Kerstinterview met Radja Nainggolan: ‘Ik probeer gewoon een normaal leven te leiden’

© KOEN BAUTERS
Guillaume Gautier
Guillaume Gautier Journalist bij Sport/Voetbalmagazine en Sport/Footmagazine.

Overal waar hij komt, krijgt Radja Nainggolan de publieksprijs. Zowel op het veld als daarbuiten zit de carrière van Ninja vol kleur en kippenvelmomenten. Een ontmoeting met de laatste punker uit het Belgisch voetbal.

De voorbije weken vond Radja Nainggolan weer de weg naar de velden, en vervolgens die naar de netten. Op de Bosuil doet hij opnieuw van zich spreken. De dag na een voor hem typische goal, een kanonskogel van ver tegen Eupen, ontvangt de gewezen Rode Duivel ons op restaurant in het gezelschap van zijn oudste dochter, een vriendin en zijn zus, die met haar partner op bezoek is in België. Tussen twee happen en drie selfies door praat hij over zijn carrière, van zijn vertrek op jonge leeftijd naar Italië tot zijn bella vita op en naast de grasmat.

Als je me vraagt of ik Belg ben, zal ik ja antwoorden, maar ik ben vooral Antwerpenaar.

Radja Nainggolan

Spelers van jouw leeftijd kiezen een lucratieve bestemming of keren terug naar de heimat. Waarom ben jij teruggekeerd naar Antwerpen?

Radja Nainggolan: ‘Eerst en vooral: dat was geen keuze van iemand die fin de carrière is! Ik voel me nog goed, ik kan het voetbal nog mooie dingen geven. Dat ik hier twee kinderen heb, maakte de keuze gemakkelijker. En ook het feit dat ik te jong ben vertrokken. Ik was zestien, nog niet volwassen. Ik heb dus al meer dan de helft van mijn leven in het buitenland gewoond en heel veel opgeofferd.’

Je bent Italiaan geworden, maar je blijft Antwerpenaar?

Nainggolan: ‘Als je me vraagt of ik Belg ben, zal ik ja antwoorden, maar ik ben vooral Antwerpenaar. De stad heeft me veel gegeven. Ik ben hier opgegroeid – niet zonder problemen, maar die hebben van mij de man gemaakt die ik nu ben.’

Verschillende van je jeugdvrienden zijn op het verkeerde pad geraakt. Ze zeggen wel eens dat je uit die Antwerpse wijken alleen weg geraakt door voetbal of muziek, anders kom je in de problemen…

Nainggolan: ‘Wij hebben problemen gehad, maar onze moeder heeft ons altijd regels opgelegd. Uit respect voor haar lette ik erop dat ik geen stommiteiten deed. Ik focuste op het voetbal. Minder op de school, dat geef ik toe. Het was niet simpel voor mijn moeder, want ik was geen gemakkelijk kind. Ze was voor mij tegelijk een moeder en een vader, de belangrijkste persoon in mijn leven. Ik ben vertrokken om mijn familie te helpen en nu kan ik zelfs mijn achterkleinkinderen nog helpen.’

In de eerste plaats een mens

Wanneer besefte je dat je een grote speler was?

Nainggolan: ‘Ik ben nooit tevreden geweest over mijn niveau. Ik wilde altijd sterker worden. In Rome wou ik een trofee winnen voor de club. Dat shirt werd mijn tweede huid. Ik speelde er de halve finale van de Champions League en voelde dat ik belangrijk was. De fans van Lazio smeekten me om de derby niet te spelen als ik hen tegenkwam in de stad, zelfs voor hen was ik een grote speler.’

Was het liefde op het eerste gezicht tussen jou en AS Roma?

Nainggolan: ‘Toen ik daar aankwam, dacht ik eerlijk gezegd niet dat ik zo’n niveau zou halen. Ik heb er mijn beste jaren gekend. De sfeer daar was perfect voor mij als mens. Ze beoordelen je alleen op hetgeen je presteert op het veld, en daar gaf ik altijd thuis. Alles wat ik daarbuiten deed, werd aanvaard.’

Was het voor jou belangrijk om je niet alleen aan te passen aan de club, maar ook naast het veld een Romein te worden?

