Karelis: ‘Als kind at ik eens twee sigaretten op’

Als kind at hij sigaretten, nu maakt hij spectaculaire goals voor KRC Genk. De Griekse spits Nikolaos Karelis toont zich in een interview met Sport/Voetbalmagazine een sympathieke en kleurrijke figuur.

Nikolaos Karelis (24) startte zijn voetbalcarrière bij Ergotelis, een club op Kreta. “Op mijn zesde begon ik daar echt”, vertelt hij in Sport/Voetbalmagazine. “Op mijn vierde had ik ook al eens bij die club aangeklopt, maar toen vond ik voetballen nog niet zo leuk. Dus ging ik eerst twee jaar zwemmen.”

“Maar op een keer vroeg mijn zwemleraar me om van zo’n startblok in het water te duiken, en opnieuw, en opnieuw. Toen hij hoorde dat ik pas zes was, geloofde hij dat niet. Blijkbaar kon ik heel erg goed duiken. Die man dacht van mij een duikkampioen te maken. Hij wilde met mij naar kampioenschappen en was van plan om me op springplanken van vijf of tien meter hoog te zetten. Maar ik wilde dat niet. Toen ik thuiskwam, begon ik te wenen. Ik weet niet waarom ik daar zo heftig op reageerde, want nu vind ik duiken leuk, maar die dag zei ik tegen mijn moeder: ‘Ik wil weer voetballen.'”

Sigaretten eten

Als kind bleek Karelis geen makkelijke jongen. Karelis: “Ik haalde eigenlijk de hele tijd kattenkwaad uit. Als je me vroeger aan deze tafel had gezet, dan was ik er al vlug opgekropen om er nadien weer af te springen. Ik klom ook graag in bomen. Als kind at ik zelfs twee keer een sigaret op. Echt waar, my friend. (lacht) Vijf of zes jaar was ik toen. Ik heb geen idee wat me bezielde. Toen moesten ze in het ziekenhuis mijn maag leegpompen.”

“En ik belandde ook nog een derde keer in dat ziekenhuis. Mijn zus en ik waren ziek en mijn moeder gaf mij antibiotica uit een flesje. Nadien ging ze bij mijn zus om haar ook een lepel te geven. Ondertussen nam ik stiekem het flesje en dronk ik het leeg voor de televisie. Ik vond het lekker. (lacht) Mijn ouders dachten dikwijls: wat heeft onze Nikos nu weer uitgespookt?”

Alleen in Rusland

Na Ergotelis, waar Nikos op zijn vijftiende debuteerde in het A-elftal, ging het op negentienjarige leeftijd naar Rusland. Naar Amkar Perm. Het werd geen succes.

Karelis: “Het was goed dat het mij overkwam op mijn 19e. Ik besefte toen dat ik nog harder moest werken, dat ik nog meer moest doen om een profspeler te worden in een grote club. Ik heb in Rusland meer gewonnen dan verloren.

“Mijn manager zei me dat ik hem tijdens die periode in Rusland niet één keer belde met de vraag om me daar weg te halen, terwijl daar naast de sportieve moeilijkheden ook het weer verschrikkelijk was. Die ene keer dat ik er wel in de basis stond, was het min twintig. De rest van de tijd schommelde de temperatuur tussen min vijftien en min tien. Bovendien spraken maar twee ploegmaats Engels. En in de winkel kon je daar zelfs geen fles water kopen als je geen Russisch kende.”

“Dus zat ik de eerste maanden vooral binnen, op mijn appartement. Via Facebook sprak ik wel met mijn Griekse vrienden, maar het was in Rusland drie uur later dan in Griekenland, dus moest ik altijd wachten tot één uur ’s nachts; dat was het moment dat mijn vrienden op Kreta naar binnen kwamen en nog even achter hun computer kropen.

“Ik zat daar in Perm dus vaak alleen, toch in het begin. Nadien kwam mijn broer wel bij mij. Ik probeerde in die eerste maanden wat te koken voor mezelf en ik besloot ook Russisch te gaan studeren. Ik volgde iedere dag les, drie maanden lang. Mijn Russisch is nu goed volgens Roeslan (Malinovski, Oekraïnse middenvelder bij KRC Genk, nvdr).”

Lees het volledige interview met Nikos Karelis in Sport/Voetbalmagazine van woensdag 2 maart.