Justine Vanhaevermaet: de Red Flame zonder limieten

© Belga Image

Ze bleef lange tijd wat in de schaduw, maar tegenwoordig is Justine Vanhaevermaet (29) een basispion bij Reading, een club uit de prestigieuze Engelse FA’s Women’s Super League, en bij de Red Flames. Daar staat ze symbool voor de wil om almaar hoger te mikken.

Met slogans als ‘ Accept No Limit‘ of ‘ If you can see it, you can be it‘, met haar brede glimlach en verzorgde uiterlijk heeft Justine Vanhaevermaet alles van een YouTubester die ervaring heeft in levenscoaching. Maar vergis je niet: de persoonlijkheid van de nummer 10 van de Red Flames is niet te vergelijken met de leeghoofdigheid van influencers die uitwijken naar Dubai. JVH behaalde een masterdiploma kinesitherapie aan de Universiteit Gent en is zich er heel bewust van dat ze een rolmodel is op en naast het veld. Zo helpt ze mee aan de groei van haar sport, ook al gaat dat volgens haar veel te traag.

Blessureregen

Misschien is die ongeduldigheid een gevolg van het feit dat de rijzige middenveldster gedurende tien jaar de Belgische velden heeft afgeschuimd, van Sint-Niklaas over Lierse tot Anderlecht. Een decennium gevuld met een aantal bekerwinsten (zes in totaal!), een universitaire studie, een job als kinesiste en vooral … veel blessures.

Is de frêle Justine fragiel? Ze had vooral last van de bliksemsnelle groei van haar lichaam tijdens de puberteit – ze is nu 1,86 meter. Bovendien leed ze onder een ritme dat heel anders was dan haar leven dat we nu kunnen volgen op Instagram. Destijds trainde ze slechts twee avonden per week, op velden van bedenkelijke kwaliteit, en was er maar weinig aandacht voor de zogenaamde ‘onzichtbare training’. Het was voor Belgische voetbalsters een heel andere wereld dan vandaag.

Die levenswijze putte het lichaam van de speelster uit en vier maanden voor het EK van 2017 liep ze dan ook een ernstige blessure op: ze scheurde de kruisbanden van haar rechterknie. Dat EK was het eerste grote toernooi waar de Red Flames aan deelnamen en dus een scharniermoment in de ontwikkeling van het vrouwenvoetbal in België. Het gevolg daarvan is dat de internationale carrière van de middenveldster pas echt lijkt te beginnen nu ze de dertig nadert.

Met ‘slechts’ 31 caps op de teller sinds 2013 – waarvan twee derde sinds de zomer van 2019 – is de 29-jarige Vanhaevermaet een sleutelspeelster geworden in het team van bondscoach Ives Serneels. Ze kijkt dan ook met een brandend verlangen uit naar juli, wanneer het EK 2022 plaatsvindt. ‘We willen van ons doen spreken, tonen tot wat België in staat is’, zegt ze met veel enthousiasme. ‘Onze ploeg is op korte tijd enorm gegroeid. We kunnen daar iets neerzetten!’

Vista, tempo en studies

‘Iets neerzetten’ tegen Frankrijk, Italië en IJsland – de tegenstanders van de Red Flames in de poulefase van het EK – kondigt zich niet als gemakkelijk aan. Maar als er één ding is dat Vanhaevermaet voor heeft op anderen, is dat ze veel dingen sneller ziet dan iemand anders. Dus klopt ook haar voorspelling misschien wel? ‘Die vista op het veld had ze al toen ze zeventien was’, herinnert Tamara Cassimon zich, die Vanhaevermaet meer dan tien jaar geleden coachte bij Sinaai Girls en haar terugzag bij de nationale ploeg toen ze zelf, tot 2021, adjunct van Serneels was. Cassimons leerlinge van weleer is zoveel jaren later de motor van de Red Flames.

Enkele maanden Bundesliga openden bij Vanhaevermaet de ogen wat professionalisme betreft.

‘Justine is een polyvalente speelster, die het spel kan versnellen of ook vertragen, door te temporiseren. Ze heeft daar veel feeling voor’, analyseert Heleen Jaques, haar voormalige ploeggenote bij de Flames. ‘En door haar kwaliteitsvolle passing, die met de jaren nog beter geworden is, zeker bij lange ballen, is ze bijzonder nuttig in de omschakeling. Want een sterkte van haar is dat ze altijd naar voren speelt. Ze is geen Tessa Wullaert die het verschil maakt met haar snelheid. Justine geeft de passes die door de linies snijden’, zegt de huidige trainster van de vrouwelijke U16 van België.

Het gemak waarmee Vanhaevermaet passes uitdeelt, dankt ze ook aan haar werkijver. Ze zegt dat ze een perfectioniste is, die in de examenperiode niet ging slapen voor ze de laatste pagina van haar cursus had geblokt. Als goeie studente is ze dus ook iemand die extra informatie vraagt aan de trainers en de performance-analisten. Een soort Hermione Granger op noppen, zonder het slijmerige kantje dan.

Een andere wereld

Haar onverzadigbare honger naar kennis drijft Vanhaevermaet onvermijdelijk naar het buitenland, halverwege 2018. ‘Na tien jaar was de uitdaging in België wat minder geworden’, zegt ze zelf. De eerste stap was SC Sand, een middenmoter in de Bundesliga. Het avontuur duurde slechts enkele maanden maar zorgde er bij de international wel voor dat haar ‘ogen werden geopend’ wat professionalisme betreft.

Omdat doorbreken in Duitsland niet lukte, zocht JVH haar heil in Noorwegen. Eerst bij Røa IL, een club uit Oslo, nadien bij LSK Kvinner uit Lillestrøm, waar ze van de Champions League mag proeven. ‘En van de winnaarscultuur’, voegt ze er zelf aan toe. Op tactisch vlak komt ze in een andere wereld terecht. Ze staat niet langer op de 10, maar wordt achteruitgetrokken als verdedigende middenveldster. Daar neemt ze snel een hoge vlucht, op het veld maar ook daarbuiten. ‘Ik heb geleerd om het spel te controleren’, zegt ze. ‘Op een bepaalde manier voelde ik me daar ook belangrijker.’

In die mate zelfs dat ze haar nek uitsteekt om het gebrek aan investeringen in het vrouwenvoetbal aan te klagen, terwijl daar toch een enorm potentieel aanwezig is qua economische rendabiliteit en publieke belangstelling. Ze valt verder op door haar wil om altijd voluit te gaan en door haar slim opgebouwde loopbaan. Ze is een leidster in de kleedkamer van de Red Flames, waar een heleboel jonge speelsters arriveren. Het is een parcours om jaloers op te zijn: in drie jaar van de Belgische Super League naar Reading in de Engelse hoogste afdeling, waar ze vorige zomer een contract voor twee seizoenen tekende.

Ondertussen is ze fysiek gehard om de duels in Engeland te overleven, is ze op voetbalvlak tot volle wasdom gekomen en zit ze vol vertrouwen bij The Royals, zoals Reading wordt genoemd. Vanhaevermaet heeft dan ook nooit het hoofd laten hangen. Mikt ze nog hoger, nu ze de kaap van de dertig nadert? ‘Ze staat al aan de top!’, zegt Cassimon. ‘Maar ik vind ook: it’s never too late and you’re never too old to become better. ‘ Dat is een punchline die Justine zeker zou bevallen.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content