Louis De Vries: wie is de man die Lokeren overnam?

Met de overname van Lokeren komt Louis De Vries opnieuw aan het hoofd van een voetbalproject, precies twintig jaar nadat hij Germinal Beerschot Antwerpen mee op gang trok. De vraag is of het een project is waar muziek in zit.

Symbolisch hoe Louis De Vries in de zaterdageditie van Het Laatste Nieuws het nieuws haalt in twee verschillende katernen. Voorin wordt naar aanleiding van de komst van de legendarische rockgroep Fleetwood Mac op het muziekfestival Werchter Boutique nog eens teruggeblikt op het eerste concert van de groep in België, vijftig jaar eerder in Antwerpen. Op 21 juni 1969 werd toen in de Arenahal voor zo’n 6000 kijkers het eerste popfestival in België georganiseerd door de toenmalige manager van de Antwerpse popgroep The Pebbles, met onder meer ook Fleetwood Mac. Louis De Vries was toen 22 jaar.

Het sportkatern meldt dan weer de overname van Sporting Lokeren dat na 25 jaar Roger Lambrecht in handen komt van Louis De Vries, nu 72. Daarmee zijn meteen de twee passies van Louis De Vries aangehaald: muziek en voetbal.

De eerste passie erft hij van zijn vader, zanger van de Nederlandse band The Ramblers. Op zijn vijfde verhuist het gezin naar Antwerpen, waar Louis zich laat aansluiten bij R. Antwerp FC, maar het eerste elftal niet haalt. Vervelend vindt hij dat niet. Zijn eerste concert organiseert hij in 1966, met Antwerps icoon Ferre Grignard, maar ook met Judy Collins en Gerry & the Pacemakers. Die groep uit Liverpool kent u als voetballiefhebber wel van hun grote hit ‘ You’ll never walk alone‘.

De Vries haalt gitaarfenomeen Jimi Hendrix naar België, en organiseert in Antwerpen het eerste concert van Pink Floyd buiten het Verenigd Koninkrijk. Van 1970 tot 1976 is hij de manager van de Schotse band Middle of the Road die de hitparades in België en Nederland aanvoert, en organiseert hij concerten van glamrockgroepen als Slade en The Sweet. Tot hij in 1977 een carrièremove maakt en manager wordt van R. Antwerp FC. ‘De beste transfer in jaren’, noemt toenmalig voorzitter Eddy Wauters hem, maar in 1984 komt het tot een breuk. Geen nood. De Vries ontdekt een nieuw gat in de markt, dat van spelersmakelaar, wanneer ex-Antwerpspeler Alex Czerniatynski hem in 1985 vraagt of hij niet kan bemiddelen in een transfer van Anderlecht naar Standard.

Vanaf dan wordt De Vries één van de machtigste mannen in het Belgische voetbal. In bijna de helft van de transfers tussen Belgische clubs zit hij aan tafel. De Vries heeft een vlotte babbel en gunt een ander iets. Hij begeleidt de overgang van Marc Degryse naar Sheffield Wednesday en later naar PSV, en helpt Aurelio Vidmar van Standard naar Feyenoord.

Kispest Honved

Na de val van de Muur in 1989 zijn er zaakjes te doen in het voormalige Oostblok. In 1992 belandt De Vries als voorzitter en medeaandeelhouder bij de Hongaarse topclub Kispest Honved, maar onder een laagje vers kapitalisme gaan voor buitenlanders ondoorzichtige structuren schuil. In 1995 verlaat hij de Hongaarse hoofdstad. Korte tijd later kondigt zich in zijn eigen stad Antwerpen een nieuw avontuur aan.

In 1998 hoort Germinal Ekeren van de Raad van State dat het stadion in het Veltwijckpark moet verdwijnen. Jos Verhaegen en René Snelders beseften al dat ze in een doodlopende straat vertoefden sinds ze op de allereerste speeldag na de promotie in 1989 thuis tegen kampioen KV Mechelen slechts 3600 kijkers in het stadion kregen. Voor Ekerens laatste Europese wedstrijd tegen Servette Genève dagen in de zomer van 1998 net geen 900 betalenden op. De oplossing leek een samengaan met het naburige Antwerp. ‘Wij waren rond met Antwerp’, zegt Jos Verhaegen. ‘Maar de dag daarop belt Eddy Wauters me op en zegt: Jos, ik ga het toch niet doen.’