Nainggolan: ‘Ik ben in de eerste plaats een mens zoals iedereen. Ik heb een familie en vrienden met wie ik graag eens iets doe. Natuurlijk ben ik voetballer en bekijken de mensen mij dus anders, maar uiteindelijk probeer ik gewoon een normaal leven te leiden.’

Dat is toch een wat vreemde redenering. Vind je het raar dat de mensen je dat verwijten?

Nainggolan: ‘De mensen babbelen graag… Wat ze van mij vinden, is mijn probleem niet. Ik wil gewoon een goed leven hebben.’

Een sigaret roken, een pint drinken, uitgaan met vrienden…

Nainggolan: ‘Een sigaret roken, dat stelt niks voor. Ik denk dat het altijd beter is om zoiets openlijk te doen in plaats van heimelijk. Dat is de mentaliteit waar ik van hield in Rome. Je moest gewoon klaar zijn op zondag. Daarom was Rome een droom. De mensen zijn er opener, vrijer. Ik heb er behoefte aan dat ze mij accepteren zoals ik ben. Op het veld word ik een voetballer. Dat zijn twee verschillende zaken. Sommigen aanvaarden dat, anderen niet.’

Het feit dat je imago buiten het terrein soms een invloed gehad heeft op het oordeel van trainers, stoort dat jou?

Nainggolan: ‘Ja, want voetbal is een hobby, iets dat ik met heel mijn hart doe, maar het is ook mijn job. Als iemand morgen gaat werken en ’s avonds gaat hij op stap met vrienden, zal zijn baas hem dat dan kwalijk nemen als hij zijn werk goed doet? Voetbal is niet anders. Als ik wil uitgaan, dan ga ik uit. Als ik op restaurant wil gaan, dan doe ik dat. Het is aan mij om te zien of mijn lichaam daartegen bestand is of niet.’

Als de coach er op het veld niks van ziet, waarom zou je het dan laten, is dat wat je zegt?

Nainggolan: ‘Voilà. Ik vind: je hebt het voetbal en je hebt alles ernaast. Buiten het veld heeft mijn trainer niks aan mij te zeggen.’

Vaak zijn het ook supporters die reageren. We zien jou bijvoorbeeld nog niet in de Premier League spelen, met al die tabloids. Eist men volgens jou te veel van topvoetballers wat hun gedrag betreft?

Nainggolan: ‘Iedereen zegt dat we een voorbeeldfunctie hebben. Ik ben een voorbeeld op het veld. Ik heb nooit een gebrek aan respect tegenover mijn ploegmaats. Ik ben de eerste die voor hen, voor de coach en de club door het vuur gaat. Ik verdedig hen allemaal. Dat is het voorbeeld dat ik moet geven wat het voetbal betreft. In het leven daarbuiten moet ik een voorbeeld zijn voor mijn kinderen.’

Je eigen fans hebben je wel altijd geapprecieerd. Dat is allicht het belangrijkste?

Nainggolan: ‘Weet je, ik ben niet iemand die voor de supporters gaat staan applaudisseren om hun vriend te zijn. Ik ben blij als zij voor mij applaudisseren voor wat ik op het veld presteer. Daar geef ik alles. Niet speciaal voor hen, hé! Gewoon omdat ik zo in elkaar zit. Ik wil alle wedstrijden winnen, ik wil de beste zijn, de sterkste, kleine veldslagen in de match winnen. Dat is hoe ik ben.’

Gemiste WK’s

Na enkele maanden in Rome miste je een eerste kans om een WK te spelen. Dat is minder bijgebleven dan in 2018, maar ook toen moet de frustratie al enorm geweest zijn?

Nainggolan: ‘Eerlijk gezegd was ik maar een beetje ontgoocheld. Ik zat enkele maanden bij AS Roma en ik speelde, terwijl Marc Wilmots spelers opriep die bijna niet speelden of nog heel jong waren. Voor mij is de nationale ploeg een beloning voor wat je presteert bij je club. En ik speelde tenminste. Maar ik aanvaardde het, want ik was nog niet belangrijk geworden voor de Rode Duivels. De coach maakte zijn keuze en begreep wel dat het voor mij onrechtvaardig was. Na het WK speelde ik bijna de hele kwalificatiecampagne en het EK. Nadien kwam Roberto Martínez en die heeft me direct buiten gezwierd.’

