Een anekdote van Steve Van Herpe, journalist bij Sport/Voetbalmagazine, over de Costa Ricaanse voetballer die bij KAA Gent speelde.
Richard Peters. De naam van de man drijft nog ergens als een onwelriekend stuk excrement in de riolen van mijn geheugen. Elf jaar geleden was hij communicatieverantwoordelijke van FC Twente en in die hoedanigheid had ik hem gecontacteerd voor een interview met Bryan Ruiz.
Waar het in België toen nog de gewoonte was om zelf een speler aan te spreken voor een interview, was dat in het Nederlandse voetbal al veel professioneler geregeld. Je moest via de club passeren. Richard Peters had me tot drie keer toe verzekerd dat het in orde was.
Na een ritje van 300 kilometer kwam ik aan op het Twentse trainingscomplex in Hengelo, een gezapige gemeente op een steenworp van Enschede. De voormiddagtraining was net afgelopen, ideale timing.
Alleen: Bryan Ruiz was heel verrast me daar te zien. We kenden elkaar vrij goed – ik was al bij hem thuis geweest in Costa Rica voor een reportage over zijn roots. ‘Wat kom jij hier doen?’ De ex-Buffalo wist hoegenaamd niks van een interview.
Hallo, Richard? ‘Nou, ik ga ervan uit dat u wel een oplossing zult vinden met Bryan’, probeerde de ‘communicatieverantwoordelijke’ het probleem te minimaliseren om zich daarna snel uit de voeten te maken.
Tot overmaat van ramp had Ruiz het heel druk die dag. Het waren zijn eerste weken bij de Tukkers en er moest nog van alles geregeld worden. ‘Ik heb eigenlijk geen tijd’, zuchtte hij. Maar na een fotoshoot van vijf minuten kwam de altijd aimabele Costa Ricaan toch met een voorstel op de proppen.
Hij had die dag een dringende afspraak bij de tandarts. De beugel die het seizoen ervoor in het UZ Gent op zijn tanden gemonteerd was, moest elke maand opnieuw aangeschroefd worden en door de verhuis naar Nederland dateerde zijn laatste tandartsbezoek al van drie maanden geleden.
Het ritje naar het tandartskabinet duurde zo’n 20 minuten. Heen en terug dus 40 minuten. ‘Je kan me onderweg in de auto interviewen. Bij de tandarts zal je dan wel even moeten wachten.’
Zo kwam het dat we even later een indrukwekkende tandartsenpraktijk – met een trits assistentes in witte doktersjassen en deurklinken in de vorm van een tandenborstel – binnen wandelden in het zog van de recente aanwinst van FC Twente. ‘Nou, goeie voetballer’, vertrouwde de tandarts me toe, nadat hij Ruiz in een kamertje had binnen geduwd. ‘Wel spijtig dat hij in de 92e minuut tegen FC Utrecht de 3-2 maakt. Ik ben fan van Utrecht, moet u weten. Misschien moet ik dat verdovinkje toch maar achterwege laten?’
Steve Van Herpe
