Nicolas Lombaerts had zich zijn terugkeer naar België anders voorgesteld. Na lang zwijgen praatte hij weer, deze week ook in Sport/Voetbalmagazine.
Eigenlijk had hij geen zin in een interview, had Nicolas Lombaerts aangegeven toen hem de vraag werd gesteld. ‘Maar als de club me dat vraagt, en blijkbaar wordt dat van me verwacht, doe ik dat.’ De afgelopen dagen zag u zijn indrukken in magazines en kranten, vandaag praat hij ook in Sport/Voetbalmagazine.
Het gesprek gaat over hoe hij zijn terugkeer hier beleeft. Zijn ervaringen in Rusland vertelde hij al eerder toen S/VM hem een paar keer opzocht in Sint-Petersburg. Daar toonde Lombaerts zich telkens een voorkomend gastheer die bereid was volop mee te werken aan interviews en fotoshoots. Kort na zijn aankomst daar gaf hij op een boottocht een stadsrondleiding die toen al bewees dat hij na amper een maand de stad door en door kende. Ook in zijn laatste jaren vond hij het geen probleem om met een journalist en een fotograaf door het stadscentrum te lopen.
De openingsvraag tijdens het gesprek met Sport/Voetbalmagazine verraste hem. In die zin dat hij er een dagje wou over nadenken. De vraag luidde: welke vraag wilde je graag eens beantwoorden?
Lombaerts: ‘De vraag die ik graag eens gesteld zou krijgen, is: wat vond je in Rusland zo goed dat het ook in België zou moeten ingevoerd worden? Mijn antwoord: Uber of betaalbare taxi’s waar je de prijs van de rit op voorhand weet. In België vraagt men zich af waarom zo veel mensen dronken achter het stuur kruipen. Als je een taxi neemt, kost dat veel geld. Voor die prijs willen mensen wel eens dronken achter het stuur kruipen en het risico nemen. En op openbaar vervoer moet je ’s nachts niet rekenen. In Sint-Petersburg gold er nultolerantie voor rijden onder invloed en had je 100 alternatieven op veilig thuis te geraken.’
Over de vraag die hij niet meer gesteld wilde krijgen, moest hij niet lang nadenken: ‘De vraag wat er verkeerd is gegaan de afgelopen maanden. Omdat het een vraag is waar te veel op gefocust is, die te veel opgeblazen is geweest.’ Toen hij in het begin niet speelde, is hij geen uitleg gaan vragen: ‘Er werd van alle kanten al kritiek gegeven. Alles wat hier verkeerd liep, was mijn schuld. Als ik dan nog eens ruzie was beginnen stoken, was ik zeker de boeman geweest. Ik ben zo niet, dat zit niet in mij.’
Als je onder vuur ligt, kan je maar één ding doen, vindt Lombaerts: ‘Je gedeisd houden. Ik sta ook liever in de schaduw. Ik voel me het liefst één van de elf.’ Aan stoppen of vertrekken denkt hij niet: ‘Ik heb hier voor drie jaar getekend, ik zou niet weten waarom ik na dit seizoen van mening zou veranderen, tenzij iedereen hier me smeekt om alstublief weg te gaan. Alleen als ze een petitie starten tegen mij, zal ik er eens over nadenken om weg te gaan (lacht).’
