Kaya: ‘Het probleem bij Lokeren lag niet aan mezelf’

© BELGA
Jonas Creteur
Jonas Creteur Sportredacteur bij Knack.

Onur Kaya speelt komend weekend met Zulte Waregem op Anderlecht, de club waar hij opgeleid werd en nog steeds vlakbij woont.

Onur Kaya neemt het zondag met Essevee op tegen Anderlecht, zijn opleidingsclub waar hij sinds zijn terugkeer naar België al negenmaal tegen speelde. Met geen onaardige balans: drie zeges, twee gelijke spelen en vier nederlagen. Twee matchen springen eruit: “Mijn eerste wedstrijd in het Vanden Stockstadion in 2010, met Charleroi. Al na elf minuten scoorde ik er de 0-1. Ik ben geen rancuneus type, maar dat was speciaal, ja. Alleen jammer dat we daarna nog vier goals en twee rode kaarten incasseerden…”

Twee jaar, en een passage in tweede klasse, later namen de Zebra’s revanche: 2-0, met Kaya als uitblinker – hij kreeg zelfs een applausvervanging. “Een van mijn beste matchen ooit”, vertelt hij in Sport/Voetbalmagazine. “Bij Charleroi konden we ook altijd iets meer tegen paars-wit. Ikzelf misschien onbewust ook, gezien mijn verleden. (Kaya groeide op in Brussel) En Anderlecht blijft toch de meest prestigieuze club van België. Wedstrijden bekijken in het Vanden Stockstadion doe ik, hoewel ik er slechts twee kilometer vandaan woon, echter zelden. Geef mij maar Besiktas en Barça.”

Bruisend Brussel

Vijf jaar na zijn transfer van Vitesse Arnhem naar Charleroi woont Kaya – samen met zijn ouders, en op een boogscheut van zijn twee zussen en drie neefjes – nog altijd in Anderlecht, ondanks latere passages bij Lokeren en nu bij Zulte Waregem. “Verhuizen was nooit een optie. De verplaatsing vanuit Brussel viel toch mee, ook nu ben ik slechts veertig minuten onderweg naar Waregem. Dat heb ik er voor over om dichtbij mijn familie te blijven. Bovendien in mijn geboortestad, een stad die bruist, die leeft, waar ik kan shoppen, met vrienden kan optrekken… Een stad die bovendien niet zo ‘slecht’ en ‘gevaarlijk’ is als wat velen er soms van maken. Oké, er ís op bepaalde plaatsen soms criminaliteit, maar er zijn ook veel góéde buurten en léúke plaatsen. Dat mag meer benadrukt worden, vind ik.”

Geen vertrouwen bij Lokeren

In de winter van 2014 betaalde Lokeren 600.000 euro aan Charleroi voor Onur Kaya, die een lucratief voorstel tot 2017 tekende. Maar dat werd nooit een goed huwelijk. “De eerste zes maanden waren oké. Ik was eerste invaller en mocht mee de Belgische beker in de lucht steken. Na de zomer werd ik echter het vijfde wiel aan de wagen. Pas twee maanden voor de winterstop zei Peter Maes me eindelijk dat ik niet in zijn systeem paste. Waarom Lokeren dan zo veel moeite gedaan heeft om mij te halen, snap ik nog altijd niet. Toen ik in december, in de Europa League tegen Metalist toen we al uitgeschakeld waren, hoorde dat ik ‘mijn kans zou krijgen’, brak het definitief. ‘Zijn jullie mij voor de gek aan het houden?’ Ik was 28 en plots overbodig, terwijl ik bij Charleroi nog de kapiteinsband droeg.

“Ik heb mezelf die maanden echt opgevreten, ja, al heb ik me altijd goed blijven gedragen. Of het probleem ook deels aan mezelf lag? Neen, Maes heeft me gewoon nooit een kans gegeven. Het vertrouwen dat ik bij Zulte Waregem (dat Kaya vorige winter overnam, nvdr) wél voel. Ik heb hier van bij het begin altijd gespeeld, van Francky Dury mag ik alle corners en vrije trappen nemen… In tegenstelling tot het koude Lokeren, is dit ook een echte familiale club. Met schitterende fans. Als zij ‘Oe, aa, Kaya!’ roepen, dan groei ik twee meter – bij wijze van spreken dan toch”, lacht Kaya.

Lees de hele reportage over en met Onur Kaya in Sport/Voetbalmagazine van woensdag 14 oktober.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content