Behoudens een mirakel verdwijnt KV Oostende uit het profvoetbal. Een terugblik op zeven ‘interessante’ seizoenen van stamnummer 31.
Het is begin april 2013 wanneer Yves Lejaeghere, hoofdaandeelhouder van KV Oostende, met een brede glimlach bijschuift in een hotel aan de rand van Brugge. Hij is sinds 2006 voorzitter en stamnummer 31 staat, na acht seizoenen tweede klasse, op een zucht van promotie. De Bruggeling, stichter van Open Bedrijvendag, is trots en tevreden, maar ook realistisch: is de club levensvatbaar op het hoogste niveau? Sinds de fusie (1981) speelde KV Oostende vier seizoenen in eerste klasse, slechts één keer kon het zijn verblijf met een jaar verlengen. Hij hoopt het budget op te trekken van 1,5 naar 4 miljoen en een verdubbeling van het gemiddeld aantal toeschouwers in tweede klasse (2600) moet ook lukken, maar hij herinnert zich ook de gesprekken met zijn voorganger Eddy Vergeylen.
Bij een faillissement wordt het stadion eigendom van de stad Oostende.
De oneliners van de flamboyante ex-voorzitter, die de club 19 jaar heeft geleid, zijn gemeengoed. Over het verschil tussen tweede en eerste: ‘Het is beter met een mooie vrouw te vertoeven in een viersterrenhotel dan met een lelijke in een vijfsterrenhotel…’ Over het gebrek aan belangstelling in het Albertpark: ‘Oostende heeft een verouderende bevolking. Om zeven uur ’s avonds zit iedereen voor zijn tv, pyjama aan en het gebit in een glas water…’
Lejaeghere ziet mogelijkheden. ‘We zullen het kleinste budget hebben, maar ons kapitaal zal óp het veld staan. Behalve de spelers en de trainers staat niemand op de loonlijst en dat zal volgend seizoen niet anders zijn.’ Of Marc Coucke, een persoonlijke vriend, een rol in de club zal spelen? ‘Hij wordt wellicht geen hoofdsponsor.’ Minder dan vijf maanden later, eind augustus 2013, koopt Coucke 60 procent van zijn aandelen. Kostprijs: één miljoen.
Een opluchting voor Lejaeghere, die kort na de promotie in zwaar weer zat toen uitlekte dat hij in volle titelstrijd een deal (‘op een soort wc-papiertje’) had gesloten met Patrick Decuyper, de CEO van Zulte Waregem die de club naar Antwerpen wilde verhuizen. Een ultieme poging op de armlastige club te redden, want het was al maanden harken om de lonen tijdig betaald te krijgen.
Decuyper kon de aandelen van Lejaeghere – 95 procent van de club – voor één miljoen krijgen, na de promotie was stamnummer 31 ongeveer het dubbele waard. De Bruggeling behoudt 30 procent, Bart Versluys – samen met Coucke hoofdsponsor – heeft 5 procent en de resterende 5 procent is verdeeld onder een 15-tal sympathisanten.
Chouchou
Enter Marc Coucke, vanaf dag één chouchou in de tribunes. Omdat hij vers bloed – Franck Berrier, Jordan Lukaku en Fernando Canesin – in de spelersgroep pompt, maar ook door zijn liefdesverklaring aan stad (‘De zee is mijn lang leven’) en club. ‘KV Oostende is mijn ploegje: altijd geweest en dat zal altijd zo blijven. Ik was zowel supporter van AS Oostende als VG Oostende. Toen ze tegen elkaar speelden, had ik twee sjaals aan: een geel-rode én een groen-rode… Ik hoor van veel mensen dat we de mooie tijden van den As doen herleven. Oostende is trots op KVO. De club is trendy, dromen mag weer. Ik weet niet of ze zullen uitkomen, maar we kúnnen tenminste weer dromen.’
Elke thuiswedstrijd is een feest. Met dank aan Patrick Orlans, de commercieel directeur die het boyscoutimago van Coucke handig uitspeelt. KVO, de club van tralala. Zien en gezien worden. Meebrullen met Het is weer Couckenbak, de zomerhit van de voorzitter die in de zomer van 2015 zelfs de hitparade topt.
