Het eerste seizoen van Guillermo Molins (23) bij Anderlecht viel volledig in het water door een zware knieblessure. Dit seizoen wil de Zweedse flankaanvaller schitteren voor paars-wit. In Sport/Voetbalmagazine blikt hij terug op de voorbije moeilijke periode.
“Het was als in een rollercoaster. Van de hel naar de hemel”, doet de Zweedse flankaanvaller zijn verhaal. “Na tien dagen trainen speelde ik mijn eerste wedstrijd. Ik was blij, een droom kwam uit. Tot ik geblesseerd raakte – mijn eerste en hopelijk ook laatste zware blessure. Safari stond meteen bij mij. ‘Blijf rustig’, zei hij, maar ik wist dat het erg was. Ik huilde van de pijn. Een week later ben ik geopereerd.”
“Plots was ik aangewezen op de hulp van anderen. Ik maakte me grote zorgen. Alles hier was nieuw voor mij, ik had nog geen huis of appartement, mijn vrouw zat zwanger in Zweden. Toen enkele maanden later mijn zoon werd geboren, was dat de hemel. De beste dag uit mijn leven. Ik vergat mijn knie. Voetbal is mijn leven, maar er zijn belangrijker zaken.”
“Plots wist ik: het komt ook weer goed met die knie. We werden landskampioen en ik speelde nog enkele wedstrijden. Wat slecht was begonnen, kende zo een mooi slot.”
Oorzaak van de blessure: vermoeidheid?
Hij zegt hier sterker te zijn uitgekomen: “Ik besef nu dat ik niet onsterfelijk ben. Wie jong is, denkt dat niets hem kan overkomen. Maar voor je het weet (knipt met vingers), is het gebeurd.”
“Ik liep met de bal, zonder tegenstander in de buurt. Het enige wat ik kan bedenken, is dat ik vermoeid was. Zo voelde ik me ook. Ik kwam midden uit het seizoen in Zweden. Bij Anderlecht moest ik door een nieuwe voorbereiding. Ik was blij dat ik maar een helft moest spelen, maar na twintig minuten begaf die knie het.”
“Ik heb meteen mijn vrouw gebeld vanuit de ziekenwagen. ‘Ga even zitten’, zei ik, want ik wilde haar niet ongerust maken vanwege de zwangerschap. Normaal zou ze in Zweden zijn gebleven tot na de geboorte. Maar ze zei: ‘Ik kom onmiddellijk af.’ Vliegen mocht ze niet, daarvoor was de zwangerschap te ver gevorderd. Ze is met haar ouders in de wagen gestapt en het hele eind hiernaartoe gereden. Een rit van twaalf uur.” (JH)
