Jean-Marie Pfaff, de eeuwige schreeuw om aandacht

Jacques Sys, hoofdredacteur van Sport/Voetbalmagazine en al 45 jaar in de journalistiek, diept iedere zondag een anekdote op uit zijn lange carrière.

Jean-Marie Pfaffwordt volgende woensdag, 4 december, 66 jaar. Hij zal dat allicht in familiekring vieren. In wezen is er voor Jean-Marie weinig veranderd. Zijn leven is eigenlijk een lange schreeuw om erkenning.

Pfaff was altijd de toegankelijkheid in persoon. We herinneren ons de allereerste ontmoeting met hem, in het najaar van 1974, na een wedstrijd, in de kleedkamer van Beveren. Pfaff knikte, sprak ons zelf aan (‘Nieuw in het vak, jongen?’) en voerde ons vervolgens naar het station. Het is iets wat hij zoveel jaren later nog altijd weet.

Respect bij Bayern

Zelden weigerde Jean-Marie een interview. Ooit spraken we hem uitgebreid in zijn gloriejaren bij Bayern München. Hij kwam je met zijn jeep aan de luchthaven ophalen en voerde je naar het trainingscomplex van de Beierse grootmacht waar hij de accommodatie toonde en je aan de toenmalige manager Uli Hoeness voorstelde.

Wat opviel was het ongelooflijke respect dat er bij Bayern voor hem was. Veel meer dan hij ooit in België heeft gekregen. Het is opmerkelijk dat Pfaff zich bij deze club zes jaar lang staande hield. En hoe soepel hij ook met de (sensatie)media omging. Nog altijd geeft hij in Duitsland lezingen.

Een gebrek aan professionalisme kon je Pfaff nooit verwijten. Hij was op een obsessieve manier met zijn lichaam bezig en verdiepte zich constant in zijn spierstelsel. Hij deed zelfs oefeningen om zijn vingertoppen optimaal te gebruiken.

Marc Coucke

Graag had Jean-Marie het als trainer gemaakt. Maar na een wrang avontuur bij KV Oostende kreeg hij geen enkele kans meer. Het idee om Pfaff bij Oostende als opvolger van de ontslagen Dennis van Wijkbinnen te halen, in 1998, kwam van een jonge bestuurder, Marc Coucke. Pfaff moest voor meer sfeer en punten zorgen. Hij stond dicht bij de spelers en wilde ze als een vader meehelpen om beter te worden. Maar na elf wedstrijden en slechts één overwinning werd hij de laan uitgestuurd.

Dat heeft Jean-Marie Pfaff nooit goed van zich kunnen afzetten. Het was een frustratie die knaagde, een soort eeuwigdurende onrust die hem niet losliet. Hij vertelde het heel vaak. Tijdens het WK in 2010 in Zuid-Afrika bijvoorbeeld waarin we tijdens een banket in Johannesburg een avond aan zijn tafel zaten. Terwijl een schitterend en wereldvermaard koor prachtige liederen zong, zei hij met stelligheid dat hij bij welke club dan ooit goed werk zou leveren.

Hart op de goede plaats

Jean-Marie Pfaff heeft zijn afkomst nooit verloochend, hij heeft zich altijd ingezet voor het goede doel. Dat doet hij ook nu nog. In een school in Temse een uurtje in de goal gaan staan om voor een project strafschoppen te stoppen bijvoorbeeld, hij deed het met plezier.

Vroeger heette het dat hij met dat soort zaken de publiciteit zocht. Dat heeft Pfaff nu echt niet meer nodig. Zijn hart zit gewoon op de goed plaats.