snel.

Onder de leiding en met het vertrouwen van Hein Vanhaezebrouck, een coach die hem kent, waardeert en op zijn komst aandrong, voelt de Kroatische gevoelsmens zich snel thuis in het Astridpark. Zijn doelpunt met de hak in de oefenwedstrijd tegen Ajax is een aanwijzing voor wat zal volgen: een hattrick op speeldag 1 en een hattrick op speeldag 2. Hij scoort met de linker, met de rechter en met het hoofd, maar vooral ook in de stijl van het huis: met een lob die weinigen hem zullen nadoen, met een panenka en met een plaatsbal van buiten de zestien meter. En hij werkt en verdedigt mee, zwoegt en zweet en betrekt zijn ploegmaats bij zijn succes. Het wordt stilaan tijd dat ‘ KamenaDalmacija‘ ook eens in een voetbalstadion gedraaid wordt, de hit uit 1997 van Romeo Santini die nog altijd bij elke thuiswedstrijd van basketbalclub KK Zadar door duizenden wordt meegezongen.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content