Tijd om ook op de club, na een negende plaats en winst in play-off 2, een versnelling hoger te schakelen. Coucke neemt de resterende 30 procent van Lejaeghere over, trekt het budget op van 5 naar 8 en later naar 10 miljoen euro, en tekent een ambitieus stadionplan uit. Tegen 2017 voetbalt KVO in een nieuw stadion, kostprijs 8,3 miljoen euro, gefinancierd door de Vlaamse gemeenschap (630.500 euro), de stad (70 procent) en de club (30 procent).
Play-off 1 en vijfde plaats in de lente van 2016, het jaar erna vierde en nipt verlies in de bekerfinale na een ongeziene volksverhuizing, Europees voetbal tegen Olympique Marseille… KVO is sexy. De slogan die overal in de stad opduikt, is niet eens vergezocht. Met Orlans als Grote Verleider: amper 30 procent van de commerciële inkomsten wordt rond de kerktoren opgehaald, de rest komt van nationale sponsors. Zeven miljoen, op zijn hoogtepunt. En toch steeds weer diezelfde vraag. ‘Wat als Marc Coucke vertrekt?’ Orlans is die beu gehoord. ‘Marc is niet naar KVO gekomen om weer weg te gaan, hé. ‘ Ai… Want Coucke heeft sinds december 2017 een nieuw lief: Anderlecht. ‘KVO blijft de club van mijn hart, maar mijn groeiende ambitie dreigde een ongezonde situatie te creëren bij de club.’ Dreigde…
De erfenis is zwaar. De nieuwe hoofdtribune kost KV Oostende sinds de overname jaarlijks 1,2 miljoen, te betalen aan de vennootschap van zijn vroegere suikernonkel. Spelers die hun neus voor een verblijf in Oostende vroeger hadden opgehaald, waren toch naar de kust getrokken. Omdat ze vorstelijk werden betaald én door de overredingskracht van hun makelaars, die ook miljoenen mee graaiden. Vijf leden van de medische en technische staf, onder wie Devroe, verhuizen de volgende maanden mee met Coucke. Nuttige spelers voor KVO, Antonio Milic en Knowledge Musona, verkassen voor een zacht prijsje naar Neerpede.
Naïeve overname
En in Oostende? Miserie troef. De nieuwe voorzitter, verzekeringsmakelaar Peter Callant die 90,1 procent van de aandelen heeft, is een tegenpool van zijn voorganger. Rustig en eerder introvert, maar ook veel minder vermogend. Hoeveel hij heeft betaald, wil hij niet kwijt. ‘In ieder geval geen 20 miljoen.’ Maar, benadrukt hij: ‘De 14,2 miljoen schulden aan Marc werden omgezet in een kapitaalsverhoging waardoor KVO nu schuldenvrij is.’ Geen kwaad woord over vrienden. Begin de jaren negentig zaten ze samen in de raad van bestuur van KVO en op het eerstecommuniefeest van de dochter van Callant leerde Coucke de jonge ambitieuze bouwpromotor Bart Versluys kennen.
Callant is al lang verweven met de sportwereld. Op bescheiden niveau, nooit als eigenaar van een club met een budget van 18 miljoen. Nuchter, enigszins naïef ook. Op zo’n budget, vindt hij, ‘moet je op het einde van het jaar 1 tot 2 miljoen overhouden. De tv-inkomsten zullen opnieuw stijgen, er staat een stevige commerciële structuur, we hebben marge om vet weg te snijden en we kunnen nog enkele spelers met een mooie meerwaarde verkopen.’
Dat zal tegenvallen. In de groep die Callant erft, zitten geen spelers van het kaliber Lukaku (4 miljoen, Lazio), Adam Marusic (5,5 miljoen, Lazio) of Landry Dimata (11 miljoen, VfL Wolfsburg). Wel meelopers die veel te veel verdienen. Couckelonen, zoals ze aan de kust worden genoemd. 600.000 euro per seizoen voor Richairo Zivkovic, 750.000 voor Zarko Tomasevic, dik een miljoen voor Nicolas Lombaerts. Zivkovic wordt met verlies verpatst aan een Chinese tweedeklasser, maar de besparing op de loonlast wordt als winst gezien. Ook op de transfer van Zinho Gano wordt een verlies gepakt. Het motto is duidelijk: wat op loon kan bespaard of verkocht worden, is meer dan welkom.