Kerstinterview met Radja Nainggolan: 'Ik probeer gewoon een normaal leven te leiden'
© KOEN BAUTERS

In de eerste match van Martínez, tegen Spanje, werd jij bij de rust vervangen.

Nainggolan: ‘Op die dag zelf heeft hij me niks gezegd, maar ik merkte al rap dat er een probleem was. Ofwel moet hij me niet hebben als speler, ofwel heeft het te maken met wat ik naast het veld doe. Maar ik denk dat als je een halve finale van de Champions League speelt en zo belangrijk bent voor je club… Niet geselecteerd worden voor de nationale ploeg, dat is iets wat ik nooit begrepen heb. En ik meen toch iets van voetbal te begrijpen.’

De reden erachter was toch dat je geen titularis zou geweest zijn op het WK?

Nainggolan: ‘Kijk, ik kan ermee leven als iemand me zegt dat hij me niet moet als voetballer. Ik heb het zelf ook niet voor alle voetballers. Ik had liever zoiets gehoord, eerder dan zeggen dat hij me niet dezelfde belangrijkheid kon geven als ik bij AS Roma had. Hij is naar Rome gekomen om me te zeggen dat hij me niet meer zou oproepen.’

En dat het onmogelijk was om je bij de 23 te nemen…

Nainggolan: ‘Ik heb bij de nationale ploeg 20.000 keer op de bank gezeten en dat is nooit een probleem geweest. Ik ben gemakkelijk, ik kom met iedereen overeen. Ik wil gerespecteerd worden en ik respecteer iedereen. Bij de Rode Duivels heb ik zelfs van alles georganiseerd. Als we samen op stap gingen, organiseerde ik dat, als we met de groep iets gingen eten ook.’

Ga je voor altijd een bittere smaak overhouden aan de Rode Duivels? Je beste periode kende je op het EK van 2016 en dat was net het meest teleurstellende toernooi van deze generatie.

Nainggolan: ‘Dat EK was inderdaad niet geweldig. De kwalificaties zijn altijd gemakkelijk, want België is dan de sterkste ploeg. Op het EK dachten we dat we te sterk zouden zijn en geloofden we dat het te gemakkelijk zou gaan. In de achtste finales winnen we met 4-0 tegen Hongarije, ik maak in de kwartfinale de 1-0 tegen Wales en we dachten al dat we gewonnen spel hadden.’

Jullie waren als tweede geëindigd in de poule maar daardoor kregen jullie op papier plots het eenvoudigste parcours richting finale. Is dat naar jullie hoofd gestegen?

Nainggolan: ‘Op papier was het misschien té gemakkelijk. En als je zo denkt, dan wordt het moeilijk. Wales toonde veel karakter en dat heeft ons pijn gedaan.’

Dat is een verwijt dat men vaak hoort over de Rode Duivels, een gebrek aan mentaliteit op de moeilijke momenten.

Nainggolan: ‘Kijk naar Bosnië of Servië: die mannen gaan naar de oorlog voor hun land. Dat is iets wat ontbreekt in België. We hebben wel geweldige voetballers…’

Maar te weinig nationale trots? We hebben de indruk soms dat deze generatie niet zo sterk aaneenhangt omdat het allemaal Belgen zijn, maar eerder…

Nainggolan: ( onderbreekt) ‘…omdat ze allemaal zo goed zijn. Het is echt een fantastische generatie maar toch ontbreekt er uiteindelijk iets. De mensen willen altijd dat het allemaal mooi is: mooi voetbal, geweldige goals… Maar soms moet je wedstrijden winnen zonder mooi voetbal.’

Zotte fans

Vind je dat het publiek dan te veeleisend is? Is er gewenning opgetreden door die vele overwinningen en ontbreekt er daardoor wat passie?

