Maaseik, waar voetbal letterlijk in de schaduw staat van volleybal

In de reeks Vlaamse steden zonder voetbalclub in nationale: op naar de Limburgse stad Maaseik, aan de grens met Nederland.

Donderdag staan de schijnwerpers van het Belgische topvolley weer op Maaseik gericht, waar misschien wel de ontknoping volgt van wie Belgisch kampioen wordt. Wie Maaseik hoort, denkt aan volleybal, en wie in België anno 2021 aan volleybal denkt, denkt naast Knack Roeselare vooral aan de Limburgse stad.

Niet aan voetbal. Voetbal in Maaseik ligt helemaal in de schaduw van die andere balsport, en dat valt letterlijk te nemen. Achter de ultramoderne Steengoed Arena, in 2008 als een echte volleybalarena ingericht met 2600 plaatsen en alle faciliteiten, liggen namelijk ook drie voetbalvelden.

Ook in niet-COVID-tijden wordt daar niet op topniveau gespeeld. Vandaag voetbalt in het stadscentrum SLW Maaseik in derde provinciale in rood en groen. SLW kwam oorspronkelijk uit het gehucht Wurfelt met een kleine 500 inwoners, en heette eerst Wurfeld SL. Het verhuisde naar de Sportlaan naast de volleybaltopsporthal toen FC Maaseik er weggetrokken was.

Fusie

Tot 2005 waren dit de terreinen van de oudste club in Maaseik, FC Maaseik, opgericht in 1925 met het stamnummer 941 en in 2005 verhuisd naar de deelgemeente Neeroeteren. Het oude stamnummer werd geschrapt en de club ging samen met Neeroeteren, dat sinds een aantal jaar weer zijn oude naam heeft aangenomen: het gaat nu als K. Neeroeteren FC verder onder zijn stamnummer 2426 en speelt in oranje-zwart.

Maaseik is een kleine (25.000 inwoners, deelgemeenten Opoeteren en Neeroeteren inbegrepen) maar oude stad, met stadsrechten uit 1244, in de uiterste noordoosthoek van Belgisch Limburg, qua inwoneraantal de achtste agglomeratie uit Limburg. Aan de overkant van de Maas ligt Nederland, en op de website van de succesvolle volleybalclub – sinds 1991 onafgebroken in de hoogste klasse en sinds 2001 vaste klant in de Champions League -valt er ook een routebeschrijving te lezen voor bezoekers uit Nederland. Wie vanuit Maaseik naar een grotere stad trekt, kiest vaak voor het Nederlandse Roermond, amper 15 kilometer verderop.

Voor het voetbal is een routebeschrijving voor bezoekers vanuit Nederland niet nodig en daar kan men in Maaseik best mee leven. Jean Hermans, gerechtigd correspondent van Neeroeteren, weet waar hij over praat. Hij kwam indertijd met de fusie mee van FC Maaseik, en heeft nog meegemaakt hoe die club kortstondig één seizoen in vierde nationale uitkwam, een reeks waar ook Neeroeteren een paar jaar in voetbalde. Op de vraag hoe het komt dat een stad als Maaseik geen club in de nationale voetbalreeksen meer heeft, zegt hij: ‘Heel simpel: als de financiële middelen die er voorheen waren niet meer zijn, val je terug. Vandaag heb je hier geen financiële middelen meer in het voetbal, die zijn er in het volleybal wel. Want ook Noliko is laag begonnen, gegroeid uit een collegeploeg. Op hun website zie je waarom ze vandaag zo sterk zijn: op een bepaald moment heeft Noliko daar zijn schouders onder gezet. Een sterke sponsor die ruim 30 jaar een club steunt, dat zorgt voor stabiliteit, daar kan je op steunen en mee groeien.’

Overleven

Droomt men nog van nationaal voetbal in Maaseik? ‘Ik denk dat we vandaag op het niveau zitten waar we met onze huidige middelen thuishoren.’ De tijd dat er 400 tot 600 toeschouwers naar de club in eerste provinciale kwamen, is voorbij. Met 100 toeschouwers is men al heel tevreden. ‘We willen wel een trapje hoger. Komen er in de toekomst meer middelen, dan kan je weer denken aan tweede provinciale. Valt het tegen, dan kunnen we ook naar vierde zakken. Dat geldt ook voor de andere club hier. Met de steun van een gemotiveerde schepen van sport die met een concreet plan komt, zou hier iets kunnen. Maar vandaag is dat niet zo, en ik weet niet of de geesten daar rijp voor zijn. Vandaag leeft iedereen op zijn eiland. Daar lukt het net om te overleven, maar ook niet meer dan dat.’

Met iets bedoelt hij een nieuwe fusie. Daar wordt vandaag niet over gepraat, tussen Neeroeteren en SLW, beide clubs met zo’n 200 leden, en allebei uitkomend in dezelfde reeks van derde provinciale.

Met een normaal competitieverloop was er dus een heuse derby geweest in de geboortestad van de schilders Jan en Hubert Van Eyck, die het befaamde Lam Gods schilderden. Volgend seizoen hoopt men die weer af te werken.