Intussen is Louis De Vries met een mandaat van Germinal op zoek naar een buitenlandse partner. Feyenoord, waar de mensen van Ekeren én De Vries goeie banden hebben met voorzitter Jorien van den Herik, heeft geen concreet plan. Arsenal en Tottenham, waar De Vries ook mee praat, haken af. Vitesse wil enkel een nieuw stadion in Antwerpen bouwen. Tot De Vries met Ajax komt, terwijl Verhaegen en co al een telefoontje kregen van het noodlijdende Beerschot, wegkwijnend onder in derde klasse en op de rand van het failliet.

De presentatie van het nieuwe project op 21 januari 1999 in het kasteel van Brasschaat is helemaal op zijn De Vries: indrukwekkend, met show en klasse, goeie muziek en veel drank. Champagne, uiteraard.

Costa del Sol

Germinal Beerschot start met een budget van 250 miljoen frank (ruim zes miljoen euro), meer dan het dubbele van Germinal Ekeren dat elke frank drie keer moest omdraaien om zijn budget van 100 miljoen (2,75 miljoen euro) rond te krijgen. Kandidaat-algemeen directeur Wouter Vandenhaute, die in de zomer van 1998 door De Vries gecontacteerd wordt, haakt af wanneer hij door heeft dat Jos Verhaegen niet zo maar van plan is de macht te delen. Dus neemt De Vries zelf de functie van algemeen directeur op. Hij krijgt twintig procent commissie op de inkomsten. Alleen vallen die zwaar tegen, terwijl de uitgaven wel berekend zijn op het afgesproken budget. De nieuwe club koopt drie Servische spelers die samen 55 miljoen frank (1,24 miljoen euro) kostten, en overtuigt Marc Degryse om Gent te ruilen voor het nieuwe project. Degryse omschrijft in zijn boek De Vries als ‘een heel warm en aangenaam mens, die voor de wereld misschien niet hard genoeg en soms een beetje te naïef is’. Na een paar maanden wordt Ajax, dat een minderheidsparticipatie van dertig procent heeft, al gevraagd om een paar miljoen euro bij te passen.

De nieuwe club heeft té veel directeurs, een waterhoofd op een nog niet gevormd lichaam. De extrasportieve structuur kost evenveel als het oude jaarbudget van Ekeren, en de immer voorzichtige en zuinige Ekerse beheerders beginnen te morren. Na een jaar neemt Ajax in mei 2000 een meerderheidsparticipatie en stuurt Bob-Jan Hillen naar Antwerpen om het filiaal ter plaatse te leiden. ‘Iedereen en niemand was baas’, zegt voormalig manager Steven Van Beethoven over die tijd. In mei 2001 stapt De Vries om gezondheidsredenen op. ‘Ik weet dat alle betrokkenen, behalve ikzelf, aan Germinal Beerschot hebben verdiend’, besluit hij. ‘Ik heb veel geld laten vallen, mijn gezin en mijn gezondheid verwaarloosd.’ Hij verhuist naar Marbella, waar hij Ray Charles, Dionne Warwick, George Benson en de Gipsy Kings naar de grote hotels aan de Costa del Sol haalt.

Maar het voetbal laat hem niet los. In 2016 stapt hij mee in een project van investeerders in het Spaanse FC Marbella. Tot hij afgelopen weekend vanuit het niets de nieuwe overnemer wordt van Lokeren, dat alvast aankondigde een samenwerkingsakkoord met Valencia te hebben. Niet onlogisch. De Vries heeft, net zoals bij zijn vorige voetbalprojecten, zelf niet de middelen om een club over te nemen. Het is afwachten welke buitenlandse lijntjes hij vertegenwoordigt. Pas dan wordt duidelijk of Lokeren ook op voetbalvlak Lokerse Feesten zal beleven.