Nainggolan: ‘Eerlijk gezegd, als je in het Koning Boudewijnstadion speelt, merk je niks van het publiek. Ze zitten te ver. En bovendien leven ze niet voor hun nationale ploeg. De steun is niet top, zie je. Geen enkele tegenstander komt in België spelen en denkt bij zichzelf: ‘Oei, tegen de nationale ploeg van België, dat gaat een vijandige sfeer zijn…’ Het is Bosnië niet, om maar iets te zeggen. Hetzelfde in de stadions van onze clubs… Als je naar Standard gaat, dan is daar een geweldige sfeer. Op Antwerp ook. Toen ik naar hier ben teruggekeerd, zeiden ze me dat de supporters zot waren. En ze zijn ook echt zot! Maar ze zijn er altijd, ze zorgen voor een fantastische sfeer. Als je een wedstrijd verliest maar je hebt alles gegeven, dan staan ze nog altijd achter je. Dat geeft iets extra’s aan de spelers, het feit dat je weet dat ze er zijn.’

Rome was een droom. De mensen zijn er opener, vrijer. Ik heb er behoefte aan dat ze mij accepteren zoals ik ben.

Radja Nainggolan

Toen je de kleedkamer van Antwerp betrad, merkte je dan aan de andere spelers dat ze jou als een grote persoonlijkheid bekeken?

Nainggolan: ‘Ik voelde direct dat ik gerespecteerd werd. Ik begreep dat dat belangrijk was. En ik voelde daardoor ook direct dat ik hun iets belangrijks moest geven. Ik wil een voorbeeld zijn. Vergeet wat ik buiten de club doe. Ik wil een voorbeeld zijn in de kleedkamer. Ik wil dat de jongeren naar mij luisteren omdat ik goesting heb om hun iets te geven.’

Denk je dat je parcours hen kan inspireren?

Nainggolan: ‘Ik haal altijd mezelf als voorbeeld aan, en ook Dries Mertens. We waren zogezegd niet goed genoeg voor België, dus zijn we in tweede klasse gaan spelen. Nadien zijn we terug opgeklommen naar de hoogste afdelingen, hij bij FC Utrecht, ik bij Cagliari. Vervolgens is hij naar PSV gegaan en ik naar AS Roma, ploegen die tot de beste van hun land behoren. We kwamen allebei in de nationale ploeg terecht terwijl we van nul vertrokken waren. Als je dat allemaal ziet, wie anders kan dan over een gelijkaardig parcours spreken? Dat is een verhaal dat moet verteld worden aan de jeugd, om hen te tonen dat er een gemakkelijke weg is maar ook een moeilijkere. Ik heb die moeilijke gekozen. En ik denk dat als je op jonge leeftijd die weg inslaat, het gemakkelijker is om hoog te eindigen, omdat je weet dat je altijd hard zult moeten werken. Dat is het verhaal dat ik elke dag zou vertellen.’

‘Tactisch was ik beter dan de rest’

Waarschijnlijk weten nog maar weinig mensen dat jij je debuut bij de Rode Duivels hebt gemaakt op de Kirin Cup.

Radja Nainggolan: ‘Ik had het geluk dat daar een paar mensen bij waren die ik al kende, want het was toch allemaal nieuw voor mij. Met Mousa Dembélé zat ik op school. Er waren ook Antwerpenaars bij zoals Thomas Vermaelen en Jan Vertonghen. Ze hadden me gezegd dat niemand dat toernooi in Japan wou spelen, maar voor mij is het belangrijk geweest in mijn carrière.’

Je ‘echte’ debuut volgde in 2014, toen Wilmots je opstelde tegen Ivoorkust.

Nainggolan: ‘En ik scoorde, maar met veel chance, want ik wilde voorzetten.’ ( lacht)

Je speelde bij de Rode Duivels vaak als defensieve middenvelder, terwijl je in clubverband vaak schitterde iets hoger op het veld. Hoe zag je dat zelf?

Nainggolan: ‘Ik was beter als ik wat hoger speelde, dat klopt, maar ik denk dat ik altijd goed mijn werk gedaan heb bij de nationale ploeg wanneer ik daar vlak voor de verdediging speelde. Gewoonweg omdat ik tactisch beter was dan de rest. De Italiaanse school is toch anders dan wat je in Duitsland of Engeland doet.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content