Kippenvelmatch #10: Club Brugge-Anderlecht 2-1

Op basis van de input van onze lezers stelde Sport/Voetbalmagazine een top 25 van kippenvelmatchen aller tijden samen. Vandaag nummer 10: Club Brugge-Anderlecht van 22 maart 2015.

De timing was bijzonder, een bekerfinale vier dagen na een Europese uitmatch, mét kwalificatie voor de kwartfinales in de Europa League, bij Besiktas. Club nam die twee matchen in één lange voorbereiding mee. Vroeg naar Istanboel, op dinsdag al, terwijl de match pas op donderdag was. Eén lange stage wilde toenmalig trainer Michel Preud’homme, met twee mogelijke hoogtepunten.

Terug naar België was niet terug naar huis, maar naar een hotel in Brussel. Vrijdagavond kwamen de spelersvrouwen daar langs, tot een uur of elf mochten ze blijven. Op zaterdag kwam de focus terug bij het voetballen, wat trainen en veel rusten. De match was op zondag.

Op weg naar het stadion reed de bus zich vast in het verkeer, zodat de aftrap moest worden verlaat. Vervelend, maar het gold voor beide ploegen. De Brugse start was goed maar in de tweede helft zag je de fysieke krachten zo wegvloeien uit de benen. Na de gelijkmaker ging de ploeg op zoek naar de goal, om verlengingen te vermijden. En dat lukte, via Lior Refaelov.

Een paar maanden later zien we de Israëliër voor een interview. Voor we kunnen aanschuiven moet hij nog een opname doen voor Club TV, de eigen zender van de West-Vlamingen. De makers zijn ambitieus en tonen hem een opname met Cristiano Ronaldo die hen inspireerde. ‘Zoiets moet het worden.’

Refaelov kijkt even bedenkelijk, maakt dan de switch en smijt zich. De gevraagde poses aannemen gaat vlot, de zinnetjes ook. Alleen het laatste moet een paar keer worden overgedaan. Er staat inmiddels iets te veel volk op de set en hij kan steeds moeilijker zijn lach inhouden. “But I don’t want to smile“, corrigeert hij zelf. Zoals vaak leveren bloopers het beste materiaal op.

Het filmpje refereert aan die goal tegen Anderlecht in Brussel. Was dat de mooiste ooit, leek dan ook een logische openingsvraag. Refaelov: ‘De belangrijkste in elk geval. Als je een klein jongetje bent en je droomt jezelf een scenario bij mekaar, bedenk je toch zoiets: een cup final, vol stadion, vlak voor tijd,… Iedereen zat na die gelijkmaker van Anderlecht in de slotfase met verlengingen in het hoofd, en dat die moeilijk zouden worden. De laatste tien à vijftien minuten van de normale speeltijd was iedereen al letterlijk op het veld aan het sterven. De club had ook al zo lang geen prijs gepakt…’

‘Toen kwam die bal’, vervolgt Refaelov. ‘Je hebt op zo’n moment weinig tijd om na te denken. De bal was in de lucht, mijn linker stond goed, achttien meter van de goal, een goeie afstand… In de killer zone, zoals wij dat noemen. Daar moet je niet meer dribbelen of een bal controleren, maar scherp zijn. (lacht) Bij mijn terugkeer naar Israël, wachtte de familie me op in de luchthaven en toen ik verscheen, trok één van mijn broers zijn shirtje uit, eentje van Club Brugge, en liep hij rond net zoals ik toen ik de goal in Brussel vierde. Ik lag plat van het lachen.’