Met technisch directeur Hugo Broos haalt Callant integriteit – een van de kernwaarden in zijn bedrijf – naar de kust. Een voetbalkenner, maar geen sjacheraar. En niemand die zijn keuze voor Gert Verheyen in vraag stelde. Verfrissend, al botst de nieuwe T1 op de limieten van zijn incasseringsvermogen. Analytisch en organisatorisch sterk, maar te veel perfectionist om een matige groep door de competitie leiden. Het glas is halfleeg. Zelfs wanneer de redding is verzekerd, kan hij niet gelukkig zijn. ‘Zonder versterkingen is KVO volgend seizoen Lokeren.’ Afgescheiden laatste, rijp voor 1B. Een paar dagen erna trekt hij er zelf de stekker uit. Broos ruilt een stijf gestreken hemd voor een trainingspak – eindelijk -, maar wordt nog tijdens play-off 2 gewisseld voor Franky Van der Elst.
Wéér een nieuwe eigenaar
Het is mei 2019 en van KVO 3.0, een jaar geleden door Peter Callant gelanceerd, schiet niets meer over. Verheyen is weg, Broos is weg en de voorzitter zelf heeft in februari zijn aandelen verpatst aan Frank Dierckens. De topman van Diaz Sunprotection had al 10 procent, tot hij in februari 2019 nóg eens 82 procent inkocht en in de zomer 5 procent van Versluys overnam. Het buikgevoel zat goed, klonk het. Zelden door bedrogen geweest (deze keer wellicht wel).
Hij had geen klik met Broos. ‘Ik had niet de indruk dat ik in zijn keuken zou binnen mogen, terwijl het toch mijn centen waren.’ Juist. Aandelen overgenomen én een kapitaalsverhoging van drie miljoen, anders had de club vorig seizoen geen licentie gekregen. Uitstel van executie. Wéér een nieuwe T1, Kare Ingebrigtsen, die na enkele maanden naar Cyprus vlucht. Dennis van Wijk passeert voor de derde keer aan de kust, maar wordt na twee maanden ingeruild voor Adnan Custovic, twee zomers geleden zélf nog aan de kant gezet. Guy Ghysel, de opvolger van Broos en een echte clubman, stapt ook op. Heel veel mensen beschadigd en met welk resultaat? De club flirt sinds de winterstop met de degradatie en de voorzitter beseft al maanden dat stamnummer 31 zonder hulp van buitenaf niet te redden is. De scenario’s ontrollen zich, in de marge worden machtsspelletjes gespeeld.
Een groep rond David Blitzer, co-eigenaar van Crystal Palace, geniet de voorkeur van ondervoorzitter Gino Vanderhaeghen én algemeen directeur Orlans, maar Dierckens ziet een totale overname niet zitten. Orlans, die volgens een bron binnen de club met zijn prestatiegericht contract om en bij de 40.000 euro per maand casht, is als ceo eind januari het volgende ‘slachtoffer’.
Midden februari schijnt de zon nog eens in Oostende. Franck Dierckens heeft een deal met Pacific Media Group, dat 75 procent van zijn aandelen wil overnemen. Hij mag voorzitter blijven, de club zal door een jonge Fransman ( Gauthier Ganaye) worden geleid. Oef… Met een kapitaalsverhoging van 2,7 miljoen kan KVO zijn dossier moeiteloos door de licentiecommissie krijgen, maar vorige week slaat de hoop om in wanhoop: PMG heeft het bedrag niet gestort. ‘De investeringsmaatschappij ziet voorlopig af van de uitvoering van de overname’, flitst op de website.
Alychlo, de investeringsmaatschappij van Coucke, meent dat het nog 6,2 miljoen (makelaarskosten, huur…) te goed heeft en wil dat bedrag bij de nieuwe eigenaars recupereren, maar PMG wil maximaal tot 4 miljoen gaan en heeft nog altijd geen akkoord over de huurprijs van het stadion: 800.000 euro is te veel, het tegenbod van 500.000 euro wordt afgeketst. Patstelling.
De club dreigt met een tijdelijke verhuis naar Roeselare, een bokkensprong in een (bijna) uitzichtloze situatie. Zonder overnameakkoord krijgt KV Oostende geen licentie en wenkt het faillissement, in dat geval wordt het stadion zonder vergoeding eigendom van de stad Oostende. Of hoe het voetbal in de Versluys Arena alleen maar verliezers kent. Niemand die vandaag nog wakker ligt wanneer de laatste speeldag wordt afgewerkt. Behoud of degradatie, wat zou het? Voetbal in eerste amateurklasse lijkt nog net iets dichter…
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
